Η τρίτη μεγάλη φούσκα

γράφει ο Ντίνος Δαφαλιάς.

Είχαμε μείνει στις δύο προηγούμενες μεγάλες φούσκες της Ελλάδας. Δυστυχώς όμως οι φούσκες συνέχισαν να υπάρχουν και να μεγαλώνουν ολοένα και περισσότερο. Η τρίτη μεγάλη φούσκα είναι στην ουσία δύο φούσκες. Είναι ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης.

Δύο γόνοι γνωστών οικογενειών (Καραμανλή και Παπανδρέου), ανέλαβαν την διακυβέρνηση της χώρας για να μας αποδείξουν ότι οι γόνοι δεν είναι το ίδιο ικανοί με τους προγόνους τους. Η περίπτωση Γιωργάκη ξεχωρίζει, διότι ακόμα και σήμερα πιστεύω ακράδαντα ότι είναι καλύτερος άνθρωπος από τον πατέρα του και είχε σαφώς καλύτερες προθέσεις.

Φούσκα 3.1. Κωστάκης.

Επανίδρυση του κράτους, είχε υποσχεθεί στους Έλληνες. Μία όχι και τόσο αφηρημένη έννοια για τους πολίτες, που βασανίζονταν επί σειρά ετών από την γραφειοκρατία, την έλλειψη απονομής δικαιοσύνης, τη διαπλοκή και πολλά άλλα στραβά αυτού του τόπου. Όμως, ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη. Ο Κωστάκης ξεκίνησε την πρωθυπουργία του με τους καλύτερους οιωνούς. EURO 2004 και Ολυμπιάδα. Μέχρι και Eurovision κατακτήσαμε επί των ημερών του. Τι άλλο θέλουμε;

Κάτω από το χαλί όμως κρύβεται μία οικονομία η οποία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Οι ξένοι έχουν πάρει χαμπάρι ότι το EURO δεν είναι ο μηχανισμός εγγύσης για χαμηλά επιτόκια δανεισμού. Το επιτόκιο δανεισμού το καθορίζει η δημοσιονομική πολιτική της κάθε χώρας. Οπότε, άρχισαν δειλά-δειλά να τσιμπάνε τα επιτόκια προς τα πάνω. Ο Κωστάκης, μερακλής κατά πολλούς, δανείστηκε κι αυτός μεγάλα ποσά σε αναλογία με το ΑΕΠ. Η θητεία του πέρασε απαρατήρητη, άοσμη και με παθητικό για τη χώρα. Μεγάλο σούσουρο η υπόθεση Ζαχόπουλου με την γνωστή ιστορία του “κομιστή” του DVD. Το “καυτό” DVD δεν ήταν καυτό για αυτά που φαίνονταν, αλλά για κάτι που ειπώθηκε. Εκεί χάλασε η δουλειά. Λίγοι γνωρίζουμε τι ειπώθηκε σε εκείνο το DVD…

Και φτάνουμε αισίως στις εκλογές, όπου ο Γιωργάκης είπε το φημισμένο “λεφτά υπάρχουν” υπονοώντας μία καλύτερη διαχείριση αλλά ο κόσμος κατάλαβε ότι θα έχουμε έναν ακόμα Αντρέα να μοιράζει λεφτά, χωρίς να κοπιάζουμε. Οι εκλογές αυτές ήταν το “κάψιμο” του Κωστάκη. Όλες οι αφίσες της ΝΔ είχαν μόνο τον Κωστάκη και στο Ζάππειο μετά την ήττα, στήθηκε μόνος στην κάμερα, παρά τις προσπάθειες της Ντόρας να του συμπαρασταθεί, για να κάψει μόνο τον ίδιον και να σώσει το κόμμα. Η τελευταία του πράξη, ίσως ήταν και η μόνη σωστή, αλλά ήταν κάτι που δεν απαιτούσε διαχειριστικές και διοικητικές ικανότητες. Απλά, έπρεπε να ήταν ηθικός. Οι φωτιές του 2007, ενώ αρχικά έδειξαν να υπονομεύουν την παραμονή του στον πρωθυπουργικό θώκο, τελικά αποτέλεσαν βάση, μαζί με τα τριχίλιαρα, για την νέα εκλογική του νίκη. Αυτό κυρίως οφείλεται στον τρόπο διαχείρισης της κρίσης, κάτι που δεν έπραξε πολύ αργότερα ο Τσίπρας στο Μάτι και το πλήρωσε ακριβά.

Φούσκα 3.2. Γιωργάκης.

Ο άχαστος, γερμανοσπουδαγμένος και εγκρατής Σημίτης, πασάρει το ΠΑΣΟΚ στον Γιωργάκη κι όχι τον Γιωργάκη στο ΠΑΣΟΚ. Τον υποχρεώνει να ηγηθεί του φθαρμένου ΠΑΣΟΚ σε μία εκλογική διαδικασία, που ακόμα και οι πέτρες ήξεραν πως ήταν χαμένη. Οι στοιχιματζήδες των εκλογών έδιναν μικρές αποδόσεις για νίκη της ΝΔ. Εν πάση περιπτώσει, ο Γιωργάκης δεν θα είχε πρόβλημα με την ήττα, διότι το ΠΑΣΟΚ χρειαζόταν μία ανασυγκρότηση και η θέληση και η ορμή υπήρχε. Τελικά ο Γιωργάκης τα κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές με πανηγυρικό τρόπο και παρέλαβε την βόμβα της οικονομίας όπως ο Κλουζώ. Μία βόμβα που είχε κατασκευαστεί από τα χέρια του πατέρα του και ενισχύθηκε επί Σημίτη και Κωστάκη. Η θητεία του Γιωργάκη είχε ως ορόσημο το Καστελόριζο. Ακολούθησαν οι γνωστές παλινδρομήσεις “παραιτούμε δεν παραιτούμε” που προκάλεσαν κυβερνητική και οικονομική κρίση. Στα μείον η θητεία του εσωκομματικού αντιπάλου του στο Υπουργείο Οικονομικών, η οποία ήταν μία ακόμα θυσία. Νέοι όροι εισάγονται στην Ελληνική κοινωνία, “μνημόνιο”, “πρωτογενές πλεόνασμα”, “τρόικα”, “μονάδες βάσεις”, “έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης”, “ΕΝΦΙΑ” κλπ.

Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι ο Γιωργάκης είχε τις καλύτερες προθέσεις, αλλά ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με αυτές. Οι ιδέες του ήταν πραγματικά προοδευτικές και αφορούσαν την ηλεκτρονική διακυβέρνηση και τη διαφάνεια. Δεν κατάφερε να τις υλοποιήσει όλες, διότι είχε αντίπαλο τον χρόνο και το κακό ΠΑΣΟΚ, αυτό του άκρατου κρατισμού και φυσικά τον κακό συνδικαλισμό και τις συντεχνίες. Ο Γιωργάκης έκλεισε τον κύκλο των Παπανδρέου σαν αρχαία οικογενειακή τραγωδία. Πλήρωσε το τίμημα της κάκιστης διαχείρισης του πατέρα του. Αν και λιγότερο ικανός ως λαϊκιστής από τον Αντρέα, είχε σίγουρα καλύτερες προθέσεις.

Τη σκυτάλη παίρνει ο Τσίπρας, ως νέος Αντρέας, ένα κράμα κακού ΠΑΣΟΚ και Σταλινισμού.