Στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής…στο «Αλωνάκι», στου «Ποθητού» και στη «Χαρά»

του Μιχάλη Δήμα

 

Να μαστε λοιπόν στο αλώνι οικογενειακώς ν’ αρχίσουμε το λίχνισμα. Δόξα να χει ο Γιαραμπής πήγε καλά και φέτος η σοδειά. Θερίσαμε, αλωνίσαμε και τώρα οι κόποι μας, φτάνουν στο τέλος. Λιχνίζουμε, τσουβαλιάζουμε τον καρπό και πάμε για τον μύλο. Να χει να φάει ψωμάκι η φαμίλια το χειμώνα.

Πίσω μας όλη αυτή η έκταση σπέρνεται το φθινόπωρο σιτάρι και κριθάρι. Χωράφια μέχρι εκεί που αρχίζουνε τα πρώτα σπίτια του χωριού. Μακάρι να μην μας αξιώσει ο Θεός να φτάσει ο πόλεμος, που έχει αρχίσει στην Ευρώπη μέχρι εδώ, πέσει πείνα και πούμε το ψωμί ψωμάκι. Για την ώρα ας ποζάρουμε ευχαριστημένοι και χαμογελαστοί στο φωτογράφο. Ξέρω σαν περάσουνε τα χρόνια όλος αυτός ο τόπος θα γεμίσει δρόμους και σπίτια. Και εδώ που είναι το αλώνι έχουν πολλά ν’ αλλάξουν.

Τι να πρωτοφανταστώ!!! Τη φημισμένη ταβέρνα του Ποθητού με το τρομερό τζουκ μποξ, τα γλέντια, τις ορχήστρες, τους χορούς. Τα λούνα πάρκ που θα έρχονται του Αγίου Δημητρίου, στην απέναντι μεριά με βάρκες, συγκρουόμενα και γύρο του θανάτου. Κι όταν ανοίξει η περιβόητη Χαρά και θα στρωθεί η αλάνα με γαρμπίλι να βυθίζονται τα πόδια από τις καρέκλες στα σπλάχνα του πρώην αλωνιού. Εκεί η νεολαία του Μπραχαμιού θα καταναλώνει χιλιάδες εργατοώρες σε φραπέδες, μπίρες και αμπελοφιλοσοφίες, εμείς τέτοια πράγματα ούτε να τα φανταστούμε, πολύ δουλειά και λίγα λόγια.

Εδώ κάποια στιγμή θα γίνει και το Ηρώο. Εμάς άραγε τους αφανείς θα μας θυμάται και κανείς; Σ’ αυτόν λοιπόν το δρόμο που στην αρχή θα τον πούνε Αλκινόου και μετά Ανδρέα Παπανδρέου, θα ανοίξουν και άλλα μαγαζιά. Αίγλη, Αραμπέσκ, Αλεγρία. Περνούν τα χρόνια, αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουνε τα μέρη. Εγώ δεν ξέρω αν προλάβω τίποτα απ’ όλα αυτά, μα οι δυο μου γιοι σαν γίνουν άντρες μπορεί να ρίξουνε καμιά στροφή στου Ποθητού. Να χτυπάνε δυνατά τα πόδια στο πάτωμα  και να αναριγά το αλώνι από κάτω…