Ο Σαββόπουλος στο…Μπραχάμι

1η ΙΟΥΝΙΟΥ 1977 ημέρα Τετάρτη.

❀❀❀

του Χρήστου Πιπίνη

 

Με αφορμή τις αναδημοσιεύσεις μας από το Αρχείο της Εφημερίδας Ελεύθερη Γνώμη του φίλου Μάκη Παπούλια, επαναφέρουμε την αναγγελία της συναυλίας του Διονύση Σαββόπουλου στο Μπραχάμι που έγινε με πρωτοβουλία του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Νέων στον πρώτο χρόνου λειτουργίας  του και μετά από λίγο καιρό της πρώτης συναυλίας που πραγματοποιήθηκε στον ίδιο χώρο, των Νταλάρα, Αλεξίου, Βίσση.

Ιδού λοιπόν και μερικές (ά)γνωστές λεπτομέρειες της συγκεκριμένης συναυλίας που αποτέλεσε ένα κορυφαίο γεγονός για την περιοχή, το Σύλλογο αλλά και τον ίδιο τον Σαββόπουλο.

Η ιδέα της εκδήλωσης προέκυψε όταν ο Σαββόπουλος αντιμετώπισε την εχθρική διάθεση από την πλευρά της ΚΝΕ όταν έκανε καλλιτεχνική και πολιτική στροφή εκφράζοντας την αντίθεσή του στην «αυθεντία» της δογματικής Αριστεράς και της κυριαρχίας της στο μεταπολιτευτικό κλίμα, ιδιαίτερα στο χώρο της νεολαίας. Τα επεισόδια μάλιστα που είχαν σημειωθεί στην Πάτρα με καταστροφή των περιπτέρων της πώλησης εισιτηρίων της συναυλίας του, τον είχαν βαθύτατα επηρεάσει. Ο Σαββόπουλος σε μερικούς από εμάς που ανήκαμε στο χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς λειτουργούσε ως φάρος και κύριος εκφραστής της αυτής  της αμφισβήτησης. Μαζί με τον Άρη Αλεξάνδρου με το εκπληκτικό «Κιβώτιο», τον Μανώλη Αναγνωστάκη με το «Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν, τι κάλπικος παράς…». το Αμερικανάκι από τη Μινεσότα τον Ντύλαν με τα 20άλεπτα μακρόσυρτα ένρινα πολιτικοερωτικά του ποιήματα, μας άνοιγαν τα μάτια και δεν μας άφηναν σε ησυχία.

Την επαφή με τον Διονύση μας την έκανε ο Πάνος Κατσιμίχας που τότε και λίγο πριν μεταναστεύσει στη Γαλλία για σπουδές βρισκόταν στην ομάδα που παρουσίαζε τους Αχαρνής. Στην «χορωδία» αυτή μετείχε το ανφάν γκτατέ της ανερχόμενης τότε Ελληνικής μουσικής σκηνής. Ρασούλης, Παπάζογλου, Κατσιμίχας, Μπουλάς, Ζιώγαλας, Τανάγρη, Λιούγκος,  Ξύδης…, οι  «νέοι κανταδόροι», όπως τους ονόμασε ο Διονύσης.

Η πρώτη συνάντηση έγινε στα γραφεία της δισκογραφικής Λύρας στο ιδιαίτερο γραφείο του Πατσιφά μεταξύ του γράφοντος του Θ. Θεοδωρόπουλου και του Σαββόπουλου. Συμφωνήθηκε η συναυλία στο Μπραχάμι και απόμειναν κάποιες λεπτομέρειες. Αμοιβή δεν υπήρχε παρά μόνο το μεροκάματο του μουσικού Ροδουσάκη ο οποίος ήταν επαγγελματίας της Λυρικής. Τότε μας ρώτησε ο Σαββόπουλος αν μπορούσε να υπάρξει κάποιο Δημοτικό σχήμα που θα μπορούσαμε να προτείνουμε. Του είπαμε ότι υπάρχει μόνο η μπάντα του Δήμου που εμφανιζόταν στις Εθνικές γιορτές. Μας προέτρεψε να την χρησιμοποιήσουμε ως support group πριν τη δικιά του εμφάνιση. Στην ερώτησή μας αν μπορούσε να παίξει δικά του μουσικά κομμάτια, μας απάντησε «φυσικά, αλλά και εμβατήρια και μάρσιες και ότι νομίζουν». Ήταν μια ωραία πρόταση γιατί τελικά η φιλαρμονική του Δήμου ήταν μια απρόσμενη ατραξιόν μέσα στο πανηγυριώτικο χαρακτήρα που ήθελε να διαμορφώσει ο Διονύσης.

Αργότερα ακολούθησαν και μερικές ακόμα συναντήσεις με άλλα μέλη του Συλλόγου στο σπίτι του στο Ψυχικό, καθώς και μία επίσκεψη στον Μπραχάμι με τον ίδιο προκειμένου να καταλήξουμε στον καταλληλότερο χώρο που θα γινόταν η συναυλία, που θα έμπαινε η εξέδρα και μερικές ακόμα λεπτομέρειες. Τελικά  μαζί με τον Σαββόπουλο σε μια βόλτα που κάναμε στην περιοχή όπου ο Διονύσης φορώντας διπλά γυαλιά ηλίου και μυωπίας  μονολόγησε «ώστε εδώ λοιπόν είναι το Δουργούτι», «όχι το Δουργούτι , το Μπραχάμι Διονύση» και παρά τις επιφυλάξεις όλων για το φρικιάρικο της τοποθεσίας, επιλέξαμε την «πλατεία» μπρος στο νεκροταφείο. Για να καλύψουμε κάπως την μάντρα κουβαλήσαμε με προτροπή του Διονύση κάτι τεράστια πανώ με ζωγραφιές του Αλέξη Κυριτσόπουλου με τον οποίο ήταν φίλοι και τα κρεμάσαμε στη μάντρα. Ακολούθησε η διαφήμιση με καμμιά χιλιαριά αφίσες που κολλήσαμε  με λύσσα με τον Θεοδωρόπουλο μια ολόκληρη νύχτα, όχι μόνο στο Μπραχάμι, αλλά και στο κέντρο, πέριξ της Νομικής και του Πολυτεχνείου.

Ο μαέστρος υπεύθυνος λειτουργίας της Φιλαρμονικής κ. Παππάς πλακώθηκε εν τω μεταξύ στις πρόβες ώστε να είναι πανέτοιμος την ημέρα της συναυλίας και μας ειρωνεύτηκε όταν του αναγγείλαμε ότι ο Σαββόπουλος δεν μπορούσε να του δώσει τις παρτιτούρες των τραγουδιών του γιατί τις είχε στο πατάρι του σπιτιού και που ν΄ ανεβαίνει, λέγοντας μας, «Ας τ’ αφήσει αυτά ο Διονύσης». Απαίτησε δε ως στρατιωτικός που ήταν, τα αναλόγια των μουσικών και οι καρέκλες τους να μεταφερθούν και να είναι τουλάχιστον μια ώρα πριν τη συναυλία στη θέση τους. Τρέχαμε και δεν φτάναμε.

Την ημέρα της συναυλίας, η αγωνία μας είχε χτυπήσει κόκκινο για το αν θα πάνε όλα καλά. Το απογευματάκι όλα ήταν έτοιμα, τα ηχητικά, οι θέσεις της φιλαρμονικής όπως συμφωνήσαμε και ο Άγγελος Μαστοράκης στον ήχο, βράχος, στο πόστο του. Κάποια στιγμή ακούσαμε τους ήχους της μπάντας να πλησιάζουν παιανίζοντας το γνωστό εμβατήριο ‘«Όλη δόξα , όλη Χάρη». Ο Μαστοράκης μόλις αντιλήφθηκε τι συμβαίνει τρελάθηκε και άρχισε να ρωτάει ¨Ρε σεις τι γίνεται εδώ; » τον καθησυχάσαμε γελώντας ότι όλα είναι εντάξει και με τη σύμφωνη γνώμη του Σαββόπουλου. Μονολογούσε φτιάχνοντας την κονσόλα «ρε που πέσαμε με τους Μπραχαμιώτες».

Η Συναυλία τελικά είχε πολύ μεγάλη επιτυχία, ο κόσμος ήταν πολύς και από όλη την Αθήνα, φανατικούς Σαββοπουλικούς, αλλά και περίεργους που δεν είχαν ακούσει καν τ’ όνομά του. Ο Διονύσης σε μεγάλα κέφια, όπου εκτός από τους Αχαρνής μας έκανε το χατίρι να παίξει και παλιότερες επιτυχίες που την περίοδο εκείνη απέφευγε να παίξει, τη «Συννεφούλα», τη «Δημοσθένους Λέξη», «τα παιδιά που χάθηκαν»…Ήταν μια πραγματικά μεγάλη συναυλία στο Ταπεινό Άνυδρο πολιτιστικά Μπραχάμι, που για λίγες ώρες βρέθηκε στο επίκεντρο της Πολιτιστικής ζωής όλης της Ελλάδας.

Κλείσαμε τη βραδιά στην αίθουσα του Συλλόγου που μόλις είχαμε νοικιάσει με κάτι πάγκους για καθίσματα και με τον Σαββόπουλο να πίνει απολαυστικά φραπέδες και τη φασαριόζικη χορωδία των τροβαδούρων να σχολιάζουμε τη συναυλία,

Μια συναυλία που δημιουργήθηκε εκ του μηδενός χάρις στην ύπαρξη του Συλλόγου Νέων όπου σε μια πρωτοφανή, για την εποχή πρωτοβουλία, συγκέντρωσε τον ανθό της συνοικίας και μεγαλούργησε.

ΥΓ. Το κείμενο καταγράφει προσωπικές αναμνήσεις και κάθε διόρθωση, συμπλήρωση και φωτογραφικό υλικό, είναι εκ των προτέρων, δεκτή.