ΛΕΝΑ ΔΙΒΑΝΗ… Ένα χέλι στο Πόρτο Χάλι
Ημερολόγια πετσέτας
❀❀❀
Αναδημοσίευση
Πέρυσι πήγα για πρώτη φορά στο Πόρτο Χέλι, καλεσμένη μιας φίλης που κατάγεται από την περιοχή. Ηξερα πολύ λίγα πράγματα γι’ αυτό το μαγικό μέρος και έμεινα άφωνη με την ομορφιά του. Σύντομα, διαπίστωσα πως εγκαίρως έμαθαν για την ομορφιά του αυτοί που είχαν χρήματα και τρόπους για να την αγοράσουν και να την κατοικήσουν. Κάπως έτσι άρχισαν να ξεφυτρώνουν καταπληκτικές και πολυτελέστατες «αγροικίες» που αγριεύεσαι και μόνο που τις βλέπεις: Πόσα δωμάτια πια χρειάζεσαι, κύριε τάδε μου, για να βουτάς στη θάλασσα εσύ και οι φίλοι σου; Πόσες βεράντες, πόσα ταχύπλοα, πόσες πτέρυγες ξένων; Πολλές, θα μου πεις κι έχεις δίκιο. Γούστο σου και καπέλο σου και δικαίωμά σου να χτίσεις τη σπιτάρα των φαντασιώσεών σου αφού διαθέτεις το χρήμα. Δεν είναι, όμως, γούστο σου και καπέλο σου –πολλώ μάλλον δικαίωμά σου– να κρατάς την παραλία, την παραλία ΟΛΩΝ ΜΑΣ, για πάρτη σου. Μα πώς το ‘κανες αυτό; Είναι τελείως παράνομο και συ προσπαθείς να φαίνεσαι τουλάχιστον νόμιμος.
Η απάντηση είναι: Τα κατάφερα πάρα πολύ έξυπνα, αγαπητή μου, έχω μάθει να ελίσσομαι σαν χέλι. Εκμεταλλεύτηκα διακριτικά την υποσυνείδητη τάση του λουόμενου «λαού» να υπακούει στα υποσυνείδητα σινιάλα/διαταγές των ισχυρών. Δεν έβαλα φράχτη που να χωρίζει την ιδιωτική παραλία μου από το «ελεύθερο» κομμάτι. Καταλαβαίνεις, άλλαξε η εποχή, δεν είχα όρεξη να δυσφημιστώ, να μου κάνουν κανένα «κάνσελ» και να τρέχω στους image makers να μου φτιάξουν πάλι την εικόνα. Αντί για φράχτη τοποθέτησα στην αμμουδιά μια καταπληκτικού γούστου αναπαλαιωμένη βάρκα –ένα έργο τέχνης θα έλεγα– κάθετα στη θάλασσα. Με τη βοήθεια διακοσμητή, πρόσθεσα στην πλώρη πανέμορφα σχοινιά δεμένα στο δέντρο του κήπου μου έτσι ώστε να σχηματίζει έναν ορατό μεν αλλά όχι βγαζοματί φράχτη/σύνορο: Από δω εγώ και η εκλεκτή παρέα μου και από κει εσείς, παιδιά. Μπορείτε να μας βλέπετε, αυτό δεν μπόρεσα να το εμποδίσω. Φάτε μάτια ψάρια, λοιπόν, και ευχαριστημένοι να ‘στε!
Είμαι άτομο ανάποδο, το ομολογώ. Μόλις είδα την πανέξυπνη εγκατάσταση, μόλις έφτασε αυτός ο φανταστικός διάλογος στα αυτιά μου, φούντωσα. Θα πάω, είπα στην παρέα μου. Μην πας, δεν θα σε αφήσουν, μου είπαν – μιλούσε η πείρα. Μα τι μπορούν να μου κάνουν; Είμαι απολύτως νόμιμη, δικαιούμαι να πάω όπου θέλω, απάντησα ακόμη πιο εκνευρισμένη. Πήρα φόρα λοιπόν, σήκωσα το σχοινί της βάρκας και πέρασα στην πλευρά του παραδείσου. Υπήρχαν μόνο δύο πολυτελείς ξαπλώστρες –κρεβάτια με λευκά μαξιλάρια εκεί–, άνθρωποι μηδέν. Αρχισα να πηγαίνω προς την άλλη άκρη όπου ήταν δεμένο ένα ταχύπλοο. Τότε με πήρε είδηση ένα φύλακας/φρουρός με μορφή φρουρού ώστε να μην τον περνάει κανείς για καλεσμένο ή για κανονικό άνθρωπο. Στολή, ύφος – όλα. Αυτός με πλησίασε, με τσέκαρε από πάνω μέχρι κάτω, έκανε την αξιολόγησή του και δεν μου απηύθυνε καν τον λόγο. Δεν μου είπε τις γνωστές παπάτζες που επιχειρούν συνήθως: Είναι ιδιωτικός χώρος, ξέρετε κ.λπ. Είδε το μάτι, κατάλαβε. Έκανε λοιπόν κάτι πιο απλό: Αρχισε να κόβει βόλτες γύρω μου. Οχι ασφυκτικά κοντά, όχι παρεξηγήσιμα, αλλά τόσο ενοχλητικά που σύντομα έφυγα. Ένιωσα ηττημένη ή μάλλον όχι ηττημένη, ταπεινωμένη ένιωσα.
Φέτος, μετάνιωσα φρικτά που δεν είχα τα κότσια να τον βάλω να πετάξει το σχοινί που χώριζε τον παράδεισό του από την πλέμπα. Πλήθος δικαιολογιών κολυμπούσαν στο κεφάλι μου: να μη φέρω τους φίλους μου σε δύσκολη θέση, να μη φανώ σκύλα, να μη χαλάσω τις διακοπές των άλλων κ.λπ. κ.λπ. Μπούρδες, κυρίες και κύριοι. Απλώς δεν τόλμησα. Φέτος, όμως, ένιωσα κορόιδο γιατί κάποιοι άλλοι τόλμησαν και τα κατάφεραν να διεκδικήσουν ό,τι ήταν ανέκαθεν δικό τους και τους έκλεψαν με το έτσι θέλω.
imaginistes 