Όταν το Βυζάντιο δεν έχει ρεπό…

του Μιχάλη Δήμα

 

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016. Ούτε ένας ούτε δύο ούτε τρεις, εννιά μήνες που δεν χτύπησα μια λέξη στην άσπρη σου οθόνη, φίλε υπολογιστή, για να παραφράσω το τραγούδι του Βαγγέλη Γερμανού. Πολύς ο καιρός και τα δάχτυλα δεν βρίσκουν εύκολα το στόχο να χτυπήσουν το γράμμα το σωστό. Το σύστημα Αετός με το οποίο γράφω και όχι το τυφλό, γαμώ την τύφλα μου, το έμαθα άπταιστα στα τηλέτυπα του ένδοξου Π/Ν. Εντοπίζουμε το γράμμα από ψηλά και αφού εγκλωβίσουμε το στόχο εφορμάμε με το δείχτη και χτυπάμε το ανάλογο πλήκτρο.

Αρχή ινδίκτου, λοιπόν, και σύμφωνα με την Εκκλησία αρχή του νέου έτους, κατάλοιπο της βυζαντινής μέτρησης του χρόνου. Σοφά, σκέφτομαι, διατηρεί την 1η Σεπτεμβρίου σαν αρχή του νέου χρόνου, αφού πέρασε και ο μήνας που θρέφει τους υπόλοιπους έντεκα, δηλαδή ο Αύγουστος. Πού ακούστηκε πρωτοχρονιά στην καρδιά του χειμώνα για το βόρειο ημισφαίριο και ντάλα καλοκαίρι για το νότιο. Ο Σεπτέμβριος είναι αυτός που κυοφορεί στα σπλάχνα του το έμβρυο του χρόνου που θα ξετυλιχτεί σα σπείρα και θα μας δώσει τον ενιαυτό. Έτσι, τώρα αρχίζουν τα σχολεία, οι δουλειές, οι γεωργικές εργασίες, οι δόσεις του ΕΝΦΙΑ και τόσα άλλα.

Σαφώς και γράφω επηρεασμένος από το βιβλίο ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΕΧΕΙ ΡΕΠΟ, του Γαβριήλ Πεντζίκη γιου του Νικολάου του Θεσσαλονικιού φαρμακοποιού, συγγραφέα και ζωγράφου και ανηψιού της ποιήτριας Ζωής Καρέλλη. Όσο προσεκτικότερα το διαβάζω συνειδητοποιώ ότι ο τίτλος είναι παραπλανητικός ή μάλλον υπαινικτικός. Αν το Βυζάντιο ως ταβέρνα ή ουζερί έχει ρεπό ως τρόπος ζωής, όσο και να το αποποιούμαστε μετά βδελυγμίας εμείς οι Νεοέλληνες έχει περάσει διαχρονικά στα κύτταρά μας. Και όχι μόνο αυτό. Θραύσματα του βυζαντινού πολιτισμού μπορούμε να βρούμε σ’ όλη την οικουμένη. Μια μικρή απόδειξη η αρχή της νέας χρονιάς, για περισσότερες στο βιβλίο του Πεντζίκη που εμμέσως πλην σαφώς μας λέει πως το Βυζάντιο όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά δεν κάνει ούτε ρεπό… Καλή Χρονιά…