Brahami Reloaded

του Ντίνου Δαφαλιά

 

«Εδώ είναι Βαλκάνια» είχε σχολιάσει ένας άνθρωπος που εκτιμώ σε άλλη άσχετη δημοσίευση. Λάθος αγαπητή μου ύπαρξη. Έχετε πάει στα Βαλκάνια; Έχετε δει τους βλάχους της Ρουμανίας και της Μολδαβίας να εργάζονται; Έχετε δει πόσο από το χαμένο έδαφος έχει καλύψει η Αλβανία; Έχετε επισκεφθεί την Σλοβενία;

Η σύγκριση Ελλάδος Βαλκανίων δεν τοποθετεί την Ελλάδα σε δεινή θέση σε ορισμένους δείκτες. Όμως ο δείκτης ποιότητας ζωής που σχετίζεται άμεσα με την καθημερινότητα εξακολουθεί να αναβαθμίζεται με χαμηλούς ρυθμούς, απόρροια και της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας ως οικονομική επίπτωση, χωρίς όμως να είναι οι αποκλειστικές αιτίες.

Πολλοί κατηγορούν δημάρχους, βουλευτές, υπουργούς και πρωθυπουργούς. Κι αυτό είναι λάθος. Κανένας δεν μας είπε να βανδαλίζουμε επιφάνειες με γκράφιτι. Κανένας δεν μας είπε να σταθμεύουμε σε θέσεις αναπήρων. Όσο εμείς παραμένουμε χωρίς αισθητική και αίσθηση της ατομικής ευθύνης στην κάλπη και στη ζωή, τόσο υποκρινόμαστε. Όλοι γνωρίζουμε καλά πόσο εύκολα εξαγοράζεται η ψήφος. Είναι πολύ εύκολο για κάποιον να ψηφίσει ότι απεχθάνεται, για μία θέση εργασίας του ίδιου ή του παιδιού του στο δημόσιο. Ο ομφάλιος λώρος πολιτικού και ψηφοφόρου γιγαντώνεται αντί να κόβεται.

Το Μπραχάμι είναι ένας πολιτικός βάλτος που εκλύει την κακοσμία της ανικανότητας. Δεν υπάρχει όραμα και δεν αναφέρομαι σε αυτά που έβλεπαν κάποιοι άγιοι. Το όραμα (Vision στις σύγχρονες εταιρείες) είναι μία πρόταση γενική που καθορίζει με σαφήνεια το στόχο μιας προσπάθειας. Για παράδειγμα, το όραμα του Μπραχαμίου θα μπορούσε να είναι μία πρόταση σαν αυτή:

«Να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον ευχάριστο και εύχρηστο για τον πολίτη και τον επισκέπτη και να καθιερώσουμε το δήμο ως πρωτοπόρο στις τέχνες και τα γράμματα.»

Δυστυχώς όμως, αυτή η διατύπωση δεν είναι αρκετή. Αν τη θέλουν ολόκληρη να πάνε να πληρώσουν ειδικούς. Το όραμα πρέπει να συνθέτει όλες τις παραμέτρους των αρμοδιοτήτων μίας τοπικής διοίκησης. Περιλαμβάνει το μοντέλο διοίκησης και τους τομείς ανάπτυξης, βιωσιμότητας, οικολογίας, εκπαίδευσης, πολιτισμού, αθλητισμού και πολλούς άλλους. Οι δήμαρχοι δεν έχουν μαγικά ραβδιά αλλά μπορούν να ξεκινήσουν συνθέτοντας μία λίστα με προτεραιότητες. Αυτή η λίστα πρέπει να προκύψει από μία δημόσια διαβούλευση χωρίς υστερίες που προέρχονται από ιδεολογικές εμμονές. Η λίστα αυτή χρειάζεται περισσότερα χρόνια από την τυπική διάρκεια μιας θητείας και γι’ αυτό πρέπει να τηρηθεί ως άτυπο σύνταγμα της πόλης και από τις επόμενες γενιές διοικήσεων. Παράλληλα, η λίστα αυτή θα χρήζει επικαιροποίησης με βάση τις συνθήκες που ενδέχεται να αλλάξουν, διότι όλα αλλάζουν, ακόμα κι αν αυτό αφορά το στατικό Μπραχάμι.

Διαρκώς βλέπουμε να αναρτώνται ανοησίες που έχουν σαν στόχο να ρίξουν στάχτη στα μάτια. Δεν θα σχολιάσω το ρέμα της Πικροδάφνης που γνωρίζω ότι το πρόστιμο βεβαιώθηκε για την απουσία περιβαλλοντικής μελέτης. Επίσης γνωρίζω ότι το έγγραφο κοινοποιήθηκε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών. Αν θέλουν ας μου κάνουν μήνυση για αυτό. Θα καλοπεράσουμε κι εσείς κι εγώ. Αν τολμάτε, δημοσιεύστε το έγγραφο άσχετα αν εκδηλώσατε πρόθεση προσφυγής. Προς το παρόν ισχύει.

Δεν μπορώ να βλέπω αιτήματα στο Facebook για ψήφισμα για μία εκπομπή στην τηλεόραση. Τι λέτε μωρέ; Δεν μας θεωρείτε ικανούς να αλλάξουμε κανάλι μόνοι μας; Δεν θέλουμε προστασία από την κακή αισθητική της τηλεόρασης γιατί έχουμε εναλλακτικές. Στο κάτω-κάτω της γραφής την κλείνουμε. Αυτό το μπουρδέλο με τους βανδαλισμένους τοίχους δεν μπορούμε να το κλείσουμε. Το βλέπουμε κάθε μέρα και δυστυχώς το συνηθίζουμε.

Προς το παρόν το όραμα που φαίνεται να βρίσκεται σε εξέλιξη είναι το παρακάτω.

«Να δημιουργήσουμε ένα σύστημα που θα εκλεγόμαστε συνεχώς, να πηγαίνουμε στις καφετέριες, όπου θα μας αναγνωρίζουν όλοι, βγάζοντας φωτογραφίες για τα κοινωνικά δίκτυα»

Και το όραμα αυτό είναι γραμμένο σε πέτρα…