graffiti… και η ποίηση του δρόμου

Η πόλη σπαρμένη λέξεις. Συμπεράσματα καρφωμένα σε τοίχο.
Άλλοτε σαν τον Ιησού και άλλοτε σαν σε πίνακα ανακοινώσεων.

…Νεαρά παιδιά μόλις βραδιάσει αρκετά, ώστε οι φιλήσυχοι πολίτες να έχουν  κουκουλωθεί με το πάπλωμα κάποια οθόνης, ξεχύνονται με την προστασία του σκοταδιού και ψάχνουν το επόμενο τους θύμα. Έναν τοίχο, ένα τρένο,  ένα parking, μια φρεσκοβαμμένη συνείδηση τελικά ώστε να χαράξουν με χρώματα την εσωτερική τους πάλη. Έναν διάλογο ανάμεσα σε ανθρώπους, τέρατα, κτίρια και όνειρα. Τα παιδιά αυτά βουτάνε τις μπογιές τους μέσα  στο νόημα και εκτελούν κατά γράμμα κάθε διάσταση της φαντασίας τους. Χρησιμοποιούν το χρώμα καλύτερα από την λέξη και ορίζουν την ουτοπία  σε λίγα τετραγωνικά. Ο νόμος του κράτους δεν τους αφήνει να γράψουν το όνομά τους γι’ αυτό και υπογράφει το alter ego τους κάτω από κάθε έργο τους.

Περπατώντας κανείς δίπλα από graffiti νιώθει πως οι εκάστοτε μορφές τον  ακολουθούν σα να θέλουν να τους εξιστορήσουν κάτι σημαντικό, σα να θέλουν να προβούν σε μια εξομολόγηση. Διότι αυτοί που ζωγραφίζουνε  σε δημόσια θέα, είναι πρωτίστως καλλιτέχνες και διαλέγουν να εκθέσουν και να εκτεθούν χωρίς να ορίζεται κάποια τιμή, χωρίς δηλαδή να χρειάζεται  να κοστολογηθούν…

Πηγή: https://www.poeticanet.gr/poiisi-dromoy-a-1447.html?category_id=409