Θετή πατρίδα

του Μιχάλη Δήμα

 

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2021. Ευρυτανία. Την πρώτη φορά που είχε έρθει εδώ ήταν πριν τριάντα χρόνια. Γαμπρός βλέπεις. Στον ορεινότερο και πιο αραιοκατοικημένο νομό της Ελλάδας. Στην αρχή οι δασωμένοι όγκοι ολόγυρα, του δημιουργούσαν ένα αίσθημα κλειστοφοβίας, σα να του έλειπαν οι οδοί διαφυγής. Τώρα δεν ξέρει αν είναι προνόμιο ή τύχη αγαθή που μπορεί έστω και για ένα μήνα να βρίσκεται εδώ, όταν η υπόλοιπη Ελλάδα καίγεται.

Ευρυτανία. Άγραφα, Βελούχι, Καλιακούδα, Καρπενήσι, Προυσός, Μεγάλο και Μικρό Χωριό, Κεφαλόβρυσο, Κλαυσί, Μουζήλο, Ανιάδα. Έλατα, πλατάνια, καρυδιές καστανιές και ακακίες. Το πρωί τα χελιδόνια ακροβολίζονται στα σύρματα του ηλεκτρικού και σμήνη από σπουργίτια εμφανίζονται από το πουθενά.

Το απόγευμα όλο και κάποιος σκίουρος, εδώ τους σκίουρους τους λένε βερβέρες, θα επισκεφτεί την καρυδιά για να βυζάξει τους καρπούς, θέαμα για να χαζεύεις. Οι κάτοικοι στα χωριά το χειμώνα λιγοστοί και η διαβίωση δύσκολη. Μόνο το καλοκαίρι  υπάρχει λίγο ζωή.

Με αυτά που συμβαίνουν φέτος με τις φωτιές οι άνθρωποι έχουν φοβηθεί και εδώ, πράγμα αδιανόητο για άλλες εποχές. Η Ευρυτανία που ποτέ δεν έχει πιάσει φωτιά αρχίζει και αισθάνεται το χνώτο των γύρω πυρκαγιών και οι κάτοικοι αρχίζουν και κουβεντιάζουν για μέτρα αντιπυρικά. Κάλλιο γαϊδουρόδενε…

Τις προάλλες είχε πέσει από τη φωλιά του μπαλκονιού ένα νεογνό που δεν ήξερε αν είναι χελιδόνι ή σπουργίτι. Το έβαλε πίσω στη φωλιά και ξανάπεσε. Το ξαναέβαλε. Την τρίτη φορά που έπεσε το βρήκε νεκρό. Συμπέρανε ότι δεν ήθελε να ζήσει.  Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα μετά από τριάντα χρόνια στη θετή του πατρίδα, το χωριό της γυναίκας του…