EΝΑ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΖΕΥΓΑΡΙ
του Χάρη Κατσιμίχα
Όταν οι γονείς μου τελείωσαν
τον δεύτερο όροφο στο σπιτάκι
που μέναμε, νοίκιασαν τον κάτω,
σε ένα παράξενο ζευγάρι.
Ο κυρ Λευτέρης και η κυρά Νίκη. Μεσήλικες και οι δυο.
Κοντούλης αυτός και λιπόσαρκος, αφράτη, εξωστρεφής (και το ίδιο καλοσυνάτη) εκείνη.
Βιοπαλαιστές ήταν.
Έφευγαν χαράματα
με τα κατσαρολάκια τους
και επέστρεφαν βράδυ.
Ο κυρ Λευτέρης με την ταβανόβουρτσα και η κυρά Νίκη
με την μπλε στολή του εργοστασίου.
Παιδιά δεν είχαν και ούτε ήταν παντρεμένοι. Απλά, ζούσαν μαζί
και η σχέση τους ήταν το ακριβώς αντίθετο από των γονιών μου,
αλλά και όλης της υπόλοιπης
γειτονιάς και της συνοικίας. Φωνακλάδες, αδιάκριτοι και
αγενείς εμείς, σιωπηλοί
και διακριτικοί, εκείνοι με μια
αρχοντιά που σε εντυπωσίαζε
Το ραδιόφωνο τους πάντα ανοιχτό, έπαιζε (πάντα απαλά) όμορφα λαϊκά τραγούδια, αλλά και άλλα. Ιταλικά, Γαλλικά, αλλά και Ροκ’ ν ρολ! Αγαπούσαν τη μουσική.
Άκουγαν τα πάντα.
Κι ακόμα, πολυ συχνά, έβγαιναν (χέρι-χέρι!) βραδινό περίπατο.
Επέστρεφαν αργότερα
όμορφα και ήρεμα και το φως
τους έσβηνε πάντα νωρίς.
Ένα Σάββατο βράδυ,
τους συνάντησα στην αυλή.
Πήγαιναν σινεμά.
Σου αρέσουν οι Μπητλς;
Δεν τους ξέρω..
Θέλεις να έρθεις παρέα μας;
Άλλο που δεν ήθελα εγώ, η μάννα μου, δεν είχε καμία αντίρρηση κι έτσι εκείνο το βράδυ, είδα το Help!
Όμως κι ο πατέρας μου (απόστρατος συνταγματάρχης) τους είχε μια παράξενη εμπιστοσύνη, κάτι που μου φαινόταν αλλόκοτο κι συνακόλουθο,
μιας και πολλές φορές, τους είχαμε
δει να επιστρέφουν από το κέντρο της Αθήνας, κρατώντας κόκκινες σημαίες και πσνώ που έγραφαν ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, «114» και άλλα τέτοια. Πώς τα έβρισκαν αυτοί οι «βαμμένοι» προλετάριοι με τον στρατιωτικό πατέρα μου, δεν το κατάλαβα ποτέ.
Ένα μεσημέρι Κυριακής, ακούσαμε φωνές και σειρήνες στο δρόμο.
Είχε έρθει ασθενοφόρο
Βγήκα στο μπαλκονάκι που έβλεπε στην πίσω αυλη και είδα τη γυναίκα αναίσθητη, να την πηγαίνουν σηκωτή
οι νοσοκόμοι.
Μετά από λίγο, συνάντησα τον άνδρα στην αυλή, να καπνίζει αμίλητος.
Μου κούνησε το κεφάλι κι εγώ τον ρώτησα. Τι έπαθε η κυρά Νίκη;
Πώς το έπαθε;
Ε, να παιδί μου…ψιθύρισε.
Άκουσε ένα τραγούδι
στο ραδιόφωνο
και την «πείραξε»
Αυτή η δεύτερη φορά
(μετά το Help) ήταν αρκετή
για να το συνειδητοποιήσω.
Είτε σφαίρα στην καρδια
σε βρει, είτε λέξη απο
τραγούδι, ίδιο πράγμα!
Αδιάβατος θα πας.
Λίγο καιρό αργότερα, όταν
η γυναίκα συνήλθε, έφυγαν.
Το ίδιο ήσυχα και σιωπηλά,
όπως είχαν έρθει.
Ούτε τους ξαναείδα, αλλά
και ούτε τους ξέχασα ποτέ.
Ήταν ένα παράξενο ζευγάρι.
/Χάρης/

Σχολιάστε