Αποχαιρετισμός του στρατηγού

του Κωνσταντίνου Χαϊδεμένου

 

Ο Μίμης Δομάζος, ο μεγάλος στρατηγός του ποδοσφαίρου μιας άλλης εποχής, έφυγε ξαφνικά από το γήπεδο της γης. Μόνη παρηγοριά ότι έφυγε όρθιος, όπως του άξιζε. Αυτή την εποχή την πρόλαβα για λίγο. Εγώ που δεν πρόλαβα το Γουέμπλεϊ, που η πρώτη ελληνική νίκη στην Ευρώπη που χάρηκα ήταν του Ολυμπιακού με τη Σέλτικ 2-0 το 1974, που η πρώτη μεγάλη πορεία που πανηγύρισα ήταν της ΑΕΚ στο ΟΥΕΦΑ το 1976-77, που το 1988 παρακολούθησα στο ΟΑΚΑ το ΠΑΟ-ΟΣΦΠ 4-1 με παρέα φίλων και ολυμπιακών και παναθηναϊκών.

Το μεγάλο στρατηγό, θα μπορούσα να τον αποχαιρετήσω με δυο τρόπους:

Με την ψυχή, θα τον ευχαριστούσα για τις μνήμες που μου χάρισε (το γκολ με ψαλίδι στο Καραϊσκάκη, το γκολ στο 2-0 με τον Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα του 1977, τη συγκίνησή του στο χορτάρι της Λεωφόρου το 1980, το γκολ με τον Άγιαξ το 2000) και θα του εκμυστηρευόμουν το όνειρό μου, να μπαίνει στα εγκαίνια του νέου γηπέδου, να σείεται το γήπεδο κι εγώ να βρίσκομαι στην εξέδρα.

Με το μυαλό, θα τον ευχαριστούσα για το παράδειγμα του τρόπου να πετυχαίνει κανείς που μας άφησε (αγάπη-αφοσίωση στο αντικείμενο, μεθοδική προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα, σκληρή δουλειά, ανάληψη ηγεσίας, αγωνιστικότητα, πλήρης εκμετάλλευση των λειτουργιών του νου, προσήλωση στον στόχο-νίκη).

Αθάνατος !!!!!!!!!