Περιμένοντας τον Woody

της Βιτάλια Ζίμμερ.

Ηλιθιόφατσα στις ταινίες του, εκπέμποντας μία αφέλεια συνδυασμένη με πονηρία και οξυδέρκεια, κάνει το θεατή να αναρωτιέται μέχρι το τέλος. Τι είναι αυτός ο Woody; Πώς κατάφερε να ξεχωρίσει μέσα από το χωνευτήρι της Νέας Υόρκης;

Αν γκρεμίσουν το Empire State Building και πεθάνει ο Woody, τότε η Νέα Υόρκη θα θυμάται μόνο τις παραστάσεις της Lisa Minelli στο Broadway.

Νέα άβγαλτη, μονίμως έγκλειστη αποφάσισα να ταξιδέψω στο φως της νυχτερινής ζωής της Νέας Υόρκης. Υποδεέστερη του Σικάγο στα Blues σύμφωνα με τους μεσοδυτικούς, η πόλη που μένω και δεν μου αρέσει. Όμως έχει κάτι που δεν έχει καμία άλλη πόλη στο νέο κόσμο πέρα του Ατλαντικού.

Ο Woody με το κλαρινέτο του, Εβραίος κι αυτός, με τα χαρακτηριστικά γυαλιά που του αποδίδουν εσκεμμένα το ηλίθιο ύφος, τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής, που συζήτηση μαζί του δεν μπορείς να κάνεις και φυσικά την κλασική μας μύτη. Αυτός είναι ο Woody, που όταν παίζει μουσική, είναι ο πραγματικός του εαυτός. Παίζει για τον ίδιο, για την ίασή του δια μέσου της μουσικής και του αυτοσχεδιασμού. Εμφανίζεται ως από μηχανής θεός σε jazz club, κάποια βράδια καθημερινών, αποφεύγοντας τους αμύητους. Είναι σκοτεινός ήρωας, σαν τον Φάντομ Ντακ, χωρίς κάπα και μάσκα.

Δεν κατάφερα ποτέ να τον ακούσω από κοντά να παίζει. Ρωτάς, «πότε θα παίξει ο Woody;» κι απάντηση ήταν πάντα, «ούτε ο ίδιος δεν το ξέρει».