Η ετυμηγορία

της Βιτάλια Ζίμμερ

Διαβάζω το βιβλίο των Imaginistes και προκύπτει ότι το έχω διαβάσει στο πέρασμα του χρόνου. Όμως η συγκεντρωτική ανάγνωση σε πάει πίσω στο χρόνο σαν βουτιά στα βαθιά νερά και στον τόπο του Μπραχαμίου που μόνο ρευστός δεν είναι. Ένας τόπος αδικημένος που απέχει μόλις δυο βήματα από την Ακρόπολη του Χρυσού Αιώνα.

Το συμπέρασμα του βιβλίου δεν θα το βρείτε γραμμένο. Σας προτρέπω και σας ενθαρρύνω να το γράψετε εσείς που θα το διαβάσετε. Και μάλλον θα δικάσετε αγνώστους, φίλους ίσως και συγγενείς που ασχολήθηκαν με τα κοινά.

Η αλήθεια προκύπτει έξω από το βιβλίο ενώ το βιβλίο καταγράφει και αποτυπώνει άλλες καταστάσεις. Δρόμοι με χώμα, λάσπη τον Χειμώνα, σκόνη το καλοκαίρι αλλά ο Μιχάλης οσφραίνεται τα άνθη των νεραντζιών, μάλλον στο μέσον της Σαρακοστής και ονειρεύεται μάταια γλυκό του κουταλιού που κάποτε έφτιαχναν οι άνθρωποι γιατί δεν ήθελαν να χαθεί τίποτα. Ακόμα και το αποπαίδι των ξινών, το νεράντζι, έχει την αξία του.

Είδα την γειτονιά ως κοιτίδα της κοινωνίας, τότε που είχαν οι άνθρωποι τα λίγα, κακοντυμένοι ίσως, φτώχεια στο χρήμα, αλλά κάθε λεπτό με τους φίλους σου έδειχνε το δρόμο σε όλα. Πολιτικοποίηση, ανάγκη για δημοκρατία, νέες ιδέες –ίσως όλες ανέφικτες, ροκ, μπλουζ, λαϊκό, ταινίες που άφησαν εποχή.

Έμπαιναν στο λεωφορείο που μύριζε λάδια και πετρέλαιο και συζητούσαν για τον Τζίμυ Χέντριξ και πήγαιναν σε πάρτι. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα κυνηγάει το αμερικάνικο όνειρο με τις φίρμες προϊόντων να τελειώνουν σε -εξ, ουίσκι, βερμούτ αλλά παράλληλα απολαμβάνουν το κρασί σε αυθόρμητα συμπόσια.

Τι είναι οι imaginistes όμως;

Είναι οι μόνοι που έχουν καταγράψει το Μπραχάμι. Αυτό αρκεί για να δικάσουν, όχι με ποινές αλλά με την ηθική που τους διέκρινε τόσα χρόνια και δεν απώλεσαν ποτέ. Το βιβλίο είναι η ετυμηγορία κατά όσων καπηλεύτηκαν ιδέες και υλικό και υποτάχθηκαν σε κόμματα και ξέφυγαν και κατέστρεψαν την πόλη για πάντα. Λαϊκισμός, προσωπικές ατζέντες με μία γερή δόση αντισημιτισμού, woke υστερία, αντισυστεμικοί και μερικά άλλα που τα ψάχνουμε ακόμα. Και μέσα σε όλα υπάρχουν και καρικατούρες, δραπέτες από κόμικ που απέκτησαν οργανική ύλη και κινούνται ανάμεσά μας.

Η ετυμηγορία είναι αυτό που θα γράψει ο αναγνώστης στο τέλος. Γιατί η ενοχή αποκτά υπόσταση όταν οι κατηγορούμενοι είχαν επιλογές και ευκαιρίες να μην διαπράξουν το έγκλημα.

Στο βιβλίο δεν θα βρείτε καταγγελίες. Θα βρείτε τον δρόμο και το σταυροδρόμι του σωστού με το λάθος. Ξεκινώντας από το λάθος του σήμερα θα καταλήξετε εκεί που υπήρχε και ο άλλος δρόμος. Εκεί είναι ένα ασπρόμαυρο παγκάκι που κάθονται οι ανήσυχοι νέοι. Σας περιμένουν…

Η δική μου ετυμηγορία είναι «ένοχοι». Τους καταδικάζω στη λήθη.
Το βιβλίο θα μείνει…