Σάββατο 4 Μαρτίου 2017. Εκεί που έπινα τον γαλλικό μου στο Ραντεβού και απολάμβανα το ηλιόλουστο πρωινό, εισβάλει μέσα ξαφνικά ένα σπουργίτι τόσο δα. Πηδούσε από καρέκλα σε τραπέζι και από τραπέζι σε καρέκλα. Το παρατηρούσα με προσοχή και μου έκανε εντύπωση η οικειότητα που είχε με το χώρο. Σαν το σπίτι του. Θα ήταν φαίνεται τακτικός θαμώνας, παλιός γνώριμος του μαγαζιού. Δεν είχα ξαναδεί από τόσο κοντά σπουργίτι και μάλιστα με την ησυχία μου. Έψαχνε προφανώς για τίποτε φαγώσιμο, κανένα ψίχουλο ή σουσάμια απ’ τα κουλούρια.
Προσγειώθηκε και στο δικό μου τραπέζι χαλαρά και με άνεση. Δεν ξέρω αν μύρισε το κέικ, μα ακόμα και όταν έφυγε απ’ το τραπέζι δεν απομακρύνθηκε. Όταν του έριξα το πρώτο κομματάκι στο δάπεδο, άργησε λίγο να το βρει. Στο επόμενο ήρθανε απρόσκλητοι ακόμη δύο σπουργίτες και έτσι σε ένα κομματάκι κέικ πέσανε τρία σπουργίτια τσιριτρό τσιριτρό…
Σάββατο 11 Μαρτίου 2017. Βρέχει, δεν θυμάμαι από πότε. Βρέχει μονότονα και συριστικά εδώ και μέρες. Μόλις κόβει λίγο η βροχή τα παιδιά ορμάνε έξω, πλατσουρίζουν στις λάσπες και κυνηγιούνται. Οι γλάροι μόλις τελειώνουν τα διαλλείματα προσγειώνονται στo προαύλιο του σχολείου με φωνές προς άγραν φαγητού. Περιμένουν και αυτοί ν’ ακούσουν το κουδούνι. Η θάλασσα κατάντησε μουτζούρα και τους διώχνει. Τσαλαβουτάνε άτσαλα στις λάσπες με τα ράμφη σε επιφυλακή. Το σκάμμα έχει μετατραπεί σε λιμνούλα για χρυσόψαρα. Ο ήλιος είδος υπό εξαφάνιση. Στην επιστροφή για το σπίτι προσπαθώ να αποφύγω με χορευτικές κινήσεις τα ρυάκια που έχουν σχηματιστεί στους δρόμους. Η ξεχαρβαλωμένη ομπρέλα με προστατεύει υποτυπωδώς. Ένα ξαφνικό μπουρίνι με κάνει μούσκεμα και καταφεύγω άρον άρον στο Γύρο Γύρο…
Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017. Το βράδυ πάλι θα τη βγάλω με Survivor. Survivor και ξερό ψωμί. Είμαι φαν των Διάσημων λόγω του συμπατριώτη Γιάννη Σπαλιάρα, που έχει καιρό ν’ αγωνιστεί λόγω τραυματισμού και αυτό τον στεναχωρεί πολύ. Παρ’ όλα αυτά όποτε νικάει η ομάδα του, το τρώει το μερτικό του και διατηρεί την άψογη γραμμή του. Από το κατάστημα του πατέρα του ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΙ Ο ΜΠΑΜΠΗΣ δίπλα στον Σκαβάντζο ντυνόμουνα σαν ήμουνα παιδί. Από εκεί μου αγόραζε η μάνα μου τα κοτλέ παντελόνια, τα ζιβάγκο, τα φανελένια πουκάμισα και τις πετσετέ κάλτσες. Να και ένας ακόμα λόγος που είμαι με τους Διάσημους. Και οι δύο ομάδες διαθέτουν ωραία παιδιά. Αθλητικά κορμιά και καλλίγραμμα με τα τατουάζ τους στους γυμνασμένους μύες, μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς όλοι οι παίκτες. Με τις καλές και κακές στιγμές τους, δοκιμάζουν τα όριά τους, παρεξηγούνται, τσακώνονται και όταν νικάνε κάνουν σαν παιδιά. Δεν νομίζω πως το μοναδικό τους κίνητρο είναι το χρηματικό έπαθλο στο τέλος του παιχνιδιού, μα η εμπειρία να ζήσουν σε ακραίες συνθήκες και να σχετιστούν μεταξύ τους, ώστε να συγκροτήσουν ομάδα με συλλογικό πνεύμα. Μπορεί, εκεί στον άγιο Δομήνικο, να σφυρηλατούνται φιλίες και δεσμοί ακατάλυτοι. Μπορεί και ειδύλλια, μακριά από την βιομηχανία της ομορφιάς και των συμβάσεων μιας κανονικής ζωής. Survivor, λοιπόν και πάλι Survivor, χίλιες φορές καλύτερα απ’ τα δελτία ειδήσεων και τις αμερικάνικες ταινίες με πιστολίδια, εκρήξεις, φωτιές, κυνηγητά, αίματα και ξύλο της αρκούδας…
imaginistes 