Οι Πανελλήνιες της καραντίνας

γράφει η Χριστίνα Μιχαηλίδου

 

Ημερολόγιο Πανελληνίων καραντίνας, ημέρα άκυρη…

Καταλαβαίνεις ρε φίλε, δεν μου φταίει μόνο ότι δίνω Πανελλήνιες, είναι που είμαι μόλις 17, είναι που δεν βλέπω τις φίλες μου να γελάσω δυνατά, να πάρουν τα πνευμόνια μου οξυγόνο, είναι που το αγόρι μου είναι μακριά και έχει απαγόρευση μετακίνησης από νομό σε νομό και έχω ξενερώσει τη ζωή μου γιατί έρωτας  χωρίς αγκαλιές  και φιλιά δε λέει.

Δεν είναι ότι δεν τους αγαπάω αλλά δεν αντέχω να τους βλέπω συνέχεια μπροστά μου, στον διάδρομο, στην κουζίνα, στο σαλόνι, να με κοιτούν με αγωνία και να λέμε τα ίδια και τα ίδια.

Είναι που δεν μπορώ να κάνω μία κοπάνα βρε αδελφέ σαν τον σωστό, τον τίμιο μαθητή. Είναι που η μέρα και η νύχτα εναλλάσσονται με τους ίδιους βαρετούς ρυθμούς.

Είναι που μου λείπει το κουδούνι, δεν το πιστεύω ότι το λέω αυτό, η καζούρα, το κουτσομπολιό, οι άχρηστες πληροφορίες, η τάδε τα έφτιαξε με τον τάδε.

Ακόμα και η άτονη φωνή των καθηγητών στην οθόνη με ενοχλεί! Πού είναι οι φωνές, οι τσιρίδες τους, τα «σε επαναφέρω στην τάξη», το «αν δεν σταματήσεις να μιλάς, θα βγεις έξω»;

Τις προάλλες, ο Γιώργος άφησε το μικρόφωνο ανοιχτό και ακούγαμε το ροχαλητό του, ο Νίκος μάλωνε με τη μάνα του και η Αργυρώ με το αγόρι της. Ε να, αυτά είναι τα κρύα αστεία της  τηλεκπαίδευσης.

Είναι και που θέλω ρε γαμώτο να περάσω στη σχολή που ονειρεύομαι, είναι που το έχω γράψει σε όλα τα βιβλία και τετράδια με όλα τα χρώματα των μαρκαδόρων που διαθέτω, σε όλα τα χρώματα που είναι ζωγραφισμένη η γενιά μου, σε μπλε Θα τα καταφέρω, σε κίτρινο Θα τα καταφέρω, σε φούξια Θα τα καταφέρω…

Είναι και που ήρθε, έτσι λένε, η Άνοιξη κι εγώ ακόμα έχω τα λαμπάκια των Χριστουγέννων για ντεκόρ πάνω από το κρεβάτι μου, αλλά σκασίλα μου.

Είναι που φέτος στις Απόκριες είχαμε πει με τις κολλητές  μου να ντυθούμε φαντάσματα.

Είναι που χάσαμε την πενταήμερη, που την ονειρευόμασταν από το Γυμνάσιο, μη σου πω από το Δημοτικό!

Είναι που εκεί που λέω θα τα παρατήσω, πρέπει να πετάξω τις κουβέρτες, να ανοίξω τα παράθυρα και να αρχίσω να λέω ξανά και ξανά ιστορία, τα «Κόμματα».

Είναι που είμαι εκεί στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο κρεβάτι, με το ίδιο όνειρο.

Αναδημοσίευση; https://www.grafein.gr/oi-panellinies-tis-karantinas/