Σελίδες ημερολογίου…49 – Αμόλα καλούμπα, να μην πέσουμε στη λούμπα

του Μιχάλη Δήμα

Αλέκος Φασιανός -Χαρταετός

❀❀❀

Kυριακή 9 Μαρτίου 2008. Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Ο βασιλιάς καρνάβαλος ή ο καρνάβαλος βασιλιάς; Tέρμα τα ξεφαντώματα τα ξεσαλώματα και τα ξενύχτια. Ο βασιλιάς καρνάβαλος τα μαζεύει και φεύγει. Τέρμα οι μεταμφιέσεις, οι μάσκες, τα καπέλα, οι σερπαντίνες, τα κομφετί και όλα τα παρελκόμενα. Άντε να πέσουν επιτέλους απ’ τα πρόσωπα οι μάσκες, να μάθουμε ποιος είναι ποιος. Το κακό είναι ότι θα συνεχίσουμε να κυκλοφορούμε και μετά τις Αποκριές με μάσκες, τα λεγόμενα προσωπεία. Αυτά είναι πιο επικίνδυνα και παραπλανητικά και εν όψει της σαρακοστής ας προσπαθήσουμε να τα ξεφορτωθούμε. Όσο για τους χαρταετούς μάς ξέφυγαν απ’ τα χέρια, όπως οι ανεκπλήρωτοι έρωτες των φοιτητικών μας χρόνων. Κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά που γλίστρησαν μέσα από τις παλάμες μας, χωρίς να το καταλάβουμε. Τα αφήσαμε να πετάξουνε για αλλού, σε ορίζοντες ανέφελους μακριά μας…

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008. Καθαρά Δευτέρα 2008 – 1998. Αντι-στρέφω το χρόνο. Πάω μια δεκαετία πίσω. Τότε που ακόμα με φιλοξενούσε η Αρχιτεκτονική και έβρισκε καταφύγιο εκεί η έμπνευσή μου. Πολλά από τα γραπτά μου τα οφείλω σ’ αυτό το μπαράκι, όπως το παρακάτω που είναι και επίκαιρο.

ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ

Χαρταετοί εξαπτέρυγα // με νήματα αόρατα

ανέβαιναν στον ουρανό // σαν φωτεινά μετέωρα

Χαρταετοί από πάπυρο // με μάνες από έβενο

φλερτάριζαν το άπειρο // για βίο πιο ανέμελο

Χαρταετοί οικόσημα // με χρώματα ανεξίτηλα

ανέβαιναν στον ουρανό // με αστρική ταχύτητα

Χαρταετοί φαντάσματα // απ’ τα όνειρά μου πλάστηκαν

του αιθέρα άγια νάματα // κοινώνησαν και χάθηκαν …

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013. Καθαρά Δευτέρα. Χαρταετοί και ταραμοσαλάτες. Γιατί να λέγεται άραγε Καθαρά η συγκεκριμένη Δευτέρα; Mήπως επειδή καθαρίζουμε τα τσουκάλια; Kαι τις ψυχές μας πότε θα τις καθαρίσουμε; Καθαρίσαμε με μια ταραμοσαλάτα και μερικά θαλασσινά; Και μάλιστα με θαλασσινά πανάκριβα; Να κάνουμε και επίδειξη του νεοπλουτισμού μας. Και τι συμβολίζει το πέταγμα του χαρταετού; Τη δίψα της ψυχής για ελευθερία και ανάταση μήπως; Πως να πετάξει η καημένη με τόσα βαρίδια, πως να γίνει ανάλαφρη όταν τα πάθη την κρατάνε σταθερά στα γήινα; Και την κρατάνε μόνο στα γήινα ή την οδηγούν και κάτω από αυτά;

Σε σκοτεινές υπόγειες και τυφλές διαδρομές που δεν βγάζουν πουθενά. Λαβύρινθος. Και ο μίτος της Αριάδνης πουθενά. Μα αν δε σκοτώσεις το Μινώταυρο δεν πρόκειται να βγεις ποτέ στο φως. Διψάμε για φως και αέρα και δεν το παραδεχόμαστε. Μόνο παραδέρνουμε, χάνουμε τον προσανατολισμό μας, ξεδιψώντας με υποκατάστατα φτηνά και άθλια. Χαρά, λέξη που έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιό μας. Θέλουμε να ευχαριστηθούμε με τα πάντα και δε χαιρόμαστε με τίποτα. Ούτε με τον εαυτό μας, γιατί είναι μέγας ψεύτης και μόνο ψεύτικες χαρές μπορούμε να του δώσουμε. Αφελείς προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας, ότι το έθιμο σώζει την κατάσταση. Μα το έθιμο έχει νόημα και το νόημα το έχουμε χάσει. Ακολουθούμε το γράμμα και έχουμε σκοτώσει το πνεύμα. Όμως το πνεύμα το έχουμε σκοτώσει γενικώς και όχι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Και όχι μόνο το θείο αλλά και το ανθρώπινο…

Καλή Σαρακοστή…