Η απαγωγή της Μαρίας

της Βιτάλια Ζίμμερ.

Άσπρο μαλλί αφράτο, ψείρες γεμάτο, τζίβα. Παχιά η Μαρία, ακολουθούσε τους άλλους στο διάβα για το σπίτι. Τους είχαν βγάλει για φαΐ εκεί στο δροσερό λιβάδι.  Και σαν νύχτωσε πήραν το δρόμο της επιστροφής και τα κουδούνια ακούγονταν στην άλλη άκρη του χωριού.

Μπροστά ο βοσκός, πίσω απ’ το κοπάδι ο σκύλος ο ποιμενικός. Κι ο Γιάννος σαν άκουσε κουδούνια να βροντάνε, πήγε και στήθηκε στην τρύπα στο γεφύρι, που νερό τρεχούμενο και παγωμένο είχε, χειμώνα-καλοκαίρι. Κι ο γείτονας ο Στράτος, πάνω στην στροφή στήθηκε το κόλπο για να κάνει.

«Κοίτα να διαλέξεις μια προβατίνα ζουμερή, παχιά σαν αγελάδα» είπε ο Γιάννος. Ο Στράτος κρύφτηκε πίσω από την πυκνή την βλάστηση, μέσα στους βάτους χώθηκε πληρώνοντας το τίμημα με λίγη σάρκα κι αίμα. Και μόλις η Μαρία, η πιο παχιά η προβατίνα, πέρασε μπροστά του, την έσπρωξε και εκείνη έπεσε μπρος στην τρύπα του νερού, εκεί που τελειώνει το γεφύρι. Και πριν προλάβει το άμοιρο το ζωντανό ήχο σπαρακτικό να βγάλει, την καρωτίδα της έκοψε με μιας με το ακονισμένο του μαχαίρι.

Πάει η Μαρία… Πριν από λίγο ήταν, τώρα πια δεν είναι. Φορτώθηκαν το σκοτωμένο ζώο και σαν τις γάτες περπάτησαν στο σπίτι. Την έγδαραν με μιας και την προβιά την έκρυψαν καλά χωρίς να την απλώσουν να στεγνώσει. Και μύριζε το υπόγειο ζώο ζωντανό μα η Μαρία ήταν πια σφαγμένη.

Όλα πήγαν καλά, κανείς δεν πήρε είδηση. Ούτε ο βοσκός που τα ζώα του ποτέ του δεν μετράει. Γιατί αν τα μετρήσει γρουσουζιά θα είναι, κακό θα τους συμβεί και θα χαθεί ολάκερο κοπάδι.

Μα το ζώο μίλησε ακόμα κι απ’ τον Άδη. Δύο μερόνυχτα την κρέμασαν, το κρέας να σιτέψει, το αίμα να στραγγίσει. Ψητή την έκαναν και η μυρωδιά τους πρόδωσε σε όλη τη γειτονιά. Το κλεμμένο ζώο μύρισε αλλιώς, του είπαν οι γειτόνοι, που όλοι τότε ήξεραν πως το ψητό ποτέ δεν είναι απ’ του σπιτιού το ζωντανό. Δώσε ένα μεζέ σε μας, λίγο κρασί να πιούμε. Κι εκείνοι έδωσαν μεζέ και οι άλλοι άνοιξαν το στόμα σαν λύκοι πεινασμένοι για να φάνε. Αυτό το στόμα το παράξενο, πρέπει να ανοίξει για να φάει, κλειστό  μετά να μείνει, το μυστικό τους ποτέ να μην προδώσει.

Κακούργοι Γερμανοί, η Κατοχή μας άφησε της πείνας το σημάδι. Και στο στομάχι, και στη ψυχή…

 

*Αληθινή ιστορία