το βιβλίο
της Βιτάλια Ζίμμερ
Ένα δρομολόγιο του ανδρός με τη μηχανή είχε την πρώτη αποστολή. Την παραλαβή του πακέτου. Το πακέτο χωρίστηκε στα δύο. Πέντε για μένα, πέντε κράτησε και ο «μεταφορέας». Τα παρέδωσε στο τρίτο πρόσωπο της κλειστής παρέας, της μόνιμης συντροφιάς.
Εκείνη ξύπνησε νωρίς, πριν χαράξει η μέρα, πριν ο Αττικός Ουρανός, στολίδι της Μεσογείου γίνει ξανά γαλάζιος, στον αέναο κύκλο της Γης και του σύμπαντος. Στη βαλίτσα τα πέντε βιβλία. Ένα για μένα που θα μπει στην ιστορία των Κοέν κι από ένα τα παιδιά κι ας μην ξέρουν όλα Ελληνικά.
Ακούω την πόρτα από το ισόγειο, ξεκλειδώνει η Σάρα. Ούτε αγκαλιές, ούτε φιλιά. Πρώτα το βιβλίο. Το πήρα στα χέρια μου.
Όμορφο είναι και διαφορετικό. Οι σκέψεις μας έγιναν κείμενα. Τα κείμενα φιλοξενήθηκαν στο νέφος του ίντερνετ. Κι έγιναν ξαφνικά ύλη, χαρτί. Και το χαρτί έπαψε να είναι απλώς ύλη. Απέκτησε χαρακτήρα, αναμνήσεις, ιδέες, γέλιο, λύπες, χαρές – όλα όσα είναι ένας άνθρωπος.
Κάθε σελίδα είναι αλλαγή διάθεσης, όπως συμβαίνει και στον άνθρωπο. Κάθε κείμενο είναι ένα τηλεφώνημα, ένα γράμμα από τα ξένα, μία ιστορία στο μπαράκι ειπωμένη από την παρέα. Κάθε συμβάν είναι ιστορία. Κάθε εικόνα οπουδήποτε παράγει μία σκέψη, ίσως έναν διάλογο.
Όλα είναι ενεργά. Δεν υπάρχει η θολούρα για τα θέματα που αναφέρονται στο παρελθόν. Είναι και λαογραφία εκτός άλλων. Δεν αναζητείται η επιστροφή στο παρελθόν.
Το βιβλίο αυτό είναι αλλιώς. Φαινομενικά ήταν δημιουργία αργών τύπων, που το μυαλό τους λειτουργεί γρήγορα. Οι νωχελικές κινήσεις του σώματος είναι κινήσεις κατασκόπων που όλα τα βλέπουν και τα ακούν, αλλά τα αξιοποιούν όταν πρέπει.
Κάλεσα τους γιους. Ελάτε να πάρετε το βιβλίο σας.
– Μαμά, δεν έχει αφιέρωση.
– Το ξέρω.
– Όταν πεθάνω θα γράψετε την τελευταία φράση που ακούσατε από μένα.
Παραξενεύτηκαν, μα τους εξήγησα. Πολλά μπορεί να συμβούν μεταξύ μας. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα τα φέρει η ζωή. Μπορεί να πικραθούμε. Μπορεί η τελευταία φράση που θα σας πω ατομικά να είναι κακή. Η συνέχεια στο βιβλίο ίσως βοηθήσει να καταλάβετε γιατί είχα δίκιο. Αν όμως είχα άδικο ίσως βρείτε κάτι μέσα του για να με συγχωρήσετε.
Όπως και να έχει, η επιταγή μου είναι να πάω στην Θεσσαλονίκη όταν έρθει εκείνη η ώρα.
Είναι όρος.
Διότι το αίτημά μου, το αίτημα του βιβλίου και των Imaginistes είναι η διατήρηση της συλλογικής μνήμης.
Και, ότι το μόνο διαρκώς επίκαιρο ζητούμενο είναι η αγάπη.
imaginistes 
Σχολιάστε