Kalush Orchestra – Stefania

Χρίστος Σαπρίκης

---

Όλα αυτά τα χρόνια σνομπάρω σταθερά την Eurovision. Ακόμα και σε χρονιές που μαζευόταν κόσμος στο σπίτι «για να δούμε τον τελικό» εγώ ήμουν πάντα «αλλού». Όλοι στους καναπέδες στο σαλόνι απέναντι απ’ τη μεγάλη τηλεόραση κι εγώ ή στο γραφείο με την πλάτη γυρισμένη και τα ακουστικά στα αυτιά ή στο διπλανό δωμάτιο.

– Γιατί είσαι τόσο μονόχνοτος. Τι θα πάθεις αν καθίσεις μια ώρα μαζί με όλους τους άλλους;

– Μα δε μου αρέσει.

~~~

Έτσι και φέτος.

– Μόνη μου θα τη δω; Γιατί δεν κάθεσαι κι εσύ;

~~~

Έτσι και φέτος.

Μόνο που φέτος αυτή η Eurovision ήταν διαφορετική. Ένα γεγονός που αφορούσε μέχρι σήμερα τους πιο free και χαλαρούς, ας το πω έτσι, φίλους και φίλες μου απασχόλησε ξαφνικά και τους πιο «προβληματισμένους» , τους διαχρονικά σνομπ όπως εγώ:

Άλλοι και άλλες φρίκαραν από την χαμηλή ποιότητα των τραγουδιών και τα μη ευπρεπή (sic) ντυσίματα των τραγουδιστών, άλλοι και άλλες ανέβηκαν στα κεραμίδια γιατί δεν πήρε μέρος η Ρωσία και τι θα γίνει τώρα ο πολιτισμός, άλλους και άλλες τους/τις πείραξαν τα 12αρια που πήρε η Ουκρανία που μπορεί να υποφέρει τα πάνδεινα από την εισβολή των Ρώσων, αλλά καλά να πάθει λέγανε, κάποιοι και κάποιες βάλανε στη συζήτηση και την Δημοκρατία της Υεμένης και θυμηθήκαν το Ναγκόρνο Καραμπάχ!

~~~

Έτσι και φέτος,

ξανά μόνος μου στο δωμάτιο,

αλλά έβαλα να ακούσω το τραγούδι των Ουκρανών. Και το άκουσα ξανά την επομένη, όταν οι Kalush Orchestra έντυσαν με αυτό το βιντεοκλίπ τους. [1]

Ξανά και ξανά,

άκουγα τους στίχους του τραγουδιού σε μια ακαταλαβίστικη, για μένα, γλώσσα και έβλεπα τις εικόνες των τρομαγμένων παιδιών και των βομβαρδισμένων κατεστραμμένων πόλεων να διαδέχονται η μια την άλλη.

– Έχεις επιλεκτικές ευαισθησίες. Γι’ αυτούς συγκινήθηκες, για την Υεμένη τις λες;

– Τι να κάνουμε; Έτσι είναι οι άνθρωποι. Άλλοι έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες, άλλοι έχουν επιλεκτικές αναισθησίες.

---