Καλοκαίρι αγκαλιά μου…

Ειρήνης Δερμιτζάκη…«Σόσιαλ Μήδεια»

Το παρακάτω διήγημα που έγραψε η Ειρήνη Δερμιτζάκη για το αφιέρωμα βιβλίου, έχει τίτλο «Σόσιαλ Μήδεια». Η Ειρήνη Δερμιτζάκη γεννήθηκε το 1982 στη Σητεία. Σπούδασε θέατρο στην Ελλάδα και κινηματογράφο στο Λονδίνο… 

❀❀❀

Σας το λέω και να μου το θυμηθείτε: Δεν πάμε καλά γενικά. Ε, δεν ξέρω τώρα για τις άλλες χώρες, αν είναι κοινό το κακό, αλλά στην Ελλάδα σίγουρα. Έχουμε κλειστεί ο καθένας στο καβούκι του κι όχι μόνο δεν μας νοιάζει αν ζει ή πέθανε ο διπλανός μας, αλλά ούτε τι πόσταρε στο Facebook δεν κοιτάμε. Τίποτα, πλήρης αδιαφορία. Περνάμε κρίση.

Ποιος το λέει; Εγώ το λέω. Εγώ, που παλιά είχα πέντε χιλιάδες φίλους στο Facebook και αναγκάστηκα να κάνω και δεύτερο προφίλ, γιατί δεχόμουν συνεχώς αιτήματα. Ξέρετε τι άγχος είχα μέχρι να το φτιάξω; Κάθε λεπτό που περνούσε σκεφτόμουν πώς θα προσπαθεί κανένας παλιός γνωστός να με βρει και δεν θα μπορεί. Αλλά σας λέω και να το βάλετε καλά στο μυαλό σας: Δεν νοιάζεται πια ο κόσμος. Δεν τον αγγίζει τίποτα πια. Εδώ ανεβάζω φωτογραφία στο Instagram, στη Μύκονο με μαγιό, δίπλα από παραδοσιακό ανεμόμυλο και φόντο τον καταγάλανο ουρανό και παίρνω μια-δυο καρδούλες με το ζόρι. Στην αρχή σκεφτόμουν ότι φταίει το περιεχόμενο. Βαρέθηκε ο άλλος να βλέπει σέλφι στα μπουζούκια με την Πάολα ή φωτογραφίες με γαριδομακαρονάδες και μιλφέιγ που έφτιαχνα από συνταγές του Youtube. Έτσι είπα να δοκιμάσω άλλη τακτική, μήπως τραβήξω πάλι την προσοχή. Και το φαΐ έκοψα και γυμναστήριο ξεκίνησα, και να οι φωτογραφίες με τετρακέφαλους και φέτες κοιλιακούς και μαγιό, που πιο πολλά έδειχνε παρά έκρυβε. Δέκα μήνες στο γυμναστήριο για δέκα λάικ. Μετά άρχισα τα επικίνδυνα σπορ, για καγιάκ πήγα, από αλεξίπτωτο έπεσα, ταξίδι στη Νιγηρία, που ακόμα χρωστάω 200 ευρώ στο ταξιδιωτικό και τίποτα. Τζίφος. Λιγόστευαν τα λάικ μέρα με τη μέρα. Λέω, θα ζηλεύουνε. Αυτό είναι. Δεν θέλει ο άλλος να σε βλέπει να περνάς καλά ενώ αυτός είναι κλεισμένος μέσα. Το γύρισα λοιπόν στα φιλανθρωπικά. Το τι φωτογραφίες με αδέσποτα ζωάκια παρατημένα στον δρόμο ανέβασα, τι ανακοινώσεις για αιμοδοσίες, τι στατιστικά για τροχαία και βιασμούς, παιδάκια με σύνδρομο ντάουν, πρόσφυγες να θαλασσοπνίγονται. Πάλι τίποτα δεν έγινε. Καμιά αντίδραση. Είπα, μπα, ο κόσμος έχει δικά του βάσανα και δεν αντέχει πια μαύρες ειδήσεις. Κάτι άλλο πρέπει να κάνεις.

Πηγή: https://www.vice.com/el/article/wjvwqb/egklhma-kai-kalokairi-sosial-mhdeia