Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ…ΑΝΑΦΑΝΔΟΝ

της Έλενας Γεωργαλά

 

Αν ο φόβος γέννησε τους θεούς και η δύναμη τους βασιλιάδες, μονάχα η τόλμη και η αθωότητα ενός παιδιού μας έδωσε την αλήθεια.

 

“Τα ρούχα του αυτοκράτορα» υπήρξε το αγαπημένο παραμύθι των παιδικών μου χρόνων. Στην ιστορία απουσιάζουν οι ξανθομαλλούσες νεράιδες, οι αρωματισμένοι πρίγκιπες και λοιπές γλυκαναλατίες. Βασικός ήρωας της αφήγησης, είναι ένα μικρό αγόρι που έχοντας μια ουσιαστική γνώση της ζωής που δεν πάει καλά, πήρε μια απόφαση καταγγελίας και φώναξε θαρρετά: Ο Βασιλιάς είναι γυμνός! Μετά γίναν όλα ρημαδιό.

 

Καθώς φαίνεται, ακόμη και για να ανατραπούν καθεστώτα, και για να εξολοθρευθεί το απανταχού απεχθές – τι θρίαμβος – το μόνο που χρειάζεται είναι ηθική κορμοστασιά και ολίγα δράμια αθωότητας.

 

Όποιος αξιώθηκε εκείνο το μικρό φωσάκι, που ανάβει σε κάτι παγωνιές ψυχής δωδεκάβαθμες, και του φέγγει σαν Παρθενώνας φωτίζοντας ενδόθεν την άχαρη και απογοητευτική του ζωή, μπορεί να με καταλάβει. Όσες φορούν το φουστάνι της ζωής τους ανάποδα, επίσης.

 

Οι υπόλοιποι ας μείνουν έρμαια των δισταγμών τους, ντυμένοι στα χρυσοκέντητα ενδύματά τους, ή ενίοτε στα φιδοπουκάμισά τους.

 

Όσο για μένα όλα τα καλά, τα γερά, τα επουσιώδη, και τα γνήσια του βίου μου ήταν πάντα ταγμένα με το μέρος της αθωότητας. Και δεν τα μαγάρισα ποτέ. Γι’ αυτό και δεν έχασαν τις χρηστικές τους ιδιότητες. Γι’ αυτό και γύρω τους, πάντα θα κινείται ένα μικρό σύμπαν.

 

Ακόμη και αν δεν είμαι «πολιτεία εκτάκτως οχυρή», ακόμα και αν «δεν μπορώ να μετρηθώ με τις λεγεώνες, γιατί είναι φρικτότατοι εχθροί αυτοί οι Ρωμαίοι», τούτα τα λευκοφορεμένα μου πάντα θα με παρηγορούν, λέγοντάς μου πως κάτι ακόμα αληθινό μου απομένει στη ζωή.

 

Σε αυτή τη ζωή, και όχι σε μια άλλη.

 

Και όταν άνοιξα τα μάτια μου ένα πρωινό, και άκουσα εκείνο το κατάλοιπο παιδιού μέσα μου, που έχει ακόμα ρευστό για ζωή, να μου ψιθυρίζει «ο Βασιλιάς είναι γυμνός», τότε κατάλαβα γιατί και το πιο ανάλαφρο μετάξι, μου πέφτει βαρύ πλέον για να το φορέσω.