Ενθύμιο απ’ την Κίμωλο

του Μιχάλη Δήμα

Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018. Βλέποντας αναδημοσιευμένο το παρθενικό μου κείμενο, κάτι φτερούγισε μέσα μου. Ήταν αυτό που σηματοδότησε μια συνεργασία και μια πορεία που μου άφησε ωραίες αναμνήσεις. Τέσσερα χρόνια πέρασαν από τότε. Πέρσι σας έγραφα από τη Νάξο. Φέτος το κύμα με ξέβρασε ακόμα πιο μακριά στην Κίμωλο.

Κι όσο περνάει ο καιρός λιγότερο σας γράφω. Μπορεί και να γερνάω, ίσως ανεπαισθήτως, μα όλα τα σημάδια αυτό μαρτυρούν. Ακόμα και η έμπνευση σπανίως με επισκέπτεται. Προτιμάει φαίνεται νεότερους. Εσύ την έκανες τη Συγκομιδή σου, μου λέει, όποτε της παραπονιέμαι. Άσε και κανέναν άλλο να μαζέψει τίποτα απ’ την παραγωγή.

Παρ’ όλα αυτά, που και που, μου πετάει κανένα κόκαλο να γλύφω και να παρηγοριέμαι. Στην επιστροφή το καράβι από εδώ πιάνει Μήλο, Σίφνο, Σέριφο και Κύθνο, χωρίς να υπολογίσουμε τα νησιά που πιάνει όταν ξεκινάει από τη Σαντορίνη. Σε ένα ταξίδι επιστροφής έβγαινα και χάζευα το δέσιμο και το λύσιμο του πλοίου, μέχρι που η έμπνευση μου πέταξε το κόκαλο που λέγαμε…

 

ΜΙΑ ΧΑΝΤΡΑ ΕΔΩ ΜΙΑ ΧΑΝΤΡΑ ΕΚΕΙ

Σαν κομπολόι που έσπασε

και σκόρπισαν οι χάντρες

στου Αιγαίου το μωσαϊκό

σπαρμένες οι Κυκλάδες.

Μια χάντρα εδώ μια χάντρα εκεί

και πώς να τις μαζέψεις

να τις περάσεις σε σχοινί

το χωρισμό ν’ αντέξεις.

Σκορπίσανε τα κύματα

και μένα στο Αιγαίο

μια από δω μια από κει

ζαλίστηκα σου λέω.

Μια χάντρα εδώ μια χάντρα εκεί

και μία παρακάτω

σηκώνεις το ποτήρι σου

και πίνεις άσπρο πάτο.