Σπουδή θαλασσογραφίας

του Μιχάλη Δήμα

 

…φύσα θάλασσα πλατιά

φύσα αγέρι φύσα αγέρι

να μας πάρεις μακριά

να μας πας στα πέρα μέρη…

Νιόνιος

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016. Και να που η ρουφιάνα η θάλασσα τελικά με τράβηξε κοντά της. Εμένα τον αταξίδευτο που έχει να μπει σε καράβι εδώ και είκοσι χρόνια. Αστακός - Ιθάκη το τελευταίο ταξίδι με καράβι. Τώρα μια άλλη Ιθάκη με περιμένει από τη μεριά του Αιγαίου.

Και πάνω που λέγαμε για δρόμους και Μαραθωνοδρόμους, στην προηγούμενη σελίδα ημερολογίου. Πού να φανταστώ ότι με περίμεναν σ’ αυτή την ηλικία θαλάσσιοι δρόμοι, προς άγνωστη κατεύθυνση, αγαπητοί μου αναγνώστες. Σε ποιο δρόμο μένεις, ποιο δρόμο παίρνεις και εγώ να παίρνω δρόμο προς άγνωστη κατεύθυνση.

Το επόμενο κείμενο που θα διαβάσετε, δεν ξέρω πότε, δεν θα είναι σταλμένο από τον Άγιο Δημήτριο, δηλαδή από το Μπραχάμι την ιδιαίτερη πατρίδα μου. Κατά πάσα πιθανότητα θα είναι σταλμένο από κάποιο νησί του Αιγαίου. Για την ώρα δεν ξέρω από ποιο ακόμα ούτε και εγώ ο ίδιος. Μπορεί να είναι από την Κρήτη, κάποιο από τα Δωδεκάνησα, κάποιο από τις Κυκλάδες, ή από τη Χίο. Από Μαραθωνοδρόμος, λοιπόν, Αιγαιοδρόμος. Το Υπουργείο Παιδείας θυμήθηκε ότι υπάρχουν κάποιοι αδιόριστοι διοριστέοι από το μακρινό 2008 και μας κάνει την τιμή να μας διορίσει μονίμως. Πεδίο δόξης λαμπρό, για αλλαγή παραστάσεων, εμπειριών, εμπνεύσεων, άρα και σελίδων ημερολογίου. Οπότε μην ανησυχείτε. Μόλις τακτοποιηθώ και αποκτήσω τον απαραίτητο εξοπλισμό, θα με διαβάζετε και πάλι στις οθόνες σας και θα θαυμάζετε τις ωραίες φωτογραφίες της Αλεξάνδρας, που χάριν σε αυτές άλλωστε παίρνω και τα like που παίρνω. Σας υπόσχομαι να μην σας εγκαταλείψω στα κρύα του λουτρού μες το καταχείμωνο. Και βέβαια ο αποχωρισμός από τα πάτρια εδάφη, την οικογένεια και τους φίλους, γεννάει μέσα στην ψυχή κάτι σαν χαρμολύπη, αφήνει μια γεύση γλυκόπικρη, καμένης καραμέλας. Μα καλύτερα να μην το ρίξω στο μελό. Σας φιλώ σταυρωτά και ζητάω επειγόντως την ευχή σας.

Καλή αντάμωση…