ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (ΠΟΥ ΑΤΥΧΗΣΑΝ!)
του Χάρη Κατσιμίχα
Υπάρχουν παλαιά τραγούδια, που (για έναν ανεξήγητο λόγο) έσπασαν τα στενά σύνορα της χώρας τους και έγιναν παγκόσμια και διαχρονικά.
Σαν τη «Μαλαγκένια» η το «Οτσι Τσόρνιε», το «Ιστόρια ντε Ουν αμορ» τα (δικά μας) «Ντιρλαντα» , «Τα Παιδιά του Πειραιά», η το «T’ ειν’ αυτό που το λένε αγάπη» και άλλα, πολλά.
Άκουσα αυτά τα τραγούδια, να παίζονται παντού. Από το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης, μέχρι τα εστιατόρια και τα λόμπις μεγάλων ξενοδοχείων (και λογής λογής) κρουαζιερόπλοιων, σε όλη τη γη.
Σε άπειρες γλώσσες και (κατά κανόνα) κατακρεουργημένα από μπαϊλντισμένους πιανίστες, νυσταγμένα «τρίος» και ορχήστρες της κακιάς ώρας, που κοιτούσαν συνεχώς και με τρόπο, το ρολόι.
Είναι βλέπεις , η ευλογία και η κατάρα αυτής της κατηγορίας τραγουδιών. Διάσημα, αλλά τελείως ευτελισμένα. Διαπομπευμένα.
Και να πεις ότι έφταιγαν τα τραγούδια;
Αυτά φερ ειπείν που ανέφερα πιο πάνω, είναι αριστουργήματα λόγου ΚΑΙ μελωδίας. Πανέμορφα ερωτικά τραγούδια , είτε αγνώστων δημιουργών (δημοτικά – λαϊκά δηλαδή), είτε όχι.
Η «Μαλαγκένια» ,για παράδειγμα, είναι ένα λαϊκό μεξικάνικο τραγούδι που (σε αναλογία με δικά μας) είναι της ίδιας στόφας με την Αχάριστη του Τσιτσάνη η την Φραγκοσυριανή του Βαμβακάρη.
Το γέννησαν οι ίδιες συνθήκες.
Η ίδια φτώχεια και η ίδια κοινωνική αθλιότητα. Ένα τραγούδι ηθογραφία – καθρέφτης της εποχής του, όπως είναι άλλωστε όλες οι αληθινές και ατόφια λαϊκές δημιουργίες.
Ένα κομψοτέχνημα απλότητας , τιμιότητας και ευαισθησίας.
Ένα εμβληματικό τραγούδι , που όμως, ατύχησε.
(Χάρης)
imaginistes 