Βαρύ εγκόλπιο

του Μιχάλη Δήμα

 

  Δεν έχει καθόλου στιλ θεούσας. Μαλλί κότσο, γυαλιά πατομπούκαλα και φούστα κάτω από το γόνατο. Φοράει συνήθως μπλουτζίν παντελόνι, αθλητικά παπούτσια και μία ροζ τσάντα στολίζει την πλάτη της. Ανεβαίνει στη Δάφνη, κατεβαίνει Ομόνοια.  Είναι παράξενο για τα δεδομένα της εποχής, ότι δεν κρατάει κινητό όπως όλοι. Να κοιτάει μηνύματα, να διαβάζει τα νέα, να παίζει παιχνίδια για να περάσει η ώρα μέχρι να φτάσει στον προορισμό της. Όμως πάντα κρατάει στο χέρι της ένα μικρό βιβλιαράκι με χοντρό μπορντό εξώφυλλο. Καθ’ όλη τη διαδρομή το έχει ανοιχτό μπροστά της και διαβάζει. Υποψιάζομαι πως πρόκειται για εγκόλπιο. Και μάλλον πρέπει να περιέχει τους Ψαλμούς.

  Τους Ψαλμούς του Προφητάνακτος Δαβίδ και όχι μόνο. Εκατόν πενήντα κομμάτια υψηλότατης θρησκευτικής ποίησης. Το πιο πολυδιαβασμένο και αγαπημένο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν είναι τυχαίο το ότι δεν υπάρχει ακολουθία της Εκκλησίας χωρίς να αναγιγνώσκονται Ψαλμοί. Κάποιοι παλιότεροι γνωρίζανε πολλούς και από στήθους. Όλη η κλίμακα των ανθρώπινων καταστάσεων και συναισθημάτων παρελαύνει μέσα από το Ψαλτήρι. Από την πιο βαθιά απόγνωση και θλίψη μέχρι την ανεκλάλητη ευφροσύνη και χαρά.

  Προσηλωμένη στο εγκόλπιο, χωρίς να περισπάται από την παρουσία των άλλων στο βαγόνι, διαβάζει. Τα χείλη της αθόρυβα ανοιγοκλείνουν στο ρυθμό των στίχων. Αυτή η γυναίκα σκέφτομαι  πιάνει δουλειά αξημέρωτα. Ξέρει, κολλάει ένσημα ο Θεός για κάθε ανάγνωσή της. Και μάλιστα βαρέα. Γιατί είναι  βαρύ το εγκόλπιο που στα χέρια της βαστάει. Παρ’ όλο που είναι μια σταλιά ζυγίζει μεγατόνους. Μ’ αυτό, λοιπόν, σπάει χαρμάνια προσευχές, ανάβει υψικάμινο, τις ρίχνει για να λιώσουν και ν’ ανεβούν θυμίαμα μέχρι τον ουρανό…