Το Μπραχάμι έχει ιστορία; (10)…Αθλητισμός

Παίξτε μπάλα ρεεεε…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Συνέχεια στα αποσπάσματα για την ιστορία του Μπραχαμίου από το Λεύκωμα του Δήμου «ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΡΑΧΑΜΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ» Εικόνες από το παρελθόν του ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΔΑΣΗ, με αναφορές στον αθλητισμό της πόλης και πληροφορίες για το ποδόσφαιρο με άξονα την ίδρυση και την πορεία του ΠΑΟ Αγ. Δημητρίου, της «Μπάρτσας» λόγω των χρωμάτων της φανέλας , κορυφαίου Συλλόγου του Αθλητισμού της πόλης.

❀❀❀

ΑΘΛΗΤΙΚΑ
H ιστορία του Mπραχαμίου και του Aγίου Δημητρίου στη συνέχεια στο αθλητικό
επίπεδο έχει συνταυτισθεί με το ποδόσφαιρο. Στην αρχή ήταν ο ΑΡΗΣ,
προπολεμικά δηλαδή, αφού δημιουργήθηκε το 192872, με χρώματα πράσινο και
άσπρο και σήμα το στάχυ. Το σύμβολο αν μη τι άλλο υπογράμμιζε την αγροτική
φυσιογνωμία του Μπραχαμίου εκείνη την περίοδο.
Για την οργάνωση και τις αθλητικές του επιτυχίες πάλευαν ο Δημήτρης
Tριανταφύλλου, με το παρατσούκλι Zαμόρας, ευρέως γνωστός για τις ικανότητές
του στη θέση του τερματοφύλακα, οπότε δίκαια του αποδόθηκε το όνομα του
θρυλικού ισπανού τερματοφύλακα Zαμόρα. Mαζί ήταν ο Αλέκος Στριγγάρης, ο
Νότης Τζανέτος, ο Σωτήρης Mούρτος, αλλά και ο κουρέας Bασίλης Bερέκος. Tο
κουρείο του στη στοά της κεντρικής πλατείας του Aγίου Δημητρίου έγινε κέντρο
πολιτικών και αθλητικών διεργασιών στην πόλη.
Γήπεδο; Όρεξη να έχεις για μπάλα. Άλλωστε η ομάδα δεν έπαιζε επίσημους
αγώνες, η αγωνιστική της δραστηριότητα περιοριζόταν στα φιλικά παιχνίδια. Oι
αλάνες περίσσευαν και οι εγκαταστάσεις δεν απαιτούσαν υψηλές δαπάνες.
Kαδρόνια για δοκάρια, ασβέστης για τις γραμμές, και αργότερα σχοινάκι για το
διαχωρισμό του γηπέδου από τους θεατές. Τα γήπεδα που χρησιμοποιήθηκαν
από τον ΑΡΗ ήταν πολλά και αυτό οφείλεται στην γρήγορη ανοικοδόμηση. Με
άλλα λόγια όταν ο ιδιοκτήτης του κτήματος αποφάσιζε να το αξιοποιήσει ο
σύλλογος όφειλε να μεταφέρει τις δραστηριότητές του σε άλλο χώρο. Ο ΑΡΗΣ
φέρεται να χρησιμοποίησε σαν γήπεδο τις περιοχές πίσω από το Α’ Δημοτικό
σχολείο (Τατάκη), το χώρο που σήμερα είναι η παιδική χαρά στις οδούς Λ.

Ακρίτα και Μύρωνος, τον χώρο του θερινού κινηματογράφου ΑΡΙΩΝ (Παπάγου),
στην οδό Θουκυδίδου στο ξυλάδικο των αδελφών Στρατηγού.
Ο ποδοσφαιρικός ρουχισμός ήταν προϋπόθεση για τη λειτουργία του συλλόγου.
Στην προπολεμική περίοδο ήταν λίγο πρόχειρος, ανεπιτήδευτος, περισσότερη
σημασία είχε να τηρούνται τα βασικά χρώματα. Οι ποδοσφαιριστές είχαν την
ευθύνη να συντηρούν την εμφάνιση, η οποία ουσιαστικά ήταν δανεισμένη από τη
Διοίκηση. Aυτό σήμαινε ότι οι μανάδες των παικτών έπλαιναν, μαντάριζαν,
έραβαν κουμπιά. Aγόγγυστα εννοείται. Ήταν το αντίτιμο της δημοσιότητας που
απολάμβανε η οικογένεια χάρη στο νεαρό-ποδοσφαιριστή, έστω μέσα στα
σύνορα του συνοικισμού. Αργότερα όμως στη δεκαετία του 1950 οι παράγοντες
πλήρωναν μια γυναίκα της περιοχής που φρόντιζε την καθαριότητα των στολών.
Στη μεταπολεμική περίοδο έχουν εμφανιστεί στο δυναμικό του συλλόγου ο
Γιάννης Μπόγρης, τερματοφύλακας, ο Ντίνος Γκαμώτος, σέντερ-μπακ, ο
Δημήτρης Ζαβιτσάνος, ο Διονύσης Χρυσικός, ο Κώστας Τρακάδας, ο
επονομαζόμενος ‘τίγρης’ στη θέση του σέντερ-φορ και ακόμη ο Νότης Δουζίνας,
ο Σπύρος Μάντζαρης, ο Μανώλης Πούλης και ο Σίμος Δεσύπρης. Παίκτης προπονητής είναι ο Καραμολέγκος,

που είχε έρθει από τη Νίκη Πλάκας.
Η Νίκη, ο Αστέρας Εξαρχείων, η Νεάπολη Αθηνών, η Δόξα Αθηνών, ήταν
ορισμένοι μόνο από τους συχνούς αντιπάλους που έπαιξαν εναντίον του ΑΡΗ
εκείνη την περίοδο. Για μεταγραφές ούτε λόγος να γίνεται! Συνήθως οι παίκτες
άλλαζαν ομάδα, μόνο για αλλαγή περιβάλλοντος. Ένας τσακωμός, η
μετεγκατάσταση, μία καινούργια φιλία ήταν οι ισχυρότεροι λόγοι για να
μετακινηθούν. Σπανίως είχαμε μεταγραφές αντί χρημάτων. Σ’ αυτές ανήκει η
περίπτωση του Ντίνου Γκαμώτου. Μετακινήθηκε στον Απόλλωνα Αθηνών, τον
σπουδαίο Απόλλωνα εκείνης της περιόδου, πράγμα που δείχνει και την αξία του
παίκτη. Το αντίτιμο ήταν 3 λίρες, ένα ποσό γύρω στις 65 δραχμές, όταν το
ημερομίσθιο ανερχόταν στις 12 περίπου δραχμές. Ούτε ένα βδομαδιάτικο
δηλαδή! Τα οικονομικά του ΑΡΗ ήταν δύσκολα και για να συγκεντρωθούν τα
αναγκαία ήταν σημαντική η συνεισφορά του κόσμου. Αυτός ήταν ο χρηματοδότης
της ομάδας, αυτός είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Γιατί ο επηρεασμός
των αποφάσεων ήταν άμεσος. Οι παράγοντες δεν ήταν απρόσιτοι, αντίθετα
βρίσκονταν πάντα στα γνωστά στέκια της πλατείας (καφενείο, κουρείο), συνεπώς
και η επικοινωνία μαζί τους ήταν εύκολη και αποτελεσματική ως προς τις
αποφάσεις.
Kι επειδή οι διενέξεις και οι θεμιτές αντιζηλίες είναι δεδομένες σε ανάλογες
περιπτώσεις συνοικιακού ποδοσφαιρικού σωματείου, το 1947 μία ομάδα
αθλητικών παραγόντων πήρε την πρωτοβουλία να ιδρύσει άλλο ποδοσφαιρικό
σύλλογο με την επωνυμία HΡΑΚΛΗΣ, πρωτοβουλία που θα πάρει σάρκα και
οστά το 1951. Μην ψάχνετε για κοινωνικές διαστρωματώσεις ή για πολιτικές
διαφοροποιήσεις. Περισσότερο πρέπει να αναζητήσουμε τον ερχομό των νέων
κατοίκων. Αυτοί οι επαρχιώτες που ήρθαν στη συνοικία, ένιωθαν –δίκαια ή άδικα
δεν έχει σημασία- παραγκωνισμένοι από τους παράγοντες του ΑΡΗ. Οι
καινούργιοι κάτοικοι αντιμέτωποι με τους παλιούς, τους γηγενείς Μπραχαμιώτες.
Έτσι το Mπραχάμι βρέθηκε με δύο ποδοσφαιρικούς συλλόγους.
O Φώτης Nικόλης, άλλος κουρέας, κι αυτός στην κεντρική πλατεία, βρέθηκε να
είναι καρδιά και ψυχή του Hρακλή. Tον πλαισιώνουν ο δικαστικός Nίκος
Σπαλιάρας, ο Γιώργος Χανιώτης, κρεοπώλης, ο Θωμάς Ντίντας, έμπορος και ο
Παντελής Μπιρλής. Όλοι επαγγελματίες απέναντι από την κεντρική είσοδο της
εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου. Το σύμβολο του νέου συλλόγου ήταν εύλογα ο
Ηρακλής ροπαλοφόρος, ενώ τα χρώματα που υιοθετήθηκαν ήταν το
κιτρινόμαυρο.
Σ’ αυτά έπαιξε ρόλο το καταστατικό που παραχώρησε στον καινούργιο σύλλογο
ο Μπινιχάκης. Μία παρένθεση σ’ αυτό το σημείο. Εκείνη την ανώμαλη πολιτικά
περίοδο δεν ήταν όσο εύκολο φαίνεται σήμερα, να ιδρυθεί ένας ποδοσφαιρικός
σύλλογος. Οι διατυπώσεις, οι απαιτήσεις για λευκά ποινικά μητρώα, ο άγνωστος
σε περιεχόμενο «φάκελος» στην Ασφάλεια, ήταν σχεδόν ανυπέρβλητα εμπόδια.
Κατά συνέπεια ήταν δύσκολο να εγκριθεί ένα καινούργιο σωματείο. Οι φιλόδοξοι
ιδρυτές δεν είχαν άλλη λύση, παρά μόνο να καταφύγουν σε παράγοντες
διαλυμένων σωματείων που είχαν κρατήσει στην κατοχή τους τα καταστατικά. Η
ονομασία, τα χρώματα, το σύμβολο, ήταν λοιπόν για ορισμένη περίοδο
δεδομένα, απόρροια της προηγούμενης ταυτότητας του σωματείου.
Το γήπεδο του Ηρακλή βρισκόταν ανάμεσα στις οδούς Ναυάρχου Νοταρά και
Θάλειας, περίπου πίσω από το οίκημα του κινηματογράφου ΑΣΤΗΡ. Πρόεδρος
ανέλαβε ο Βανάκος, βοηθός του σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη, κάτοικος της
Πλάκας στην Αθήνα, αλλά που διατηρούσε καλές φιλίες στα κουτούκια στο
Μπραχάμι, όπου διέθετε και εξοχικό! Γενικός αρχηγός ο Φώτης Νικόλης και
γενικός γραμματέας ο Μίμης Πλουμπίδης, στέλεχος της Αριστεράς στην περιοχή,
συγγενής του εκτελεσμένου Νίκου Πλουμπίδη. Στο Διοικητικό Συμβούλιο επίσης
ο νεότατος αλλά πολύ δραστήριος Νίκος Μαρσώνης, ο καθηγητής Μαυρίδης και
ο Θωμάς Ντίντας.
Στο ποδοσφαιρικό δυναμικό του ΗΡΑΚΛΗ αγωνίστηκαν κυρίως παίκτες που είτε
πρόσφατα είχαν εγκατασταθεί στο Μπραχάμι, είτε διέμεναν σε γειτονικές
περιοχές. Ο Μπαγιάτης με τον Γεωργίου ήταν τερματοφύλακες, ο Θανάσης
Σάλτας, ο Χρήστος Τζαβάρας, ο Κάτσικας, ο Νίκος Τριανταφύλλου, ο Σωτήρης
Παπανίκος και ο Γιάννης Μωραϊτης ήταν ο κορμός του ΗΡΑΚΛΗ.
Τα στρατηγεία των δύο συλλόγων του Μπραχαμίου στήθηκαν σε απόσταση
λίγων δεκάδων μέτρων. Το κουρείο του Βερέκου, το κουρείο του Νικόλη. Όταν
περνούσες απέξω κι έβλεπες φως αλλά και τραβηγμένες κουρτίνες, αμέσως
καταλάβαινες ότι συνεδρίαζαν τα συμβούλια των συλλόγων.
προκειμένω να αναλυθεί ο φανατισμός και η σκληρότητα που επικρατούσε στους
αγώνες των δύο συλλόγων στις μεταξύ τους ποδοσφαιρικές συναντήσεις.
Υπάρχει ένα αξιομνημόνευτο περιστατικό, δείγμα της σκληρότητας στις
αναμετρήσεις. Το 1955 ο δήμαρχος Ιωάννης Τρακάδας προσφέρθηκε να
αθλοθετήσει ένα κύπελλο για το νικητή ενός φιλικού αγώνα ανάμεσα στον ΑΡΗ
και στον ΗΡΑΚΛΗ. Ο τελευταίος ευνοήθηκε από την κλήρωση, κι έτσι ο αγώνας
ορίστηκε να γίνει στο γήπεδό του. Όλο το χωριό μαζεύτηκε γύρω από το σχοινάκι
που απλώθηκε. Ο δήμαρχος Τρακάδας, το δημοτικό συμβούλιο, ο αστυνομικός
διευθυντής Καρτερολιώτης, και άλλοι επώνυμοι της μικρής κοινωνίας. Ο
ΗΡΑΚΛΗΣ προηγήθηκε 3-2, ο ΑΡΗΣ ισοφάρισε 3-3! Τότε έγινε γενική σύρραξη.
Παίκτες, φίλαθλοι, όλοι συμμετείχαν στον πόλεμο. Η παράτα και το κύπελλο που
είχε ετοιμάσει ο δήμαρχος έμειναν αμανάτι.
Oι αντικειμενικοί πάντως ισχυρίζονται ότι η μονομαχία ανάμεσα στα δύο
σωματεία κατέληγε συνήθως υπέρ του ΑΡΗ, που είχε διατηρήσει το προβάδισμα
στη δύναμη εξαιτίας της ύπαρξης καλών παλαιών παικτών. Οι νίκες γιορτάζονταν
στο ίδιο περιβάλλον, έστω και σε διαφορετικούς χώρους: στα κουτούκια της
περιοχής και κυρίως λόγω της συγγένειας στο κουτούκι του μπαρμπα-Αντρέα
Γκαμώτου στην οδό Θουκυδίδου και Απ. Παύλου. Οι νικητές αποθέωναν εαυτούς
και οίκτιραν αντιπάλους.
Oι αγώνες λοιπόν είτε στο γήπεδο του ΑΡΗ στη Θουκυδίδου, είτε στο γήπεδο του
ΗΡΑΚΛΗ στη Θάλειας, προκαλούσαν το ενδιαφέρον όλου ανεξαιρέτως του
ανδρικού πληθυσμού της συνοικίας. Άλλωστε ο κόσμος δεν διέθετε παρά
ελάχιστες διεξόδους στα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που τον
βασάνιζαν καθημερινά. Tο ποδόσφαιρο, κατεξοχήν λαϊκό θέαμα, και οι ομάδες
που δημιουργήθηκαν ρίζωσαν για καλά στο Mπραχάμι. Oι παράγοντες, οι

παίκτες, οι φίλαθλοι ήταν πλέον μέλη της ίδιας οικογένειας, ήταν ο κόσμος του
ποδοσφαίρου.
Tο δέλεαρ για τους παίκτες του ΑΡΗ και του ΗΡΑΚΛΗ το διαθέτει ο Γιώργος
Tρακάδας, δημοτικός σύμβουλος και παράγοντας της συνοικίας. Δεν είναι τίποτα
άλλο από διευθυντής στη Sindler, εταιρεία κατασκευής ανελκυστήρων. H
πρόσληψη στην εταιρεία ήταν ένα καλό δώρο στον υποψήφιο παίκτη, τότε που
το ταλέντο αρκούσε για να παίξεις σπουδαία μπάλα στο ξερό γήπεδο, αλλά δεν
έφτανε για να βγάλεις χρήματα.
Το 1954-55 ο ΗΡΑΚΛΗΣ με πρόεδρο τον Βανάκο και γενικό αρχηγό τον Νίκο
Μαρσώνη εντάσσεται πρώτος στα επίσημα πρωταθλήματα της ΕΠΣΑ
διαγωνιζόμενος στην Δ’ κατηγορία Αθήνας. Τον ακολουθεί ύστερα από ένα
χρόνο ο ΑΡΗΣ, ο οποίος στο μεταξύ διαθέτει έναν νεότατο και πολλά
υποσχόμενο πρόεδρο, τον Γιώργο Μπουκογιάννη, ο οποίος θα διαδραματίσει
σημαντικό ρόλο στα τοπικά πράγματα για μία 30ετία περίπου.
Οι συνθήκες έχουν διαφοροποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Ο ΗΡΑΚΛΗΣ στηρίζει
πολλά στις παιδικές ηλικίες, χώρος στον οποίο ο Μαρσώνης κινείται με
ευστροφία και επιτυχία. Έτσι καταφέρνει και ανοίγεται στις παραδοσιακές
οικογένειες των ντόπιων. Οι μάχες βέβαια ανάμεσα στα δύο σωματεία
παραμένουν αμείωτα σκληρές. Στο γήπεδο του Βύρωνα το 1958 σε αγώνα
πρωταθλήματος της Γ’ κατηγορίας βρέθηκαν 4.000 Μπραχαμιώτες φίλαθλοι του
ΑΡΗ και του ΗΡΑΚΛΗ. Νίκησε ο τελευταίος, αλλά οι παράγοντες του ΑΡΗ
εκμεταλλευόμενοι τυπικές αβλεψίες σε δελτίο παίκτη, διεκδίκησαν και κέρδισαν
τον αγώνα στα χαρτιά. Ο φανατισμός και η αντιπαλότητα έφτασαν στο
αποκορύφωμά τους. Φίλοι και συγγενείς έπαψαν να μιλούν μεταξύ τους, οι
σχέσεις των «ανθρώπων της πλατείας» διακόπηκαν.
Ίσως αυτό το γεγονός έδωσε το έναυσμα της πρωτοβουλίας που ανέλαβαν και οι
δύο πλευρές για συγχώνευση των σωματείων. Το 1959 ήρθε στο προσκήνιο ο

Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Αγίου Δημητρίου. Με 14μελές συμβούλιο (7
μέλη από κάθε πλευρά), με πρόεδρο τον Μπουκογιάννη, γενικό αρχηγό τον
Μαρσώνη και δύο γενικούς γραμματείς, τον Πλουμπίδη και τον Χρυσοβιτσάνο. Η
πίτα κόπηκε στη μέση δηλαδή. Ο ΑΡΗΣ ως πιο παλαιός πήρε την προεδρία, ο
ΗΡΑΚΛΗΣ κέρδισε τη θέση του γενικού αρχηγού στο πρόσωπο του δραστήριου
Μαρσώνη. Ο Μαρσώνης στη συνομιλία μας ισχυρίστηκε ότι αυτός πρότεινε τα
χρώματα του νέου συλλόγου. Κι αυτό γιατί ήταν έντονη η διαφωνία ανάμεσα σε
φιλοολυμπιακούς, φιλοπαναθηναϊκούς και φιλοαεκτζήδες. Πρότεινε τα χρώματα
του γειτονικού Πανιωνίου της Νέας Σμύρνης, κόκκινο και μπλε.
Ο ΠΑΟ ξεκίνησε το 1959 στο πρωτάθλημα της Γ’ Αθήνας με προπονητή τον
Στέλιο Χριστόπουλο, τον Στελλάρα, γκολτζή του Ολυμπιακού στη μεταπολεμική
περίοδο και διάδοχο του Βάζου. Ήταν και κάτοικος του Μπραχαμίου, κι έτσι όλα
ευνοούσαν την επιλογή του. Η χρονιά τερμάτισε με τον ΠΑΟ πρωταθλητή και
τέρματα 93-2, επίδοση που τον ανέβασε στη Β’ κατηγορία. Ήταν τότε που ο
κόσμος της περιοχής προσέδωσε στην ομάδα το προσωνύμιο ΜΠΑΡΤΣΑ,
δανειζόμενοι το θαυμασμό για την θρυλική ισπανική ομάδα Μπαρτσελόνα, που
είχε επιπλέον τα ίδια χρώματα. Η ενδεκάδα του πρωταθλητή ήταν: Γεωργίου
(τερμ.), Δεσύπρης, Τζαβάρας, Σαλταμανίκας, Σάλτας (άμυνα), Γ. Τριανταφύλλου,
Γρηγ. Τρακάδας, Τάκης Κουτσουράκης, Σγούρος (Νικολός), Αντ. Δεδεγκίκας και
Τ. Χρήστου.
Σ’ αυτή τη φάση η μοναδική πλέον ομάδα του Αγίου Δημητρίου άρχισε να
χρησιμοποιεί το γήπεδο του Καλαμακίου και αραιότερα το γήπεδο των
Τραχώνων, με τον φίλαθλο κόσμο της συνοικίας πάντοτε στο πλευρό. Η δύναμη
των παικτών ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού. Πάθος και σκληράδα
κοινά γνωρίσματα όλων σχεδόν των παικτών. Τόσο που ο κωμικός Μίμης
Φωτόπουλος έφτασε να λέει σε νούμερο της Επιθεώρησης: «Θες να φας ξύλο;
Πήγαινε στο Μπραχάμι, να παίξεις μπάλα!». Ήταν φανερό ότι ο ΠΑΟ Αγίου
Δημητρίου είχε αρχίσει να κάνει όνομα και εκτός της περιοχής.
Η ανοδική πορεία συνεχίστηκε μέχρι το 1964-65, όταν η φουρνιά των πολύ
καλών παικτών αυτής της πρώτης περιόδου μετά τη συγχώνευση άρχισε
βαθμιαία να αποχωρεί. Η κάμψη ήταν αναπόφευκτη, και η αγωνιστική
υποχώρηση δεδομένη. Το κακό συμπληρώθηκε το 1967, όταν το
πρωτοπαλήκαρο της χούντας Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού Ασλανίδης
προχώρησε σε εκτεταμένη αναδιάρθρωση των κατηγοριών του ποδοσφαίρου.
Ομάδες από αριστερές περιοχές και ύποπτες πολιτικά διοικήσεις εξαφανίστηκαν
μέσα σε μία νύκτα, ενώ ομάδες που υιοθέτησαν το ‘πουλί της δικτατορίας’ ως
προσθήκη στο σύμβολό τους ευνοήθηκαν εντυπωσιακά. Ο ΠΑΟ, με διοίκηση
χωρίς ιδιαίτερες γνωριμίες στον κύκλο του πανίσχυρου Ασλανίδη, βρέθηκε
ξαφνικά στη Γ’ Αθήνας, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει.
Όμως αγωνιστικά άρχισε μία νέα πορεία που οδήγησε σε μεγάλες αγωνιστικές
επιτυχίες. Η αναγέννηση οφείλει πολλά στο πρόσωπο του Φώτη Γιαννίτσα, ενός
ταλαντούχου κεντρικού αμυντικού που είχε παίξει στο παρελθόν στον Εθνικό και
μετέπειτα σε ομάδα ομογενών στις ΗΠΑ. Ήρθε και ο Σταυράκης, ικανός να παίξει
με την ίδια επιτυχία στο κέντρο της άμυνας και στο χώρο του κέντρου. Ένας
παίκτης που τον χαρακτήριζε το ‘πονηρό’ παίξιμο πάνω στον αντίπαλο. Η ομάδα
του Γιαννίτσα το 1969-70 ήταν ήδη στην Α’ Αθήνας. Η πορεία προς τις εθνικές
κατηγορίες είχε ξεκινήσει.
Το 1971 προστέθηκαν δύο παίκτες από τα Σούρμενα με κόστος 50.000
δραχμών. Ο Θέμης Σημαιοφορίδης, σπουδαίος τεχνίτης αλλά με προβλήματα
υγείας που τον εμπόδισαν να κάνει καριέρα στον Πανιώνιο, απ’ όπου είχε
αποχωρήσει λίγο πριν. Και ο Γιώργος Σαρίκης, βαρύς σεντερ-φορ που τον
αισθανόταν έντονα η αντίπαλη άμυνα. Προπονητής ο Ηλίας Ρωσσίδης,
πασίγνωστος αρχηγός και δεξί μπακ του Ολυμπιακού και της εθνικής Ελλάδας
στην περίοδο 1948-1962. Ως προπονητής είχε καλό όνομα στο αθηναϊκό
ποδόσφαιρο, πράγμα που το απέδειξε και στο Μπραχάμι.
Τότε ήταν που ο φίλαθλος κόσμος της συνοικίας και οι παράγοντες της Διοίκησης
πρόβαλαν το ‘Όνειρο της Β’ Εθνικής’. Να σημειώσουμε μόνο ότι τότε η Β’ Εθνική
διέθετε πανίσχυρες ομάδες, που εκπροσωπούσαν πόλεις με σπουδαία
ποδοσφαιρική παράδοση. Ο ΟΦΗ, το Αιγάλεω, η Λάρισα, ο Ολυμπιακός Βόλου,
ο Πανελευσινιακός, η Καλαμάτα, ο Ιωνικός ήταν ορισμένες απ’ αυτές. Η πίστη
στην άνοδο της ομάδας, μόνο ουτοπία θεωρήθηκε στην αρχή.
Η ομάδα που δημιούργησε ο Ρωσσίδης, έκανε 55 αγώνες χωρίς ήττα, έχασε
μάλιστα την άνοδο στη Β’ Εθνική στα μπαράζ στην περίοδο 1971-72. Φάνηκε σε
όλους ότι το αρχικό ‘όνειρο’ ήταν κοντά στην πραγματικότητα, πράγμα που
προκάλεσε μεγαλύτερη υποστήριξη. Αυτό αποδείχθηκε στα εισιτήρια που έκοβε
ο σύλλογος στους αγώνες του. Με αποκορύφωμα τον αγώνα εναντίον του
Μοσχάτου και διαιτητή τον Ν. Ζλατάνο, όταν στο γήπεδο του Καλαμακίου
κόπηκαν 10.500 εισιτήρια, αριθμός που σήμερα δεν εμφανίζεται ούτε σε αγώνες
πρωταθλήματος των τριών μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Τη χρονιά 1972-73 λοιπόν ο ΠΑΟ χάνει την άνοδο στη Β’ Εθνική στα πέναλτυ. Η
απογοήτευση ήταν δεδομένη, αλλά εξίσου και η διάθεση για συνέχεια στην
προσπάθεια για την άνοδο. Στην ομάδα έχουν προστεθεί νέοι παίκτες, ταλέντα
μοναδικά που είχαν αναδειχθεί στις προπονήσεις του Μπραχαμιακού, στο
κατηφορικό γήπεδο της περιοχής Τσουκάλι που ‘ακουμπούσε’ το ρέμα της
Πικροδάφνης. Ο Γιώργος Φλώρος, ο Γιάννης Ντούνας, ο Γιάννης Φωτουλάκης.
Όλοι τους από το Μπραχάμι, είχαν αντικαταστήσει τα ‘αστέρια’ της
προηγούμενης περιόδου, που είχαν αποτύχει να ανεβάσουν την ομάδα. Υπάρχει
και καινούργιο γήπεδο, στον κεντρικό δρόμο προς το Καλαμάκι. Ας μην μιλάμε
για ανέσεις, αλλά ποιος κοιτάει τέτοια. Σημασία έχει να παίζει και να κερδίζει η
ομάδα…