σε ΑσπροΜαυρο φόντο…92

«Δεν έχω οργιώδη φαντασία, τα πάντα που φωτογραφίζω είναι αληθινά. Κάθε σκηνή που στήνω ανήκει στη σκληρή πραγματικότητα των πλουσίων», τόνιζε ο δαιμόνιος φωτογράφος που λάτρεψε όσο κανείς τις γυναίκες, κάνοντας πολλούς κριτικούς τέχνης να μιλούν για πραγματική εμμονή του καλλιτέχνη με το γυμνό γυναικείο σώμα. Ο ίδιος ποτέ δεν το αρνήθηκε αυτό και απεναντίας το προσυπέγραφε: «Πάντα μου άρεσαν οι δυνατές γυναίκες, σωματικά και πνευματικά, γιατί νιώθω ασφαλής. Οι ντροπαλές γυναίκες με ανατριχιάζουν. Η μητέρα μου ήταν πολύ δυνατή όταν έπρεπε να σώσει την οικογένειά της από τους Ναζί».

Κι έτσι η αποθέωση της γυναικείας γυμνότητας ποτέ δεν βρήκε καλύτερη αποτύπωση από τις εικαστικές παραστάσεις του Νιούτον, εκεί δηλαδή που το σώμα μετατρέπεται σε γλυπτό και γίνεται αιχμή του δόρατος μιας ακούραστης κριτικής στη μοντέρνα καταναλωτική εποχή μας…