Μουσικά Σχόλια…13 – Judas Priest, Θύματα των αλλαγών

του Αντώνη Παπαδόπουλου

Και εκεί που είπα να κάνω μια μικρή σχετικά τακτοποίηση στην βιβλιοθήκη μου, βρήκα μια φωτογραφία από τα παλιά όπως λέμε. Το σοκ μεγάλο. Μέσα σε αυτή την εικόνα αποτυπώνονταν μια στιγμή της ύπαρξης μου, που παρήλθε πριν από 15 έτη. Τι καταστροφικό, τι μελαγχολικό συναίσθημα μου έγειρε η εικόνα του εαυτό μου πριν τόσα χρόνια πίσω. Αλλά το πιο δραματικό όμως, ήταν ότι μέσα εκεί στην ίδια φωτογραφία υπήρχε και ένας φίλος, ένας παιδικός φίλος, καλύτερος και από αδελφός, που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι κάπου εκεί στα Ιλίσια Πεδία ή στον Παράδεισο όπου μαζεύονται όλοι οι καλοί και ενάρετοι άνθρωποι.

Σκεφτόμουνα λοιπόν, άμα ή δική μου εικόνα έχει αλλάξει από το σμίλευμα του χρόνου, σε μια ας πούμε, φυσιολογική φθίνουσα πορεία, πως θα έχει αλλάξει η εικόνα του φίλου μου εκεί που βρίσκεται. Ναι πράγματι, ή ύλη και η υλική υπόσταση μεταβάλλεται αλλάζει και αποσυντίθεται αλλά οι βασικές δομές της παραμένουν αναλλοίωτες. Επίσης και ο περιβάλλοντας χώρος είναι διαφορετικός τώρα μετά από τόσα χρόνια. Όλα τελικά αλλάζουν αργά ή γρήγορα πολύ ή λίγο, επιβεβαιώνοντας τον Ηράκλειτο ότι ¨τα πάντα ρεί¨.

Η ανθρώπινη ύπαρξη εκτός της υλικής υπόστασης περιλαμβάνει και αυτό που λέμε ψυχή. Η ψυχή και το σώμα απαρτίζουν αυτό που λέμε οντότητα. Τι είναι όμως η ψυχή; Αλλάζει και αυτή όπως και το σώμα; Που βρίσκεται; Που πηγαίνει μετά τον υλικό θάνατο; Μέσα από τις αλλαγές που επιτελούνται στην ύλη συναρτήσει του χρόνου προσπαθώ να κατανοήσω και τις τυχόν μεταβολές της ψυχής. Επειδή όμως οι γνώσεις μου είναι περιορισμένες και το παρόν άρθρο δεν είναι ένα φιλοσοφικό ή ψυχολογικό δοκίμιο, θα αρκεστώ στην βιωματική μου εμπειρία ώστε να αποτυπώσω τα συναισθήματα μου και την μουσική που θα ήθελα να τα επενδύσω.

Η διαδρομή της ζωής είναι περίπλοκη και επιφυλάσσει εκπλήξεις, απαρτίζεται από εμπειρίες και εικόνες. Ο κάθε ένας από μας επιλέγει άμεσα ή έμμεσα την δική του διαδρομή. Το απόλυτο της όλης υπόθεσης είναι το που καταλήγει η διαδρομή αυτή, το τέλος της οποίας είναι κοινό και αναπόφευκτο για όλα τα έμβια όντα του κόσμου τούτου.

Τι είναι όμως τελικά αυτό που μένει; Η ψυχή; Ίσως. Αυτό που μένει είναι οι δονήσεις που προκαλεί ο καθένας στο δικό του σύμπαν. Αυτά που αγάπησε αυτά που τον συγκίνησαν ή τον συνέτριψαν αυτούς που χάιδεψε ή που βοήθησε, τους ανθρώπους γύρω του που γνώριζαν την μυρωδιά του, την αύρα του, εν γένει τον οικογενειακό του και κοινωνικό του περίγυρο που δέχθηκαν αυτές τις δονήσεις, οι οποίες ταξιδεύουν προς το απέραντο σύμπαν, μεταφέροντας όπως η ταλάντωση που δημιουργείται στα ήρεμα νερά μιας λίμνης όταν πετάξεις μια πέτρα, το στίγμα ενός ανθρώπου που επηρέασε με οποιοδήποτε τρόπο τους γύρω του μέσω αυτών των δονήσεων.

Άρα μετά την αποσύνθεση της ανθρώπινης ύλης αυτό που με παρηγορεί είναι το ταξίδι αυτών των δονήσεων που θα αποτυπώνει ότι δεν έζησα μάταια. Και αν λοιπόν όλοι είμαστε θύματα των αλλαγών ας φροντίζουμε στο μήκος αυτής της διαδρομής να παράγουμε πολλές δονήσεις, καλές δονήσεις, αφήνοντας όσο μπορούμε ένα καλύτερο και μεγαλύτερο στίγμα της ύπαρξής μας, ώστε να φτάνει και να δονεί τους ανθρώπους που αγαπήσαμε και που μας αγάπησαν.

Το τραγούδι των Judas Priest με τίτλο Victim of changes πιστεύω ότι μπορεί να επενδύσει τις σκέψεις μου και το συναίσθημα μου, αυτή την στιγμή. Στο μυαλό μου βέβαια γυρνάνε δεκάδες τραγούδια και μουσικές, που θα μπορούσαν να εκφράσουν καλύτερα την κεντρική ιδέα, αλλά αρκέστηκα στον αυθορμητισμό μου. Όλα λοιπόν αλλάζουν γύρω μας και πρωτίστως εμείς. Κάποτε λοιπόν ήμασταν νέοι και όμορφοι, κάποτε χαμογελούσαμε και αστράπταμε, κάποτε νιώθαμε αναλλοίωτοι και δυνατοί.

Αλλάζουμε γινόμαστε μέρα με την ημέρα θύματα μιας αέναης αλλαγής…