απέναντι απ’ τη Γέφυρα
Κάθε φορά που κάθομαι απέναντι απ’ τη Γέφυρα σκέφτομαι τα ίδια πράγματα.
Τη λαχτάρα ν’ ανέβουμε στο κατάστρωμα του φέρι, μικρά παιδιά, δίπλα στον καπετάνιο.
Το μυαλό να φαντασιώνεται μάχες με ιππότες βλέποντας για ώρα τα κάστρα στην ακροθαλασσιά, ένα να απομακρύνεται ένα να ζυγώνει.
Τα σουβλάκια στις καντίνες του Ρίου και του Αντίρριου και τους μύθους που τα συνόδευαν…
…εικόνες που ξεθωριάζουν τις μνήμες του ατέλειωτου εκνευρισμού στις τεράστιες ουρές της αναμονής για να περάσεις απέναντι. Απωθούν βαθιά μέσα σου τα μαλώματα και τις κουτοπονηριές των συμπολιτών για το ποιος θα μπει «τελευταίος» για να βγει «πρώτος» στην άλλη προβλήτα.
Κάθε φορά που κάθομαι απέναντι απ’ τη Γέφυρα σκέφτομαι τα ίδια πράγματα.
Την προσμονή να τη θαυμάσεις από ψηλά, φωτισμένη το βράδυ, κατεβαίνοντας τις στροφές της Κλόκοβας.
Τα ανοιχτά στόματα των μαθητών μου όταν συζητάς μαζί τους γι’ αυτό το σύγχρονο τεχνολογικό θαύμα. «Αλήθεια κύριε οι βάσεις της είναι μεγαλύτερες από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου;» [1] Το βλέμμα τους που αστράφτει όταν ονειρεύονται: «Εγώ θα φτιάξω όταν μεγαλώσω το επόμενο θαύμα!» και ζωγραφίζουν στο περιθώριο του βιβλίου τους φουτουριστικές γέφυρες που ενώνουν πλανήτες.
Την αίσθηση μια άλλης Ελλάδας όταν τη διασχίζεις και φτάνοντας στο πιο ψηλό της σημείο αφήνεις λίγο το πόδι απ’ το γκάζι για να την παρατείνεις…
…για να προσγειωθείς γρήγορα στην πραγματικότητα όταν σε λίγα μέτρα επιστρέφεις στον δύστροπο δρόμο με τις στροφές, τα σαμαράκια, τις λακκούβες και να αναρωτιέσαι: «Γιατί την έφτιαξαν τελικά;» Μια γέφυρα που συνδέει «το πουθενά με το εντελώς πουθενά».[2]
Κάθε φορά που κάθομαι απέναντι απ’ τη Γέφυρα σκέφτομαι τα ίδια πράγματα.
Κάπως έτσι είμαστε. Και σαν άνθρωποι και σαν χώρα. Γεμάτοι παιδικές αναμνήσεις και τωρινές αντιφάσεις.
Γεμάτοι απ’ τα παραμύθια ενός ωραιοποιημένου παρελθόντος.
Με «μεγάλες αποφάσεις» της στιγμής, για να συνεχίσουμε την αμέσως επόμενη να βαδίζουμε στην κακοτράχαλη πραγματικότητα και να βρίζουμε το ριζικό μας και τους άλλους.
«Ωσαννά» και «Σταύρωσον» ταυτόχρονα.
Ίσως είναι και μια λύση ψυχοθεραπείας σε μια ανορθόδοξη χώρα που δεν έχουμε τα κουράγια; τη θέληση; να την αλλάξουμε.
imaginistes 