χιονόμπαλες

Χρίστος Σαπρίκης

---

– Τι είναι οι μνήμες μας;

– Μικρά κομματάκια χρόνου που για κάποιο λόγο τρυπώνουν μέσα σου και περιμένουν μια αφορμή για να βγουν έξω. Κάποιες ανασύρονται ασυνείδητα, προσπαθούν να σταθούν στο σήμερα, μπλέκουν με την καθημερινότητα μέχρι να χαθούν πάλι.

~~~

Δε θυμάμαι πώς έφτασε στο σπίτι στο χωριό. Μάλλον πρέπει να την έφερε κάποια θεία, ήταν όμως μαγική! Μια χιονόμπαλα με έναν χαμογελαστό Άγιο Βασίλη μπροστά από ένα λιλιπούτειο σπιτάκι.

Έβγαινε έξω από την κούτα με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στις αρχές του μήνα, έμπαινε στο τραπεζάκι του σαλονιού δίπλα από το δέντρο και μπορούσα να καθόμουν με τις ώρες ανακινώντας την συνεχώς βλέποντας το «χιόνι» να στροβιλίζεται.

– Μαμά είναι αληθινό το χιόνι;

Τη χάζευα και το μυαλό ταξίδευε σ’ αυτόν τον μαγικό μικρόκοσμο, πετούσα ανάμεσα στις χιονονιφάδες με ένα μόνιμο άγχος μη μου πέσει και σπάσει και χαθεί η μαγεία.

Από τότε οι χιονόμπαλες ακολουθούσαν σε κάθε μετακόμιση, πανταχού παρούσες σε κάθε σπίτι. Μια μεγάλη, η πιο παλιά, με το υγρό της να έχει κιτρινίσει από την πολυκαιρία, με κουρδιστήρι από κάτω που παίζει το «We wish you a merry Christmas» στο τραπέζι με τις οικογενειακές φωτογραφίες, 5-6 μικρότερες με χιονανθρωπάκια, αγγελάκια και χιονισμένα σπιτάκια σκόρπιες στην παλιά σερβάντα, σε άλλα τραπεζάκια, σε ράφια.

Βγαίνουν πρώτες από τις κούτες των στολιδιών, επιστέφουν τελευταίες, και δεν περνάει μέρα που να μην τις κουνήσω χαζεύοντας, σαν μικρό παιδί, το μαγικό στροβίλισμα του ψεύτικου χιονιού.

---