Με άσπρη και κόκκινη κλωστή

του Μιχάλη Δήμα  

Σάββατο 3 Μαρτίου 2018. Προχθές τα παιδιά ήρθαν σχολείο με στολισμένους τους καρπούς τους. Αποβραδίς οι μάνες τους τούς είχαν φτιάξει Μάρτη, να μην τα κάψει ο ήλιος ο μαρτιάτικος.

Μπήκε, λοιπόν, ο Μάρτης γελαστός με αγαθές προθέσεις, μα ποιος τον εμπιστεύεται. Όλοι καλά γνωρίζουμε πόσο άστατος και κυκλοθυμικός είναι. Ακόμα και ο ήλιος του καμιά φορά είναι με δόντια. Εκεί που γελά κλαίει και εκεί που σε χαϊδεύει, τον πιάνουν τα μπουρίνια του και άντε να γλυτώσεις. Ξαφνικές βροχές εκεί που δεν το περιμένεις κι άλλες φορές αέρηδες τραντάζουνε τα δέντρα.

Με καμάρι μου δείχνανε τα παιδιά τα βραχιολάκια τους, με την άσπρη και κόκκινη κλωστή και μένα ο νους μου πήγε στην ανέμη. Στην κόκκινη κλωστή που είναι τυλιγμένη στην ανέμη και της ρίχνεις κλώτσο να ξεκινήσει το παραμύθι. Γιατί σα παραμύθια τους φαίνονται αυτά που ακούνε στα θρησκευτικά κι όλο γελάνε πονηρά, δεν τα πολυπιστεύουν, μα κατά βάθος τους αρέσουνε. Όπως και να το κάνουμε παιδιά είναι ακόμα, ξέρουν πως ζουν σε καιρούς απαράκλητους και σκηνοθετημένους, όλο προσποίηση, ψευτιά και υποκρισία και έχουν ανάγκη κάποτε κι από το παραμύθι. Με άσπρη και κόκκινη κλωστή ξορκίζουνε τον ήλιο τον μαρτιάτικο και το κακό το μάτι…