Τα παιδιά της μεγάλης σιωπής

Από τον Ιούδα που φιλούσε υπέροχα ως τα παιδιά της μεγάλης σιωπής η  Μάιρα Παπαθανασοπούλου έχει διανύσει μια εικοσιπενταετία συγγραφικής διαδρομής με επτά μυθιστορήματα. Το μακρινό 1998, αν δεν κάνω λάθος, νοσηλευόταν σε νοσοκομείο και κει ξεκίνησε να γράφει το πρώτο της βιβλίο. Μάλιστα αυτοσαρκαζόταν ότι τώρα γράφει και η κουτσή Μαρία. Ούτε η ίδια περίμενε ότι το συγκεκριμένο βιβλίο θα γινόταν best seller και επιτυχημένη σειρά στην τηλεόραση. Από όλα της τα βιβλία διάβασα πρόσφατα το τελευταίο Τα παιδιά της μεγάλης σιωπής. Μου είχε κάνει εντύπωση η φωτογραφία  του εξώφυλλου με τα πιτσιρίκια που σκύβουν και κοιτάνε το φακό. Μέτρησα έντεκα.  Δεν ξέρω αν αυτό υπονοεί ποδοσφαιρική ομάδα.

Τι γίνεται όταν ένα αγόρι του Μάρκου (Βαφειάδη) ερωτεύεται ένα κορίτσι του Χίμλερ στην Ανατολική Γερμανία το 1965; Και μάλιστα όταν το συγκεκριμένο αγόρι είναι μονόχειρας εκ γενετής; Πώς μπλέκουν στα δίχτυα της περιβόητης STAZI δίχως να το καταλάβουν και γίνονται πιόνια της; Μια ερωτική ιστορία και όχι μόνο. Ένα κατασκοπευτικό θρίλερ στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου που διαδραματίζεται στην αναγεννημένη πόλη της Δρέσδης, μετά τον βομβαρδισμό της από τους Συμμάχους. Το χιούμορ, ο σαρκασμός και η τρυφερότητα εναλλάσσονται με τρόπο γοητευτικό  σ’ αυτό το μυθιστόρημα μέχρι την τελική λύση  και τη λύτρωση…

Αξίζει ένα εύγε η Μάιρα, όχι μόνο για το ταλέντο της αλλά και για το ψάξιμο που έκανε σε τόσες πολλές πηγές για να έχουμε στα χέρια μας αυτό το βιβλίο!!!