Αγαπημένα βινύλια

της Έφης Καραμιχάλη

 

Ήταν από εκείνες τις χρονιές, κάπου τέλος του ’60, που το λιμάνι είχε δουλειά και το μεροκάματο ερχόταν σπίτι. Λάτρευαν και οι δύο γονείς μου τη μουσική. Γλεντζέδες άνθρωποι. Έξω καρδιά. Της παρέας, του τραγουδιού και του γέλιου. Θαρρείς και ήταν οι αντιστάσεις τους για τα δύσκολα εκείνης της εποχής.

Αποφάσισαν λοιπόν με δόσεις να πάρουν ένα ραδιοπικάπ έπιπλο. Το σκεφτόντουσαν καιρό και η ιδέα να το αποκτήσουν τους έκανε χαρούμενους. Το έφερε ο πατέρας μου στο σπίτι δεμένο στη σχάρα του ποδηλάτου του. Το βάλαμε στο σαλόνι.

Στην αρχή μόνο ραδιόφωνο. Μουσική σε όλο το σπίτι, θειικό! Μετά όλοι γύρω του να ακούμε το θέατρο της Δευτέρας με φωνές άγνωστες στην αρχή, από σπουδαίους ηθοποιούς, κι εμείς εκεί απλοί ακροατές αλλά και σκηνοθέτες και σκηνογράφοι όλων αυτών των θεατρικών έργων που μόνο ακούγαμε. Μετά η μάνα μου να ακούει τις καθημερινές της εκπομπές. Ιερή σιωπή σε όλο το σπίτι μέχρι να τελειώσουν. Τις Κυριακές ο πατέρας μου ποδόσφαιρο. Τέρμα το ραδιόφωνο και όλη η γειτονιά στην αυλή κερκίδα. Απ’ αυτό ακούσαμε αργότερα και την είσοδο του αδελφού μου στο πανεπιστήμιο. Αγκαλιές και κλάματα, μέσα σ’ ένα δωμάτιο όλη η ευτυχία μας.

Αργότερα ήρθαν στο σπίτι τα 45αρια δισκάκια από βινύλιο. Ιεροτελεστία! Βγάζαμε το πλεκτό πετσετάκι από πάνω που έβαλε η μάνα μου από την πρώτη στιγμή, ανοίγαμε το καπάκι του πικάπ, καθαρίζαμε βελόνα και δίσκο και μετά μουσική. Εκείνα τα χρόνια αυτή ήταν η διασκέδαση τους η χαρά τους. Ερχόταν οι φίλες της μάνας μου να πιούνε καφέ, να κεντήσουν, να πλέξουν και πάντα τους συνόδευε και η μουσική από τα βινύλια ή απ’ το ραδιόφωνο. Και όταν κάποιος γιόρταζε στη γειτονιά και δεν είχε μουσική μαζί με το «κάτι τις» μας φόρτωνε ο μπαμπάς το δικό μας στο ποδήλατο, έπαιρνε και η μάνα μου αγκαλιά τα δισκάκια και πηγαίναμε στον εορτάζοντα. Πανηγύρι.

Ένα καλοκαίρι αποφάσισαν να βάψουν το σπίτι. Όλα τα υπάρχοντα μας βγήκαν στην αυλή μαζί και τα δισκάκια. Όταν μετά από δυο μέρες τελείωσαν και άρχισαν να τα ξαναβάζουν μέσα διαπίστωσαν ότι τα βινύλια δυο μέρες στον ήλιο καταστράφηκαν όλα. Απαρηγόρητοι. Όχι μόνο αυτοί, αλλά και όλη η γειτονιά. Διασκέδαση τέλος!

Τα χρόνια πέρασαν, το ραδιοπικάπ ανέβηκε στο πατάρι, τα όνειρα και η φαντασία στέρεψε, η απομόνωση και η αποξένωση ήρθε. Οι γειτονιές χάθηκαν, οι μουσικές άλλαξαν. Λίγα πράγματα έμειναν να μας ανατριχιάζουν ακόμη. Τίποτα δεν είναι πιά το ίδιο.