Καλό καλοκαίρι (2023)

Vix

Μία σχολική χρονιά ολοκληρώνεται που σηματοδοτεί το τέλος του εργασιακού έτους που ξεκινά τον Σεπτέμβριο.

Ένας τεράστιος κύκλος κλείνει στο εγγύς μέλλον με απροσδιόριστη ημερομηνία, που θα σβήσει όπως ένα τραγούδι που δεν τελειώνει απότομα, αλλά σιγά-σιγά.

Ο θόρυβος της κοινωνίας γίνεται όλο και λιγότερο ωφέλιμος και οι σιωπηλοί εκδικούνται τους θορυβώδεις άδειους τενεκέδες με σαδισμό και δικαιοσύνη συνάμα.

Κάθε λογής απατεώνας, από τον πολιτικό έως το ταίρι μιας σχέσης σβήνει πέφτοντας στις παγίδες που έστησε με προχειρότητα.

Ένα κυνήγι νεκρών, υπαρκτών όπως των Τεμπών και του ναυαγίου και ανύπαρκτων όπως το άταφο του Έβρου, ως μέσο κατάκτησης της εξουσίας απέτυχε.

Ο λαός, που στο όνομά του εμφανίστηκαν αυτόκλητοι ιεροκήρυκες της «Δημοκρατίας» αναμασώντας ξεπερασμένα διχαστικά συνθήματα, είναι κυρίαρχος αλλά αυτό μέχρι πρότινος. Τώρα είναι ηλίθιος. Στις εκλογές του 1928 στην Γερμανία ο Χίτλερ έλαβε μόλις το 2,6 % και αποκαλούσε το 97,4% των Γερμανών ηλιθίους. Το 1930 οι ηλίθιοι μειώθηκαν στο 81,7%, μέχρι που το 1932 έλαβε το 37,2% των ψήφων. Είναι τα γνωστά σκαλοπάτια του λαϊκισμού ο οποίος ξεκινά πάντα από το 3%.

Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε και θα βρίσκεται μονίμως σε καθοδική πορεία, ενώ τώρα ένα άλλο άστρο του λαϊκισμού μόλις γεννιέται. Έτσι συμβαίνει και στο σύμπαν. Όταν καταρρέει ένα άστρο, ένα άλλο γεννιέται δίπλα του. Ένας κόκκινος γίγαντας μικραίνει και γίνεται μπλε νάνος. Πόσο συμβολικό άραγε; Ειδικά τώρα που θέλουμε όσο ποτέ να μην έχουμε καμία σχέση μεταξύ θρησκείας και κράτους, την ώρα που η Ελλάδα αποκρούει υβριδικές επιθέσεις του Ισλάμ, μας έρχονται εκ δεξιών με Χριστιανοταλιμπάν παντελονάδες της εκκλησίας, ασελγώντας πάνω στο πτώμα της συμφωνίας για την Μακεδονία, που υπαγόρευσε ο Τραμπ της χλωροκίνης στον Τσίπρα της ιβεμερκτίνης του Πολάκη, ένα φάρμακο για ζώα.

Και μέσα σε όλα αυτά ξεπροβάλει το πολιτικό Μπραχάμι, νησίδα της αντίδρασης, που ενώ είναι χαμένη στην επικράτεια, νομίζει ότι φαίνεται από το διάστημα. Η αιτία είναι η απαράδεκτη διοίκηση χαμένη κι αυτή στο ιστορικό των κακών διοικήσεων του, που εύκολα διαπιστώνει κανείς ανασκάπτοντας το παρελθόν. ΤΙΠΟΤΑ.

Οι εμμονές είναι πάντα αυτοκαταστροφικές και δυστυχώς ο πολιτικός είναι άνθρωπος. Κι εφόσον ο άνθρωπος δεν αλλάζει, δεν αλλάζει και ο πολιτικός, όσο χαμαιλέοντας κι αν είναι. Το ρούχο αλλάζει, με το πετσί παραμένει ίδιο. Κι αυτή η μομφή δεν έχει μοναδικό στόχο την παρούσα διοίκηση.

Όλα δείχνουν σαν τον δυστυχή που ενώ βλέπει όλους να ανεβαίνουν στο τραίνο της ευημερίας, εκείνος μένει πίσω, στην αποβάθρα του σταθμού και βλέπει το τραίνο να εκκινεί, να επιταχύνει και στο τέλος να χάνεται από το βλέμμα του, σαν την τελευταία χαμένη ευκαιρία της ζωής του να σωθεί.

Δυστυχώς το Μπραχάμι δεν είχε πολλά τραίνα-ευκαιρίες φυγής. Είναι τελειωμένη υπόθεση. Καταδικασμένο στη μιζέρια και την απαξίωση, παραμένει ο φτωχός συγγενής του Αθηναϊκού Νότου εξαιτίας των ιδεολογικών αγκυλώσεων που δείχνουν να μην υπάρχουν πια, μετά την συντριβή των λαϊκιστών ακόμα κι εδώ. Κι αυτό είναι ίσως το μόνο πραγματικό τραίνο-φυγής προς την πραγματικότητα. Μέχρι εκεί όμως, διότι σε τοπικό επίπεδο δεν διαφαίνεται αυτή η μεταβολή. Υπάρχει μόνο η πρόθεση-εντολή του λαού, καταδικασμένη να μείνει ανεκτέλεστη και ακατανόητη από τους τοπικούς παράγοντες.

Εμείς δηλώνουμε απογοητευμένοι στο σύνολο με όλες αυτές τις τραγικές και γραφικές φιγούρες οι οποίες δραπέτευσαν από ασπρόμαυρες κωμωδίες και καρτούν, που δεν έχουν τις ικανότητες ούτε τη θέληση να αλλάξουν κάτι. Οι προσωπικές ατζέντες είναι η πρώτη προτεραιότητα όλων, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, πιθανόν εξαιτίας μικροαστικών αντιλήψεων, ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα νοήμον(?) ον.

Καλό καλοκαίρι.