Θου Κύριε! 1 – Κάτι να γυαλίζει
του Ανερμάτιστου
Σήμερα το πρωί τσάκωσα τον εαυτό μου να σκέφτεται το ίδιο θέμα για πολλοστή φορά και σκέφτηκα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας. Η αλήθεια είναι πως ζούμε σε παράξενους καιρούς, με χαρακτηριστικά που απέχουν πάρα πολύ από εκείνα παρελθουσών εποχών. Ακούω δεξιά κι αριστερά πως αυτό είναι λογικό, περνάμε μια δύσκολη φάση σου λέει. Από την άκρατη ευφορία του 2000, φτάσαμε σήμερα να είμαστε ένα βήμα προ του χείλους του γκρεμού.
Τί άλλαξε, ποιός έχει την ευθύνη; Το κράτος, τα κόμματα, ο Θεός που μας μισεί, το ‘να, τ’ άλλο… πολλά ακούω καθημερινά. Όλοι έχουν κάποιον να κατηγορήσουν για αυτά που τους λείπουν, γι’ αυτά που στερούνται σήμερα. Και μαντέψτε, όλοι αναφέρονται στο ίδιο πράγμα, στα λεφτά.
Πράγματι, αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά με τότε, έχουμε λιγότερα χρήματα. Και αυτό μας επηρεάζει όλους καθημερινά, δεν αντιλέγω. Σκεφτείτε όμως λίγο, είναι αυτό το πιο σημαντικό στοιχείο που λείπει από τη ζωή μας σήμερα; Όχι δεν είναι, σας απαντώ εγώ.
Αυτό που λείπει σήμερα από τη ζωή μας είναι η άποψη, ο χαρακτήρας, το προσωπικό στυλ και η αυθεντικότητα. Λείπει από τους περισσότερους, για να το διατυπώσω καλύτερα. Και δυστυχώς, αυτοί οι περισσότεροι διαμορφώνουν νοοτροπίες, κανόνες, τρόπο ζωής. Έτσι, όσοι δεν ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία θεωρούνται και ”σταμπάρονται” ως κακοί, παράξενοι, παρακμιακοί, μαλάκες εν ολίγοις. Ας προχωρήσω όμως στο ψητό.
Ξεκινώντας από μια πεποίθηση που έχω εκφράσει και σε παλαιότερο άρθρο μου, κάτι πολύ σημαντικό που λείπει από τους σημερινούς νέους είναι η πολιτική σκέψη και άποψη. Την προηγούμενη φορά που είχα θίξει αυτό το θέμα, έγινα δέκτης αντιδράσεων του τύπου ”είναι όλοι τα ίδια σκατά, γιατί να μπλέξω με τα κόμματα”. Σ’ αυτούς τους αδαείς, λοιπόν, που μπερδεύουν τη βούρτσα με την ταβανόβουρτσα, ένα έχω να πω: αυτό δε λέγεται κομματικοποίηση φίλοι μου, πολιτικοποίηση λέγεται, ανοίξτε τα στραβά σας.
Ας συνεχίσουμε τώρα με έναν πολύ σημαντικό παράγοντα που έχει εισβάλει στις ζωές όλων μας τα τελευταία χρόνια, ο οποίος δεν είναι άλλος από το facebook.
Μην βιαστείτε να με λούσετε με μπινελίκια, δεν έχω σκοπό να κατακρίνω το fb.Έχω κι εγώ άλλωστε και με εξυπηρετεί αρκετά στην επικοινωνία μου. Το μόνο κακό που έχει προξενήσει σαν μέσο το facebook είναι ότι μας έχει βάλει σε μια διαδικασία να παρακολουθούμε κατά κάποιο τρόπο ”μέσα από την κλειδαρότρυπα” τη ζωή των άλλων.
Για να μην το δαιμονοποιούμε όμως, ποτέ δεν έφταιξε κάποιο μέσο για όλα τα δεινά, αλλά ο τρόπος που εμείς το χρησιμοποιούμε. Και κάπου εδώ είναι που υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα. Το πρόβλημα αυτό αφορά πολλούς, πάρα πολλούς νέους που το έχουν παραξηλώσει στην ”εικονική” τους ζωή.
Τα καθημερινά μας παραδείγματα είναι πάρα πολλά και συνθέτουν μια κλίμακα ανοησίας. Ξεκινώντας από τα χαμηλά, μπορώ να αναφέρω τα ηλίθια αποφθέγματα που παρατηρώ καθημερινά στο fb, τα οποία χρησιμοποιούνται για να προσδώσουν έναν τόνο κουλτούρας στον εκάστοτε φελλό που τα ”ανεβάζει”. Θα ήθελα λοιπόν να ενημερώσω τους χαζούς φίλους μας ότι δεν πρόκειται να πείσουν κανέναν για το πόσο έξυπνοι είναι μέσα από αυτές τις ψηφιακές ασυναρτησίες τους, τουλάχιστον όσους τους γνωρίζουν εκ του σύνεγγυς.
Συνεχίζοντας, θα ήθελα να επισημάνω την πανάθλια αυτή συνήθεια που αποκαλείται ”check in”, η οποία είναι πραγματικά ό,τι πιο ανούσιο έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Το να είσαι οπουδήποτε μαζί με τους οποιουσδήποτε φίλους σου δεν ενδιαφέρει κανέναν παιδί μου, πάρτο χαμπάρι. Αν ενδιέφερε κάποιον, θα ήταν κι αυτός εκεί μαζί σας. Υποτίθεται πως πηγαίνεις κάπου για να διασκεδάσεις με σκοπό να το ευχαριστηθείς ο ίδιος/η ίδια και δεν υπάρχει λόγος να το ξέρουν άλλοι. Plus, δεν πρόκειται να πείσεις κανέναν για το πόσο φοβερός/γαμάτος/γλεντζές είσαι εσύ κι η παρέα σου, ξεκόλλα.
Ανεβαίνοντας ένα ακόμα σκαλί στην κλίμακα που προανέφερα, συναντάμε το φαινόμενο των ερωτικών σχέσεων σε κοινή θέα. Τραγούδια, καρδούλες και κοινές φωτογραφίες συνθέτουν το μωσαϊκό του φανταχτερού αυτού έρωτα για τον οποίο οι κοινοί φίλοι αφιερώνουν μελιστάλαχτα σχόλια κάτω από κάθε προαναφερθείσα φωτογραφία. Επειδή όμως ο καιρός έχει γυρίσματα, η σωτήρια μέρα του χωρισμού προκαλεί κύμα γέλιου σε όλους εμάς τους έξωθεν παρατηρητές, με μπηχτές και κατάρες να διαδέχονται όλα τα παραπάνω.
Φτάνοντας αισίως στην κορυφή, παρατηρούμε το φαινόμενο της υπέρ-επεξεργασίας των φωτογραφιών προκειμένου να είναι κατάλληλες για να χρησιμοποιηθούν στην κορυφή του προφίλ του εκάστοτε ηλίθιου ατόμου. Τα μικρά ή μεγάλα ψεγάδια στην εξωτερική εμφάνιση είναι απλώς μη επιτρεπτά, συνεπώς το photoshop παίρνει φωτιά προκειμένου να παραχαράξει την πραγματικότητα. Έτσι, μετά από κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα ”δουλειάς”, η φωτογραφία είναι έτοιμη.
Έτοιμη για ποιo πράγμα; Μα φυσικά, για να πουλήσει καθρεφτάκια στους ιθαγενείς.
Κλείνω με λίγους στίχους από ένα πολύ γνωστό τραγούδι…
”κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει
ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό”
imaginistes 