η γέφυρα από κάτω

Χρίστος Σαπρίκης

---

Για πάνω από 10 χρόνια καθημερινά Πετράλωνα – Μπραχάμι και τούμπαλιν.
Φιλοστράτου, Τριών Ιεραρχών, Κοίλης,…
Ασυρμάτου, Αίνου, Αιγαίου…
Μελαγχολικά πρωινά, μεσημέρια με τον ήλιο να τσουρουφλίζει την άσφαλτο, βροχερές μέρες με τις κουρτίνες της βροχής να εξαϋλώνουν τις πολυκατοικίες στα πλάγια των δρόμων.

~~~

«Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά.» [1]

~~~

Από ένα σημείο και μετά η οδήγηση έγινε αυτόματη. Εδώ θα στρίψω, εκεί θα ελαττώσω ταχύτητα γιατί συνήθως μια γιαγιά περνάει το δρόμο, σήμερα έχει Λαϊκή και πρέπει να περάσω απ’ αλλού, αυτό το φανάρι αργεί, εδώ περνάνε το ΣΤΟΠ χωρίς να ελέγχουν, η λακκούβα είναι στα δεξιά, ακόμα να τη φτιάξουν.
Δεκάδες μικρές λεπτομέρειες που το μυαλό ανέσυρε καθημερινά απ΄ τα κουτάκια της μνήμης κσι οδηγούσε το χέρι στο λεβιέ ταχυτήτων, τα πόδια στα πεντάλ.

– Ξέρεις, διάβασα ότι τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται σε δρόμους που τους περνάμε πολλές φορές και θεωρούμε δεδομένες τις κυκλοφοριακές συνθήκες.

Σταθερή διαδρομή που άλλαζε μόνο όταν το απρόβλεπτο σε ανάγκαζε να πηγαίνεις απ’ αλλού.

~~~

«… ήταν ένα σταυροδρόμι, κι εγώ –
πήρα τον δρόμο τον λιγότερο περπατημένο, κι αυτό
έκανε όλη τη διαφορά. »[2]

~~~

Αλλά ήταν και η γέφυρα,
εκεί που ο δρόμος βυθίζεται και περνάει κάτω απ’ την Καλλιρόης.
Ένα σκοτεινό ορθογώνιο όταν έμπαινες, έτοιμο να σε καταπιεί, τα κίτρινα φώτα ψηλά, πολλές φορές τα περισσότερα σβησμένα, που δημιουργούν μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, και η έκρηξη του φωτός όταν έβγαινες φουριόζος μισοκλείνοντας τα μάτια.

– Μα πόσες φωτογραφίες θα βγάλεις; Πιάσε το τιμόνι καλά μη σκοτωθούμε!

---

[1] Μανόλης Αναγνωστάκης, Πέντε μικρά θέματα
[2] Ρόμπερτ Φρόστ, Ο δρόμος που δεν πήρα