Παραδοξολογίες (9)… καταραμένα κουνούπια!

του Αλέξανδρου Χρηστομάνου

 

Η δουλειά μου είναι ζόρικη, αλλά ούτε κουβέντα να την παρατήσω. Αν και όλα αυτά τα χρόνια, η σωματική εξάντληση συνέβαλε το να μαλακώσει ο χαρακτήρας μου. Τώρα μιλάω σιγανά, ακούω ψιθύρους. Μάλιστα, φτάνω και να πιστέψω, πώς όλοι στο σπίτι αισθάνονται το ίδιο. Κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει. Περιφέρονται και τσιρίζουν, μέχρι που να σου σπάνε τα νεύρα. Αλλά όπως είπαμε, δεν μπορώ να υψώσω την φωνή. Τα χέρια μου τρέμουν απ’ την κούραση. Αδυνατώ να επιβάλω τάξη. Το μόνο που μπορώ, να στέκομαι σιωπηλός σε μια γωνία, και να παρατηρώ να με κοιτούν σαν μουσαφίρη, που έφτασε απ’ το πουθενά.

Εν τω μεταξύ έχω τοποθετήσει το μεροκάματο στο πάγκο της κουζίνας, και αναμένω μια ζεστή κουβέντα. Τα λεφτά που έφερα θα φτάσουν να φάμε όλη την βδομάδα, αλλά αυτό κανένα δεν συγκινεί. Το θεωρούν δεδομένο. Αν όχι σήμερα, αύριο εγώ ο ταλαίπωρος θα πρέπει να ξετρυπώσω για το επόμενο μεροκάματο, και τα λεφτά να τα αφήσω στην καθορισμένη θέση.

Αυτή η σκέψη μου προκαλεί ένα αίσθημα καγχασμού, το οποίο δεν το σηκώνει το κλίμα. Θεωρούν το χαμόγελο μου, αιτία για σύγχυση. Έτσι, εγώ τα χάνω. Ούτε να κλείσουν τις μπαλκονόπορτες δεν τολμώ να τους ζητήσω, ενώ γνωρίζουν πώς τα κουνούπια ανυπομονούν να μπουκάρουν. Κανείς δεν προσέχει, και γω διαλογίζομαι. Είμαι ώρες καθιστός.

Κάποια στιγμή οι εσωτερικές πόρτες κλείνουν με ορμή και όλοι πέφτουν στα κρεβάτια τους. Αναπαύονται. Τότε, εγώ ο αφανής και αμίλητος, σηκώνουμε να εξοντώσω τα κουνούπια. Πονάω να τσιμπιούνται τα παιδιά μου στον ύπνο. Δεν θέλω η γυναίκα μου να έχει σημάδια κουνουπιών. Έτσι, τα κυνηγώ σε κάθε γωνία.

Εν τω μεταξύ ακούω από μέσα. «Καημένε, ούτε να κοιμηθούμε δεν θα μας αφήσεις;» Τότε είναι που με πιάνουν τα γέλια. Ευτυχώς, το σιγανό γέλιο μου εκείνοι δεν το βλέπουν, διαφορετικά θα με θεωρήσουν μπιτ τρελό. Έτσι συνεχίζω. Θα ηρεμήσω μόνο όταν δεν θα υπάρχει κανένα κουνούπι εδώ μέσα.

Τότε θα ανοίξω όλες τις εσωτερικές πόρτες, η οικογένεια μου να ανασαίνει ελεύθερα. Ύστερα θα ξαπλώσω δίπλα στην γυναίκα μου, και ας ξέρω, πώς αύριο τα καταραμένα κουνούπια θα ξαναμπούν στο σπίτι μας…