Κι ο Άγιος (Δημήτριος) φοβέρα θέλει

της Βιτάλια Ζίμμερ.

 

Η μέρα του Αγίου είναι business. Είναι μία σχέση κέρδους για εκκλησία και πολιτικούς, με τους παπάδες να είναι σε υπερδιέγερση για να εκτελέσουν το πραγματικά εξαντλητικό πρόγραμμα. Είναι η μέρα που ο παππάς δεν ασκεί την χρήσιμη διακονία και ανέχεται τον κάθε έναν που θέλει να φωτογραφηθεί μαζί με τον Άγιο και τον Αρχιεπίσκοπο. Είναι η μέρα που η εκκλησία γίνεται εκλογικό κέντρο. Χιλιάδες κόσμου συρρέει στο Ναό με κατάνυξη για τον Άγιο. Μα μπροστά, πολύ κοντά στον Άγιο κάθονται οι λίγοι, οι ξεχωριστοί, λες κι έτσι εξασφαλίζουν πρώτοι μια θέση στον ανύπαρκτο παράδεισο, λες και έτσι επιβεβαιώνεται το αξίωμά τους. Σκύβουν και φιλούν το χέρι του Αρχιεπισκόπου νομίζοντας ότι έτσι θα γίνουν τυχεροί, ή το κάνουν για να τους δουν οι άλλοι, που θέλουν αλλά δεν μπορούν να φιλήσουν το χέρι του.

Μα αυτό κρύβει έναν άλλον συμβολισμό. Η βασιλεία ζει. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο στην εκκλησία και στα κομμουνιστικά-ολοκληρωτικά  καθεστώτα ο ρόλος του εκτελεστικού ηγέτη είναι ισόβιος. Πρέπει να πεθάνει κάποιος ή να τον σκοτώσουν για να αλλάξει πρόσωπο η ηγεσία, μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες. Εκτός κι αν αποφασίσει ο ίδιος να αποσυρθεί, που είναι σπάνια περίπτωση (βλ. Βενέδικτος XVI). Η επίσημη βασιλεία έχει αποσυρθεί από τα εκτελεστικά καθήκοντα και δεν απορρίπτει την γυναίκα ως κατέχουσα τον ρόλο. Εκκλησία και κομμουνισμός είχαν και θα έχουν μόνο άντρες στην ηγεσία. Ποιος είναι τελικά προοδευτικός;

Είναι κρίμα να βλέπεις τους αιρετούς να προσκυνάνε, όχι τον Άγιο που τον έχουν γραμμένο στα παλαιότερα την υποδημάτων τους, μα το «καθεστώς» που κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει υπό τον φόβο να μην προσβάλει τα Χρηστά Ήθη ενός λαού με τεράστια συλλογική μνήμη. Κι όλα αυτά γίνονται για την με δόλο καλλιέργεια της φήμης ότι ο υποψήφιος της γειτονιάς του, έχει την εύνοια του θρησκευτικού ηγέτη.  Είναι αδιαμφισβήτητο δικαίωμα των Ελλήνων να είναι πιστοί και καλά πράττουν. Γι’ αυτό και αυτές οι πρακτικές προσβάλουν τον ίδιο τον λαό. Ο Άγιος και ο κάθε Άγιος, ακόμα κι ο ίδιος ο Θεός, δεν προσβάλλεται. Με βάση τα όσα έχουμε διδαχθεί, θέλαμε – δεν θέλαμε, οι Άγιοι διαθέτουν την σοφία και δείχνουν κατανόηση και πέρασαν δια πυρός και σιδήρου για να γίνουν Άγιοι, έχοντας στο ιστορικό τους ακόμα και εγκλήματα. Οι Άγιοι βρίσκονται σε ένα επίπεδο ανώτερο της σπρωξιάς και της αγκωνιάς και αγιοποιήθηκαν επειδή προτίμησαν την αφάνεια και την ταπείνωση. Οι Άγιοι αγαπούν τους ταπεινούς, αυτούς που ανάβουν το κερί στην ψυχή τους και κάνουν το σταυρό τους χωρίς αυτόπτες μάρτυρες, χωρίς υπηρέτες του πολιτικού τους γραφείου να τους φωτογραφίζουν την ώρα της άσκησης της πίστης τους, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Δεν υπάρχει χειρότερη φωτογραφία από αυτή του πολιτικού να ασπάζεται μία εικόνα, διότι είναι στημένη, είναι κοινωνική και πολιτική απάτη. Η φυσική παρουσία στον ναό με τέτοιου είδους συμπεριφορές αναδεικνύει την ανυπαρξία της ψυχής. Είναι η στιγμή που η ψυχή βρίσκεται έξω από το σώμα και μοιραία το σώμα γίνεται κουφάρι. Η προσφυγή στον Θεό είναι αυθόρμητη, μπορείς να μπεις «ρακένδυτος με ένα παπούτσι και βρώμικος» σε έναν ναό, να πεις μια προσευχή. Κι αν όλα όσα μας είπαν στο σχολείο ισχύουν, τότε μάλλον ο φτωχός και τίμιος, ο άγνωστος πολίτης, ο άγνωστος πιστός, θα έχει προτεραιότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι στην «Αποκάλυψη» ο Χριστός παρουσιάζεται σαν ζητιάνος, χτυπώντας πόρτες που σχεδόν καμία δεν ανοίγει. Ακόμα και ο Οδυσσέας παρουσιάστηκε σαν ζητιάνος, πολύ πριν τον Χριστό, για να εξολοθρεύσει τους μνηστήρες, σε έναν ακόμα Αρμαγεδδώνα, όπου γίνεται η μάχη του κακού με το καλό. Τόσα χρόνια τους τα έλεγαν οι δάσκαλοι, μα το νόημα δεν το αντιλήφθηκαν. Και δεν το αντιλαμβάνονται ούτε εκείνοι που τα διδάσκουν. Διαβάστε το εξαιρετικό διήγημα του Καρκαβίτσα, «Ο Ζητιάνος», μήπως τυχόν και κατανοήσετε ως μεσήλικες το νόημα της ζωής και της αξιοπρέπειας της ψυχής με φόντο τον Θεσσαλικό κάμπο, που τόσα συνέβησαν εκεί επί Τουρκοκρατίας.

Η στρατιωτική μπάντα παιανίζει. Ακόμα κι ο στρατός είναι υπό του Αγίου. Η μεγαλοπρέπεια επιβεβαιώνεται σε πλήρη αντίθεση με τα Χρηστά Ήθη. Όλα είναι λάθος. Άλλα λένε και άλλα πράττουν. Ο ναός είναι το σημείο που η εκκλησία γίνεται σημείο κοσμοπολίτικου ενδιαφέροντος. Ό,τι ακριβώς δεν είπε ο Χριστός.

Σήμερα όμως, του Αγίου… Από αύριο ξανά στην καθημερινότητα, όπου επιτέλους η γριούλα που έχασε τον σύντροφό της από αρρώστια σοβαρή, θα καταφέρει να ανάψει το κεράκι της χωρίς να την ποδοπατήσουν οι εφήμεροι καλοί Χριστιανοί. Ναι! Η γριούλα με την πενιχρή σύνταξη των πεντακοσίων ευρώ, που δίνει κάτι στην εκκλησία για τα συσσίτια των άλλων, ακόμα και αυτών που εξαπατούν και εκμεταλλεύονται την καλή της θέληση χωρίς διακρίσεις.

Μέχρι του επόμενου Αγίου, σε κάποιον άλλο τόπο, που κάποια άλλη πόλη θα μετατραπεί σε χωριό. Ένα χωριό, που ο πρόεδρος, ο δάσκαλος και ο παππάς είναι η «Αγία» διοικούσα τριάδα, που άρπαζε κτήματα από χήρες του πολέμου αφήνοντας τα ορφανά να γίνουν έρμαια της πείνας και της δυστυχίας, προς όφελος των τοκογλύφων που βρήκαν έτοιμο χρήμα από τα ιπτάμενα σεντούκια των Άγγλων γεμάτα λίρες. Ένα χωριό, που ο κακόβουλος ζητιάνος είναι ο πολιτικός, χωρίς αιδώ για μία ψήφο, κατώτερος του αυτάρεσκου Μαυρογιαλούρου, ο οποίος τελικά παραιτήθηκε.

Εκλογές γαρ…

Το σκηνικό ολοκληρώνεται την 28^η Οκτωβρίου, που η νεολαία νομίζει πως συνέβησαν άλλα. Πέραν της διαμάχης για το μήνυμα της ημέρας μεταξύ κομματικών σχηματισμών, που δυστυχώς εξακολουθεί να υφίσταται, βλέπουμε κάθε χρόνο την διάπραξη μιας ύβρεως για τους νεκρούς. Η κατάθεση στεφάνου είναι μία ακόμα πράξη αυτοπροβολής. Καταθέτουν στεφάνια χωρίς να φέρνουν στο μυαλό τους άψυχα ακρωτηριασμένα σώματα των πατεράδων μας στα δύσβατα βουνά της Πίνδου, χωρίς να ανακαλούν στη μνήμη τους έστω ένα ορφανό του πολέμου, χωρίς να θυμούνται τα ιππήλατα οχήματα να μαζεύουν σκελετωμένα πτώματα της κατοχής σαν να είναι σκουπίδια, θυμίζοντας ένα ακόμα ολοκαύτωμα. Οι αχρείαστες παρελάσεις πρέπει να αντικατασταθούν με τελετές μνήμης και ανάδειξης-υπενθύμισης της ιστορίας χωρίς τον διαχωρισμό κομμουνιστών και δεξιών. Είμαστε όλοι Έλληνες, ζωντανοί και ανεξάρτητοι, εξαιτίας της αυτοθυσίας όλων των νεκρών μας. Κάθε άλλη προσέγγιση δεν οδηγεί στην ευημερία. Ο εμφύλιος που διήρκησε 4 χρόνια, μας καθυστέρησε 50 χρόνια. Την ώρα που Ευρώπη κατασκεύαζε γρήγορους σιδηροδρόμους και αυτοκινητόδρομους καταργώντας σύνορα μεταξύ εχθρών, εμείς καλλιεργούσαμε τη ματωμένη γη μας με μουλάρια. Χάσαμε και μετά ξαναχάσαμε. Και βλέπουμε σήμερα την ορθόδοξη εκκλησία να γίνεται ένας ανορθόδοξος τόπος συνάθροισης διαφορετικών δογμάτων, υπό τη σκιά ενός πολέμου του ομόδοξου «σωτήρα Πούτιν», μαζί με τους υποστηρικτές της πιο ιμπεριαλιστικής θρησκείας που ονειρεύεται και προσπαθεί εδώ και αιώνες την κατάκτηση Γηραιάς Ηπείρου. Όλων αυτών τα χείλη, φιλούν το ίδιο χέρι και την ίδια εικόνα.

Η Χώρα μας δεν χρειάζεται την εκκλησία για να προοδεύσει. Η εκκλησία είναι χρήσιμη για τον πιστό που πεινάει και χρειάζεται συσσίτια, για τον πιστό που δεν έχει ρούχα το παιδί του να φορέσει, για τον πιστό που θέλει να εξομολογηθεί τα λάθη του. Και καλό θα ήταν για τον κλήρο να ζητήσει συγγνώμη για την απαράδεκτη στάση του κατά τη διάρκεια της πανδημίας, καθώς και για την σθεναρή αντίδραση στο εμβόλιο. Διότι, εφόσον είμαστε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού, είμαστε ικανοί και για την ίασή μας. Εκείνος μας έδωσε την ικανότητα και οι εκπρόσωποί Του αμφισβητούν το δώρο Του, διαπράττοντας μία ακόμα ύβρη, ασύμβατη με το ρόλο τους που οι ίδιοι ζήτησαν και έλαβαν, καθιστώντας τον εαυτό τους Δημόσιο Υπάλληλο παρακάμπτοντας τον ΑΣΕΠ. Η πολιτική διάσταση της εκκλησίας οδηγεί στον σκοταδισμό. Η κατάρρευση του Βυζαντίου, μιας αυτοκρατορίας δέκα αιώνων, ξεκίνησε όταν το Κράτος έγινε θρησκευτικό.

Η Χώρα χρειάζεται αιρετούς που σέβονται τον λαό, διότι στην πραγματικότητα ο λαός τους εκλέγει και τους πληρώνει και αυτόν πρέπει να υπηρετούν. Είναι υπηρέτες του λαού, του δημόσιου συμφέροντος κι όχι αξιωματούχοι, με ύφος σύγχρονων «ζαΐμιδων» και «κοτζαμπάσιδων». Η Χώρα χρειάζεται αιρετούς με θάρρος και πυγμή. Η Χώρα χρειάζεται σοβαρούς ανθρώπους. Και το Μπραχάμι πάσχει, νοσεί. Η προεκλογική κούρσα μοιάζει να είναι διαγωνισμός ταχυφαγείας καρπουζιού με δεμένα χέρια. Ένας αγώνας που το γουρούνι είναι πάντα ο νικητής.
Θα δράσουμε όπως αρμόζει.

Απεταξάμην