Θου Κύριε ! 8 – 100 λεπτά

 

του Ανερμάτιστου

Καλημέρα φιλαράκια μου

Βρίσκομαι και σήμερα εδώ για να καταχραστώ 5 λεπτά από το χρόνο σας, ελπίζοντας να έχετε την ευγενή διάθεση να μου τα αφιερώσετε…

Στο σπίτι που μένω εδώ και ένα χρόνο, από τότε που ξεκίνησα δηλαδή να λογίζομαι ως φοιτητής, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να έχουν μείνει σώα και αβλαβή.

Είτε από φυσικά αίτια, είτε από τη δική μου κακή μεταχείριση, τα πιο πολλά αντικείμενα και συσκευές που βλέπω γύρω μου έχουν, μάλλον, μεγάλες ενστάσεις για τη συγκατοίκησή μας.

Για να σας δώσω να καταλάβετε, τα περισσότερα εξ αυτών είναι είτε ολοσχερώς κατεστραμμένα, είτε παντελώς προβληματικά, ή δημιουργούν θορύβους που θα ζήλευε και το τέρας του Λοχ Νες. Όπως καταλαβαίνετε, καίτοι έχω γίνει βασιλιάς της πατέντας, η κατάσταση δεν είναι τόσο λειτουργική…

Θα μου πείτε, γιατί δεν τα φτιάχνεις;

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω. Ή μάλλον, δεν ήξερα μέχρι πρόσφατα.

Η τελευταία απώλεια, λοιπόν, είναι το ξυπνητήρι μου, το οποίο έχασε τη μάχη με τη ζωή πριν από λίγες μέρες, ή όπως θα ‘λεγε κι η γιαγιά μου πιο απλά ”σώθηκαν οι μπαταρίες του”…

Όπως πολύ σωστά φαντάζεστε, δεν έκανα την παραμικρή κίνηση να διορθώσω το πρόβλημα. Το μόνο που σκέφτηκα είναι ότι θα ξυπνάω με το κινητό from now on (που λέμε και στο χωριό μου).

Έλα όμως που το ξυπνητήρι δεν είχε πει την τελευταία του λέξη !

  Τη δεύτερη μέρα στη μετά-ξυπνητήρι εποχή, παρατήρησα ότι οι δείκτες του είχαν μετακινηθεί λίγο. Για την ακρίβεια, μέσα σε 48 ώρες που είχαν περάσει, η ώρα έδειχνε πια 10.10 αντί για τις 8.30 στις οποίες είχε σταματήσει.

Μέσα σε 2 μέρες λοιπόν, το ρολόι μου είχε προχωρήσει 100 λεπτά.

Και τότε κατάλαβα γιατί δεν τα φτιάχνω.

Δεν τα φτιάχνω γιατί με κάνουν να σκέφτομαι. Το συγκεκριμένο, ειδικότερα, με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως τα λεπτά που είχαν κυλήσει ήταν αυτά στα οποία πέρασα πραγματικά καλά, ή αισθάνθηκα πραγματικά όμορφα.

Και ίσως έτσι θα έπρεπε να μετριέται κι ο πραγματικός χρόνος, να μετράμε μόνο τις στιγμές που περνάμε καλά και να σταματά μέχρι να ξανανιώσουμε όμορφα…

Επειδή όμως αυτό δε γίνεται, ας προσπαθήσουμε να συμβιβαστούμε με το 24ωρο και να γεμίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες του με θετικές σκέψεις και, πάνω απ’ όλα, με ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε.

Γιατί τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από αυτούς.

Υ.Γ. Είναι πολύ άσχημο να μην μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις. Είναι ακόμα πιο λυπηρό όμως να έχεις όλες τις δυνατότητες και απλά, να μη σου βγαίνει…

Υ.Γ.2 Μπορεί να μην καταλάβατε τι θέλω να πω με αυτό το κείμενο. Ίσως ούτε κι εγώ.

Αναδημοσίευση από 24/4/13

http://anermatistos.blogspot.gr/