Μέρα που είναι (replay & renew)

Χρίστος Σαπρίκης

---

~~~

«Χρώματα περασμένου δειλινού, άρωμα δίχως συγκίνηση
Άδεια νοήματα μιας χαρακιάς που σημαδεύει την πληγή σου
Ο τρόπος να ξυπνήσεις μέσα σ’ αυτή την αγωνία μιαν ανάμνηση θυσίας.» [1]

~~~

Φέτος, Πεμπτάκια, αναλάβαμε τη γιορτή του Πολυτεχνείου,
πρόβες,
τα λόγια και τα ποιήματα που θα πει ο καθένας/ η καθεμιά μας,
τα τραγούδια με την κυρία Φαίη,
οι κινήσεις στο χρονοπαράθυρο με την κυρία Έρη,
και ατέλειωτες απορίες:

– Ποιο ήταν το γελαστό παιδί;
– Ποιος ήταν ο Αντρέας που λέει το τραγούδι μας, γιατί χτυπούσαν τον τοίχο;
– Γιατί θα τραγουδήσουμε ένα τραγούδι με αντάρτες; Τι έγινε στον Γοργοπόταμο; Πού κολλάει το Πολυτεχνείο;
– Ο οδηγός του τανκ μετάνοιωσε αληθινά; Τι εννοεί όταν λέει στη συνέντευξή του ότι τα λόγια δε σβήνουν τις πράξεις ;
– Ο θείος μου ήταν στο Πολυτεχνείο.
– Δεν έκανε καλά πράγματα ο Παπαδόπουλος;
– Αντιστάθηκαν πολλοί στη Χούντα;

~~~

Ατέλειωτες απορίες,
ατέλειωτες συζητήσεις με δεκάχρονα
που ζουν σε έναν άλλον κόσμο, ένα άλλο σύμπαν
με τις μνήμες κάθε χρόνο να ξεθωριάζουν,
τα πρόσωπα να φεύγουν
και να μένουν τα συνθήματα

~~~

«Ο ίδιος αδιατάρακτος Νοέμβρης
με σημαίες παντού χθεσινής βροχής
παραδομένα στη γύμνια τα δέντρα –
δυο τρία φύλλα μόνον εστασίαζαν υπάρχοντας.» [2]

~~~

– Τι είναι Κύριε η Χούντα;
– Τι είναι ο φασισμός;

– Ο φόβος είναι!

Ο φόβος που σε κάνει να κρύβεις αυτό που είσαι,
που σε κάνει να μιλάς ψιθυριστά για τα όνειρά σου,
που διαλύει τις ανθρώπινες σχέσεις.
Που κάνει τους ουτιδανούς να ορίζουν τη ζωή σου με το έτσι θέλω.

Δεν πρέπει να το ζήσετε ποτέ.

– Εσείς Κύριε ήσασταν τότε Πεμπτάκι. Φοβόσασταν;

~~~

« Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.» [3]

————-

[1] Μανόλης Αναγνωστάκης, Χρώματα περασμένου δειλινού…, Εποχές 3
[2] Κική Δημουλά, από το Ατροφικό ένστικτο
[3] Μανόλης Αναγνωστάκης, Μιλώ…, Η συνέχεια 2