Ιστορίες για την ποίηση…Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη.

«Ξύλινη Πρωτοχρονιά»

 

Συγγνώμη

που ερχόμαστε με μισή καρδιά

να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα και

την Πρωτοχρονιά

τη στιγμή που εσύ δεν μπορούσες να βγεις καν απ’ το σπίτι.

 

Συγγνώμη

που καθόμαστε μια γύρα

στο σαλόνι

παρατεταγμένοι στις σκληρές καρέκλες

σαν σ’ αναμμένα κάρβουνα.

Που κι αυτή, η μόνη

χαρά ήταν ξύλινη κι άβολη.

Κι ας το ξέραμε πως ήταν η μοναδική στιγμή

που το σπίτι γέμιζε φωνές –

μια φορά το χρόνο

 

Συγγνώμη

που η Αθήνα που έχασκε απ’ έξω

δεν ξεγλύστρισε ποτέ μέσ’ απ’ τις γρίλιες

παρά έμεινε εκεί, ζεστή,

εγκλωβισμένη στο μπαλκόνι

να χαζεύει τη ζωή μαζί με τις ζωές μας.

«Λονδίνο-Ιστανμπούλ», εκδ. Πόλις, 2009

Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη

…Η ποίηση δεν είναι ερωτική επιστολή όμως, να λες ό,τι θες νομίζοντας ότι το συναίσθημά σου δικαιολογεί από μόνο του την κοινοποίησή του. Η ποίηση είναι ένας άλλος τρόπος θέασης, κοινωνίας και επικοινωνίας του κόσμου. Όπως ένα μυθιστόρημα, όσο ρηξικέλευθο και να είναι, έχει ως σκοπό την επικοινωνία με τον αναγνώστη, έτσι και η ποίηση απευθύνεται κάπου. Αλλιώς, ας μείνει στο συρτάρι. Αφ’ ης στιγμής απευθύνεται κάπου, όμως, πρέπει ο ποιητής να διαλέξει πού και να προσπαθήσει να γίνει κατανοητός σε αυτό το ακροατήριο.

Η ποίηση είναι διάλογος. Όταν συνδιαλέγομαι με κάποιον προσπαθώ να συνεννοηθώ μαζί του, δεν ανοίγω απλώς το στόμα μου να τα πω όπως μου έρχονται. Η δική μου ποίηση, που γράφεται κυρίως με αφορμή την εξωτερική πραγματικότητα, είναι ο τρόπος μου να συνεννοηθώ με τους άλλους, να τους εξηγήσω ποια είμαι, πώς βλέπω τον κόσμο, και να τους καλέσω να συνομιλήσουν μαζί μου, αν θέλουν…

 

Πηγή: https://www.lifo.gr/culture/vivlio/krystalli-glyniadaki-kane-ta-panta-me-hari-kai-eygnomosyni