Σαν τον Κοντορεβυθούλη

του Μιχάλη Δήμα

 

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2017. Σαν τον Κοντορεβυθούλη αντί για σποράκια στο πέρασμά μου ρίχνω λέξεις, για να μη χαθώ μέσα στο χρόνο. Τις στερεώνω καλά στην άσπρη σου οθόνη, φίλε μου Η/Υ, μη μου τις αρπάξουν οι αέρηδες που εδώ φυσάνε πάντα δυνατά. Φλεβάρης του 2017 λοιπόν.

Δέκα χρόνια από τότε που ξεκίνησα την τσίμπλα μου, δηλαδή τις σελίδες ημερολογίου, όπως ονομάστηκαν κατόπιν, επειδή είναι πιο πιασάρικο σαν τίτλος και αποπνέει περισσότερο κύρος, για τις ανάγκες των imaginistes. Συμπληρώνονται επίσης τρία χρόνια που φιλοξενούμαι στην ιστοσελίδα. Πήρε κανείς χαμπάρι πότε πέρασαν; Με μικρά ή μεγάλα διαλείμματα έχουν αναρτηθεί πάνω από εκατό κείμενα...

Πολλά αλλάξανε σ’ αυτά τα τρία χρόνια και ακόμη περισσότερα στα δέκα. Κι αν το Μπραχάμι μένει ίδιο, αλλάζουμε εμείς και ο κόσμος γύρω μας με ρυθμούς που δεν προλαβαίνουμε να παρακολουθήσουμε. Ο χρόνος πυκνός, οι αλλαγές ραγδαίες, σε πιάνει ζάλη και σκοτοδίνη. Από κάπου θέλεις να πιαστείς, να μη σε πάρει η ανεμοδούρα του καιρού. Γι’ αυτό και εγώ καρφώνω λέξεις στην άσπρη σου οθόνη εν είδει αζιμούθιου, μπούσουλα και πυξίδας, το δρόμο μου μη χάσω εν μέσω χαλεπών καιρών. Και είναι μεγάλη η χαρά μου όταν αυτές τις λέξεις τις μοιράζομαι με άλλους, μ’ όλους εσάς που η σχέση μας, όσο πάει και δυναμώνει. Και όλους σας ευχαριστώ, από εδώ απ’ το νησί της Αριάδνης που την άφησε αμανάτι ο Θησέας. Και σαν τον Κοντορεβυθούλη θα συνεχίσω να ρίχνω σποράκια-λέξεις κι ας μου τις φάνε τα πουλιά. Το πολύ πολύ να μη γυρίσω σπίτι…