Κηλίδες

του Μιχάλη Δήμα

 

Δευτέρα 15 Απριλίου 2024. Πως έτυχε να πέσει η ματιά του, την ώρα που ξυριζόταν, ψηλά στο μέτωπό του, εκεί που αρχίζει το τριχωτό της κεφαλής. Ποιο τριχωτό δηλαδή που κοντεύει να χάσει όλα τα μαλλιά του, αλλά τέλος πάντων. Τότε τις πρόσεξε τις δυό κηλίδες Διαφέραν από το χρώμα του υπόλοιπου δέρματος, πιο σκούρες. Δεν ξέρει, αλλά του φάνηκαν σαν δύο νησιά, εκεί ψηλά στο κούτελο.

Και άρχισε να σκέφτεται. Λες να μεταμορφωθεί σιγά σιγά το κεφάλι μου σε υδρόγειο, όσο περνούν τα χρόνια; N’ αρχίσουν να εμφανίζονται και άλλες τέτοιες κηλίδες που μπορεί να είναι και μεγαλύτερες; Ένα κεφάλι με ηπείρους πια και ωκεανούς και με νησιά μεγάλα. Ωραία θα είναι αφού, πάντα του άρεσαν οι χάρτες και με εμβρίθεια πολύ τους μελετούσε. Θα είναι από μόνος του μια κινητή υδρόγειος. Θα αρχίσει να δίνει ονόματα στις κηλίδες-νησιά στις κηλίδες-ηπείρους.

Ευφάνταστα, παράξενα, ονειρικά. Και αφού δεν αξιώθηκε ταξίδια μακρινά και εξωτικά θα περιπλανιέται ανέξοδα κι ακούραστα στην προσωπική του οικουμένη. Χωρίς την έγνοια να προλάβει το αεροπλάνο ή το πλοίο της γραμμής. Το γήρας αντί να τον συρρικνώσει θα του χαρίσει μια έκταση που ούτε μπορούσε να φανταστεί. Έναν ολόκληρο δικό του κόσμο να δραπετεύει από τη γη…