Ο Χριστιανόπουλος δάγκωνε αλλά είχε…μέλι

Θωμάς Κοροβίνης και Ντίνος Χριστιανόπουλος πρωτογνωρίστηκαν το 1974 στο περιοδικό «Διαγώνιος»- το οποίο ίδρυσε και διηύθυνε ο ποιητής-και ο μετέπειτα συγγραφέας ήταν φοιτητής της φιλοσοφικής στο ΑΠΘ με τις πλάκες, τα πειράγματα, αλλά και τα ανέκδοτα να δίνουν και να παίρνουν τα επόμενα χρόνια.  «Μωρέ Ντίνο αυτός ο Ελύτης τι ποιητάρα είναι. Πως μπορεί και κάνει εμβόλια ομορφιάς με την ποίησή του» έλεγε στον Χριστιανόπουλο ο Κοροβίνης προσπαθώντας να τον πειράξει κάθε φορά που τον συναντούσε με τον ποιητή να απαντά: «Ναι πράγματι είναι πολύ μεγάλο ταλέντο αλλά το χαράμισε στο φλερτ με τον υπερρεαλισμό. Αυτό, όμως, γούστο του και καπέλο του. Σκέψου κάτι άλλο. Εμείς μαλάκες είμαστε που δουλεύουμε όλη την ημέρα και αυτός δεν δούλεψε ούτε μία ώρα;».  

Ο Κοροβίνης συνέχισε το… πείραγμα: «Έχεις δίκιο Ντίνο. Και γω θέλω οι άνθρωποι να δουλεύουν. Δεν μου αρέσουν αυτοί που έχουν την ευκαιρία ή επαναπαύονται στο χρήμα τους και δεν δουλεύουν. Αλλά για σκέψου: αν κάθε  πλούσιος ήταν Ελύτης, τότε θα ήμασταν η χώρα των μεγάλων ποιητών.  Είναι;  Όχι.  Άρα τον συγχωρούμε»….  Πρόκειται για δύο από τις από τις πολλές στιχομυθίες που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη του μαθητή του Χριστιανόπουλου.

Για περίπου 45 χρόνια οι δύο τους συνδέθηκαν τόσο σε φιλικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο μαθητείας καθώς ο μεγάλος ποιητής ήταν δάσκαλός του. «Η στάση που κράτησα απέναντι στον Ντίνο ήταν να τον παρακολουθώ, να συναντιόμαστε συχνά, προσπαθώντας να διώξω τα αρνητικά στοιχεία που προσλάμβανα από το δύσκολο χαρακτήρα που είχε γιατί είχα διακρίνει και εκτιμήσει ότι είχα να κάνω με ένα πακτωλό γνώσεων τόσο όσον αφορά τη λογοτεχνία, την ιστορία, τη Θεσσαλονίκη, την προσφυγιά, τον λαϊκό πολιτισμό και το τραγούδι (λαϊκό και ρεμπέτικο)  όσο και από την εμπειρία της ζωής». Το απόσταγμα από τα βιώματά του ποιητή έβγαινε πολλές φορές με τρόπο δεικτικό ή απόλυτο αλλά πάντα έβγαινε ζουμί, μια θυμοσοφία ζωής θυμάται ο συγγραφέας.

«Αν και συμμαζεμένος άνθρωπος ο οποίος βγήκε από τα κατηχητικά, καταπιεσμένος λόγω των καταστάσεων της εποχής. χτύπησε το μαχαίρι στο κόκκαλο και έβγαλε αυτά τα πολύ αιρετικά και πολύ τολμηρά ποιήματα εξομολογούμενος δημόσια το ερωτικό του πάθος, την ιδιαιτερότητα τού για την ομοφυλοφιλία του, χωρίς να φοβάται κανένα και το πλήρωσε ακριβά γιατί η Θεσσαλονίκη εκείνα τα χρόνια ήταν σε μια εποχή που δεν μπορούσες να μιλήσεις.

Βρέθηκε σε ένα κλοιό από ιερείς παπάδες, κατεστημένο, χωροφύλακες, καθηγητές πανεπιστημίου, κατηχητικά. Τον πολιόρκησαν και στένεψε ο κλοιός γύρω του. Αυτό σε συνδυασμό με μια ψυχοσύνθεση ενοχική που είχε ο Ντίνος του δημιούργησαν κάποια συμπλέγματα προσωπικά που τα πλήρωνε σε όλη του τη ζωή και τα έβγαζε προς τα έξω με μια επιθετικότητα. Αυτή η επιθετικότητα, αυτή η πόζα οφείλεται σε ψυχογενείς παράγοντες και σε κοινωνικούς λόγους εξηγεί στο ethnos.gr ο μαθητής του Θωμάς Κοροβίνης.

«Ο Χριστιανόπουλος δάγκωνε αλλά είχε μέλι… Άκουγες πράγματα που δεν ήταν όλα ευχάριστα αλλά δεν τα έλεγαν άλλοι» πρόσθεσε ο κ.  Κοροβίνης. Όταν έβρισκε μια αδυναμία, ένα κουσούρι κάτι παράταιρο στον άλλο, αυτό το επεσήμανε και το διακωμωδούσε. Κάποιοι προσβάλλονταν και με το δίκιο τους άλλοι το έπαιρναν σαν καλαμπούρι πιο ελαφρά και συνέχιζαν…. Δεν του άρεσε καθόλου η διπροσωπία στους ανθρώπους, ιδιαίτερα όταν έβλεπε κάποιον άλλα να προσχηματίζετε, άλλα να πλασάρει και να εκφράζει και άλλο να είναι.

«Εκεί αυτόν τον κοπανούσε Ξεμπρόστιαζε τους υποκριτές Δεν του άρεσε η υποκρισία το comme il faut, ο ψευτο-καθωσπρεπισμός. Ήθελε να ανατρέπεις τη σύμβαση των πραγμάτων και να έρχεσαι σε σύγκρουση για να αποκαλυφθεί η αλήθεια του ατόμου, των καταστάσεων, των συναισθημάτων».  Αν και δεν ασχολήθηκε με την πολιτική, ο ίδιος έλεγε ότι ήταν ανεξάρτητος και ολίγον αναρχικός. Κατά βάθος, ωστόσο, ήταν συντηρητικός. Εκτιμούσε και ένιωθε δέος για τον Μανόλη Αναγνωστάκη και ίσως για αυτό το λόγο δεν έγραψε ή δεν είπε κάτι ποτέ δημόσια γι αυτόν. 

Σύμφωνα με τον κ. Κοροβίνη το ταπεραμέντο του τον έκανε να ξεχωρίζει. Από τη μία να είναι πιπεράτος και από την άλλη ευθύβολος-χωρίς να έχει ευθυκρισία. «Ήταν πολύ οξυδερκής στην παραγωγική σκέψη και αυτό μπορούσε να ξυπνήσει κοιμισμένες πλευρές του  μυαλού σου». Ο Χριστιανόπουλος προσπαθούσε να σε κάνει να μην υψώνεις πολύ την υπερηφάνεια σου, αλλά να είσαι ταπεινός, να μην κοκορεύεσαι και να προχωράς παρακάτω. Είχε πάθος για τη δουλειά του και διακρίνονταν για την επεξεργασία των νοημάτων του.

Εκτός από μία περσόνα, ο Χριστιανόπουλος  ήταν και μια από τις βασικές κολόνες της διαμόρφωσης της ιστορίας της νεότερης Θεσσαλονίκης σύμφωνα με τον συγγραφέα. «Ήταν ο πιστός σωματοφύλακας της πόλης. Ο Ντίνος δεν έφυγε ποτέ από την Θεσσαλονίκη όπως και Νίκος Παπάζογλου. Με την απώλειά του κλείνει ένας κύκλος μιας εποχής γιατί δεν έχουν απομείνει άλλοι από αυτούς που έφτιαξαν το πρόσωπο της νεότερης Θεσσαλονίκης. Μαζί με τον Γιώργο Ιωάννου  τον Μανόλη Αναγνωστάκη, την Ζώη Καρέλλη, τον Γιώργο Βαφόπουλο, τον Γαβριήλ Πεντζίκη, τον ποιητή Γιώργο Θέμελη, τον Τηλέμαχο Αλαβέρα-όλοι αυτοί έβαλαν ο καθένας τους μια ψηφίδα στο να διαμορφωθεί το λογοτεχνικό πορτρέτο της μεταπολεμικής Θεσσαλονίκης το οποίο ήταν μοντέρνο, ήταν πρωτοποριακό και γι αυτό ονομάστηκε και η σχολή Θεσσαλονίκης…

Όλο το άρθρο, https://www.ethnos.gr/culture/article/119501/ntinosxristianopoylosothomaskorobinhsgiatonantisymbatikosomatofylakathsthessalonikhs