Η λαχτάρα

του Αργύρη Νικολάου

 

Τρεις μέρες τον έψαχνε κι όλο ρώταγε γι’ αυτόν. Αν τον είδαν ή τον άκουσαν. Όταν ρώτησε εμένα, εγώ ακούω συνέχεια γαβγίσματα, της είπα και της έδειξα τα αυτιά μου. Κάποιοι της είπαν πως τον άκουσαν στον γκρεμό κι εκείνη από εκείνη τη στιγμή που την έβρισκες που την έχανες στεκόταν στην άκρη του και το φώναζε με το όνομά του.

Κάποια στιγμή το σκυλί της αποκρίθηκε κι επειδή ήταν παρακινδυνευμένο να επιχειρήσει η ίδια την κατάβαση κάλεσε την πυροσβεστική. Οι πυροσβέστες ήρθαν αμέσως. Της είπαν να φωνάξει το σκυλί για να το εντοπίσουν. Εκείνη το έκανε μια και δυο και τρεις φορές αλλά το σκυλί τσιμουδιά. Κοίταξαν τα παιδιά από πάνω, κοίταξαν από δεξιά κοίταξαν από αριστερά αλλά σκυλί δε φαινόταν πουθενά.

Έφυγαν άπρακτοι και βιαστικοί – είχαν αφήσει το μεσημεριανό τους στη μέση. Η κυρία έμεινε πίσω και συνέχιζε να το καλεί. Την άλλη μέρα ήταν πάλι εκεί αλλά δε φώναζε, μόνο κοίταζε επίμονα στην απέναντι από τον γκρεμό πλαγιά. Σ΄ αυτή τη θέση τη βρήκαμε εγώ κι ένας γείτονας. Κοίταξε πρώτα σε μένα, κοντά, κοίτα, μου είπε, ο Φλοξ. Κοίταξα εγώ αλλά δε διέκρινα τίποτα. Να εκείνο το άσπρο, επέμενε και μου ΄δειξε με το χέρι. Είδα το άσπρο αλλά σε καμιά περίπτωση δε θα το περνούσα για σκυλί. Εκείνη επέμενε. Δεν είναι σκυλί αυτό, η λαχτάρα σου είναι, της είπα.

Απογοητευμένη από μένα στράφηκε στο γείτονα και τον παρακάλεσε να πάει να δει. Εκείνος πήρε το αυτοκίνητο, οδήγησε τριγύρω, και κάποια στιγμή φάνηκε κάτω στο δρόμο που διέσχιζε την κοιλάδα. Προχώρησε στην πλαγιά, σήκωσε την άσπρη σακούλα και μας την έδειξε. Εκείνη με κοίταξε σα χαμένη και έφυγε για να γυρίσει πάλι το ίδιο απόγευμα να φωνάξει και το σκυλί, ω, να της αποκριθεί. Πήρε ξανά τηλέφωνο στα παιδιά, το ακούτε, το ακούτε, τους είπε τείνοντας το τηλέφωνο στον γκρεμό.

Οι πυροσβέστες, καλά παιδιά, ήρθαν κι άκουσαν το σκυλί. Ο πιο έμπειρος απ’ αυτούς κατέβηκε προσεκτικά, και κάποια στιγμή, το βλέπω, φώναξε, να προχωρήσει όμως πιο κάτω δεν έλεγε. Όσοι παρακολουθούσαν από πάνω ανησύχησαν και ανησύχησαν πιο πολύ όταν τον είδαν μετά να επιστρέφει με άδεια χέρια. Όταν ανέβηκε πάνω, πιο εύκολο, είπε, είναι να το προσεγγίσουμε από κάτω.

Έτσι κι έκαναν. Επιχείρησαν την ανάβαση από εκεί κι έφτασαν το σκυλί. Όπως μου είπαν μετά ήταν μαύρο από τις βροχές που είχαν προηγηθεί και ταλαιπωρημένο πολύ. Τις σκηνές που διαδραματίστηκαν κατά την παράδοσή του δεν ήμουν παρών να σας τις περιγράψω αλλά είναι εύκολο να τις φανταστείτε.