Ήταν το πιο ξερό Καλοκαίρι

του Αργύρη Νικολάου

 

Ήταν το Καλοκαίρι με τα περισσότερα σκαλίσματα και με τα λιγότερα διαβάσματα. Ένα βιβλίο που άρχισα τον Ιούλιο ακόμα το κρατάω. Φταίει λίγο και ο συγγραφέας που μου λέει με γλυκό τρόπο κάθε τόσο, αρκετά.

 

Ήταν το Καλοκαίρι που πιο πολύ είχα να κάνω με ζώα παρά με ανθρώπους. Η μέρα που ήταν ακόμα νύχτα ξεκινούσε μ’ ένα μαύρο πουλί –κότσυφας ήταν; – που σκάλιζε το γρασίδι. Μετά συνέχιζε με δυο σκίουρους, κατόπιν, με το δρυοκολάπτη. Το μεσημέρι όλα ησύχαζαν, και το απόγευμα ξανάρχιζαν με αντίστροφη σειρά. Το γεράκι και η αρκούδα εμφανίζονταν λιγότερο τακτικά αλλά η επίδρασή τους ήτανε στερεότερη.

 

Ήταν το Καλοκαίρι με τις περισσότερες γρατζουνιές. Στα χέρια, μην πάει ο νου σας αλλού. Οι άλλες που βλέπετε είναι από άλλα Καλοκαίρια που επιμένουν να έρχονται με αγωνία ζητώντας δικαίωση. Αδύνατον να τις ξεχωρίσω. Όπως στο σαράβαλο που οδηγάω είκοσι τρία χρόνια δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια γρατζουνιά είναι ποιου χρόνου και ποια έγινε με δική μου υπαιτιότητα και ποια με των άλλων, έτσι και με αυτές.

 

Ήταν, γύρω από ένα αγέννητο, όλα μαζί τα Καλοκαίρια.

Αναδημοσίευση: https://www.facebook.com/profile.php?id=100009245267032