Πρόσωπα – Θωμάς Κοροβίνης

Ο Θωμάς Κοροβίνης γεννήθηκε το 1953 στη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης. Φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση. Από το 1988 έως το 1996 έζησε στην Κωνσταντινούπολη, υπηρετώντας στο Ζάππειο και το Κεντρικό Παρθεναγωγείο της. Εδώ και χρόνια ερευνά πτυχές του ελληνικού και του τουρκικού λαϊκού πολιτισμού καθώς και τις σχέσεις μεταξύ τους. Συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Από το 1995 μέχρι και το 1999 εργάστηκε ως παραγωγός και επιμελητής ραδιοφωνικών εκπομπών στον 9,58 FM της Θεσσαλονίκης.Το 1995 βραβεύτηκε με το βραβείο Αμπντί Ιπεκτσί. Το 2011 με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο του “Ο γύρος του θανάτου”, με θέμα την υπόθεση του “Δράκου του Σέιχ-Σου”, Αριστείδη Παγκρατίδη. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Είναι επίσης συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών. Έχει συνεργαστεί με τα συγκροτήματα “Βόσπορος”, “Εν χορδαίς” και “Λωξάντρα”. Το 2002 δημιούργησε, μαζί με την Τουρκάλα ερμηνεύτρια Ντιλέκ Κοτς, το συγκρότημα παραδοσιακής ελληνικής και τουρκικής μουσικής “Ανατολίτικος Σεβντάς”. Δισκογραφία (σύνθεση-ερμηνεία): “Από έβενο κι αχάτη”, “Φουζουλή: Λεϊλά και Μετζνούν”, “Τακίμια”, “Το κελί”, και συμμετοχή ως στιχουργός σε δίσκους των Νίκου Παπάζογλου, Λιζέτας Καλημέρη, Χρήστου Τσιαμούλη, Βούλας Σαββίδη, Ελένης Βιτάλη, Δημήτρη Κοντογιάννη, κ.ά. Συχνά παρουσιάζει συναυλίες με το δικό του ρεπερτόριο ή με θέματα του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού. Από το 2009, στις αρχές του καλοκαιριού, οργανώνει στο κτήμα του στα Λεχώνια Πηλίου μια βραδιά πανελλήνιας συνάντησης συγγραφέων και αναγνωστών της νεοελληνικής λογοτεχνίας, με τη συμμετοχή μουσικών συγκροτημάτων.

από pandoxeio.com

Τα παρακάτω λόγια του Θωμά Κοροβίνη δημοσιεύονται ακριβώς όπως γράφτηκαν στο χαρτί κατά την διανυκτέρευσή του στο Αίθριο του Πανδοχείου, χωρίς την παρεμβολή των ερωτήσεων, των εναυσμάτων και των σκόρπιων φράσεων που πιθανώς τα προκάλεσαν. 

Με την μουσική έχω τρέλλα από μωρό. Δε τη σπούδασα. Κάποτε μάθαινα μπαγλαμά και μπουζούκι μα τα παράτησα. Είχα ξεκινήσει αργά. Το όργανο θέλει δάχτυλα παιδιού, θέλει να γίνεις φυματικός για να το κατακτήσεις. Έγραφα στίχους και ποιήματα από νωρίς, είχα έφεση σ’ αυτό, μπορώ να πω, ευκολία. Το μόνο ποίημα που κατόρθωσα να εκδώσω είναι το ποίημα – ποταμός Τρία ζεϊμπέκικα κι ένα ποίημα για τον Γιώργο Κούδα, σε 60 σελίδες εξαίρεται το αθλητικό ήθος τού άλλοτε και ανασταίνεται η δεκαετία του ’60 στις λαϊκές γειτονιές της Θεσσαλονίκης, είναι ποίημα πολιτικό, και δεν ξέρω αν έχει γραφτεί τόσο εκτεταμένο ποίημα για αθλητή πουθενά.

Ερασιτέχνης, πρωτογενής μουσικός,  αυτοδίδακτος, έφτιαχνα τις μελωδίες τραγουδώντας τες και σφυρίζοντάς τες και τις ολοκλήρωνα με την βοήθεια των μουσικών. Έχω εκδώσει τρεις πλήρεις μουσικές εργασίες σε σύνθεση και στίχους δικούς μου, όπου μεταφέρω με το τραγούδι αυθεντικά σπαράγματα ζωής: το ’92 Από έβενο κι αχάτη, σε δική μου ερμηνεία, το ’98 Τακίμια, σε ερμηνείες δικές μου κι από ένα τραγούδι λένε η Λιζέτα Καλημέρη, η Βούλα Σαββίδη, η Μαριώ και η Σοφία Εμφιετζή, το 2009 Το κελί, ερμηνεύω εγώ, η Λιζέτα Καλημέρη,  η Μαρία Φωτίου και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, μαζί με τον οποίο λέμε το εμβληματικό μου τραγούδι Οι νικητές, που γράφτηκε στη μνήμη του Μανώλη Αναγνωστάκη την ημέρα της αποδημίας του και εξαίρει την ανάποδη νίκη της Αριστεράς, δηλαδή των θεωρούμενων ιστορικά ηττημένων.

Από άλλες δουλειές ξεχωρίζω το τραγούδι μου Βαρδάρης που ερμήνευσε το αθάνατο καρντάσι μου, ο Νίκος Παπάζογλου και το Νανούρισμα σε σύνθεση Χρίστου Τσιαμούλη, όπου βάζω την Παναγιά να κλαίει τον Χριστό στην κούνια του για αυτά που θα τραβήξει, το είπε μοναδικά η Ελένη Βιτάλη …Το 1996 ηχογράφησα το ερωτικό έπος του Φουζουλή Λεϊλά και Μετζούν, σε μετάφραση και απαγγελία δική μου, με την συνοδεία του συγκροτήματος Εν χορδαίς. Το 2004 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μυγδονία  μια κομψή έκδοση  του Ξεπεσμένου δερβίση του Παπαδιαμάντη, τον οποίο διαβάζω.  Έχω τραγουδήσει σε πολλά μαγαζιά στο παρελθόν, κυρίως στην Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη.  Συχνά πιάνω ένα θέμα, π.χ. Οι τσιγγάνοι στο ελληνικό τραγούδι, ή Η αμαρτία στο λαϊκό τραγούδι, ανθολογώ τα ωραιότερα και τα παρουσιάζω σε συναυλίες.

Πρώτη δουλειά που παρουσίασα ήταν μέρος της ανθολογίας μου Τουρκικές παροιμίες στο   περιοδικό Διαγώνιος του Χριστιανόπουλου που υπήρξε δάσκαλός μου. Ο άλλος δάσκαλός μου, στο πανεπιστήμιο, ήταν ο Γ. Π. Σαββίδης. Το βιβλιαράκι βγήκε το 1986 απ’ την Διαγώνιο και εμπλουτισμένο το 1988 από την Άγρα. Η γνωριμία μου με τον σπουδαίο εκδότη Σταύρο Πετσόπουλο ήταν σημαδιακή. Ένας κύκλος εργασιών μου περιλαμβάνει βιβλία που με τον τρόπο τους συντελούν στην αλληλογνωριμία μας με τους Τούρκους, Ο, τι πιο σημαντικό έχω κάνει προς αυτή την κατεύθυνση είναι οι μελέτες μου, πολύμοχθες και χρονοβόρες και οι δύο Οι Ασίκηδες και Οι Ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας. Ένα άλλο κεφάλαιο που με απασχολεί είναι ο λαϊκός πολιτισμός της χώρας μας  και ιδιαίτερα το λαϊκό τραγούδι. Εδώ εντάσσονται η μονογραφία για την Μπέλλου, το  Αφιέρωμα στον Καζαντζίδη και άλλα.

Η πεζογραφία με απορροφά τα τελευταία χρόνια. Τρεις νουβέλες Κανάλ Ντ’ Αμούρ, Φαχισέ Τσίκα, Το χτικιό της Άνω Τούμπας, πάρα πολλά σκόρπια αφηγήματα δημοσιευμένα σε διάφορα περιοδικά, τρία μεγάλα μυθιστορήματα Όμορφη νύχτα, Ο γύρος του θανάτου – που πήρε το κρατικό βραβείο και ανεβαίνει φέτος τον Μάρτιο στο Κρατικό θέατρο σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, αν και τα δικαιώματα τα έχει η Νένα Μεντή και ο Πέτρος Ζούλιας, που μπορεί να το παίξουν στην Αθήνα αργότερα – και το 55 που βγήκε πρόσφατα. Το ωραιότερο δοκίμιο που έχω γράψει είναι Ρεπορτάζ – Στον Γιώργο Ιωάννου, εκδόσεις Μυγδονία που είναι πένθιμο και παράλληλα καυστικά καταγγελτικό για την εξαθλίωση της νεοελληνικής κοινωνίας, το ξεπούλημα της ταυτότητάς της και την εν γένει -κατά την κρίση μου – ανεπιστρεπτί  κατρακύλα της. 

Αναδημοσίευση από imaginistes 27/7/13