ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ

του Μιχάλη Δήμα

 

Κυριακή 10 Μαρτίου 2024.Πες μου τι κάνω, φίλε μου Η/Υ, όταν με ψάχνει μια ψυχή απεγνωσμένα, να δώσω ένα σημείο ζωής, μετά από τόσα χρόνια. Αυτή που με ξετρύπωσε μέσα από το χάος των κοινωνικών δικτύων και τελικά με έπιασε στο δίχτυ των imaginistes. Αυτή που εδώ και καιρό με παρακολουθεί χωρίς να το γνωρίζω. Το κορίτσι που μεγαλώσαμε μαζί. Στην ίδια αυλή. Στον κοινόχρηστο χώρο ανάμεσα στα σπίτια μας.

 

Με προκαλείς, ρε Φωτεινή, να βάλω μπρος τις μηχανές, ν’ αρχίσω να θυμάμαι. Παρ ότι μικρός στο δέμας, να ξέρεις έχω μνήμη ελέφαντα. Κυρ Νικήτας και κυρά Μαρία, λοιπόν, από κοντά και ο Νίκος, ο αδερφός σου, που όνειρό του ήτανε να γίνει ιπτάμενος. Παραμονές πρωτοχρονιάς φωνακλάδικες τριανταμία στο σπίτι σας. Μεγάλα Σάββατα ένας οργασμός στην αυλή με τις προετοιμασίες των αρνιών και των κοκορετσιών. Και ανήμερα το Πάσχα, λάκκοι, φωτιές, και σούβλες στη σειρά. Ποιος θα βγάλει το καλύτερο ψητό. Απόκριες, καλή ώρα όπως τώρα, γλέντια τρικούβερτα που παίρνανε σε μάκρος.

 

Το μεσημέρι ξεκινούσανε αλλού και σ’ άλλο σπίτι αργά το βράδυ τελειώνανε. Τότε που ερχόσουνα στο σπίτι μου, για να πάρεις κρυφά τηλέφωνο τον καλό σου και ο μπαρμπα Νώντας, σε κάλυπτε αλλά και σε πείραζε. Τα γατιά και τα σκυλιά που μεγαλώσαμε, οι περιποιημένες γλάστρες στην αυλή με τα ζουμπούλια, τα σκυλάκια, τις γαρυφαλιές που αγαπούσε ο πατέρας σου. Και τόσα άλλα και τόσα άλλα. Και αυτή η εκδρομή στη Σέριφο τότε που με είχατε φιλοξενήσει. Το σπίτι της γιαγιάς σου, ακριβώς δίπλα στην εκκλησία. Την έβλεπα όταν το καράβι έπιανε στο νησί σου, τότε που υπηρετούσα στην Κίμωλο και σας θυμόμουν όλους. Και αυτή η φωτογραφία στο Λιβάδι με το σφαγμένο αρνί να κρέμεται στο τσιγκέλι και μεις ποζάρουμε χαμογελαστοί.