Στα καμμένα!

του Μιχάλη Δήμα

 

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 201.. Άλλες χρονιές τέτοια εποχή μετά τα καλοκαιρινά μπάνια οι περιπατητές, οι αθλητές, οι ποδηλάτες και οι κάτοχοι των συμπαθητικών τετράποδων κάθε απόγευμα γεμίζανε το δασικό δρόμο που ξεκινάει από την μονή του Καρέα και καταλήγει πάνω από την Αργυρούπολη. Δυστυχώς φέτος δεν θα συμβεί κάτι παρόμοιο.

Το πιο κοντινό μέρος στην πόλη που προσφερόταν για αναψυχή μέσα στο πράσινο απλά δεν υπάρχει. Σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου στον τόπο του εγκλήματος – άραγε εξ αμελείας ή εκ προμελέτης – μαύρισε η ψυχή μου. Περπάτησα καμιά διακοσαριά μέτρα και γύρισα πίσω. Καψαλιασμένα κυπαρίσσια και πεύκα υψώνανε τις μελαγχολικές τους φιγούρες και ρίχνανε μόνο τη σκιά των γκρίζων τους κορμών.

Τοπίο απωθητικό που με τον τρόπο του σε διώχνει. Όσο για τις πικροδάφνες και τα θαλερά δεντρολίβανα στην άκρη του δρόμου δεν έφτασα μέχρι εκεί για να δω πως είναι. Ένας μικρός παράδεισος μετατράπηκε σε κόλαση. Θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να χαρούμε πάλι τον περίπατο στους πρόποδες του Υμηττού, με όσες αναδασώσεις και να γίνουν. Μην ξεχνάμε ότι είχε ξανακαεί το 98 και πάνω που άρχισε να πρασινίζει ήρθε και το δεύτερο χτύπημα.

Μοναδική όαση το μοναστήρι που η φωτιά έφτασε μέχρι τον περίβολό του. Η πυρκαγιά σχεδόν το περικύκλωσε. Οι μοναχές φυγαδευτήκαν άρον άρον και μόλις πέρασε το κακό επιστρέψανε να καλλιεργήσουν με μεράκι στα ρημαγμένα παρτέρια βιολέτες, πανσέδες, κατιφέδες, ζήνιες και βασιλικούς. Μια πανδαισία χρωμάτων κόντρα στο μαύρο που τις ζώνει και μας ζώνει…

Αναδημοσίευση από imaginistes 4/9/15