Μια μέρα σπασμένη
του Γιάννη Παπασταθόπουλου
Το καλό με τα σύννεφα είναι πως όσο κι αν ανεβαίνει η μέρα στον ουρανό στη γη είναι όλα ίδια καιρός ευνοϊκός για να γλιστράς με μεγαλύτερη ασφάλεια στο επικίνδυνο ειδικά όταν είναι από επιλογή σου ή πορεύεσαι από συνήθεια όπως το ζευγάρι των ηλικιωμένων που περπατούσαν αγκαλιά στην ευθεία για να χωρίσουν μόλις άρχισε η κατηφόρα είναι η πείρα της ζωής που λέει πως πέφτεις καλύτερα μόνος σου.
Ο κρεοπώλης απ’τη διπλανή πολυκατοικία πήρε σύνταξη και τώρα γεμίζει τη μέρα του προσέχοντας το μηχανάκι του γιου του κάτω απ’ το απέναντι μπαλκόνι τον βλέπω που το σκεπάζει, “λες να βρέξει;” αναρωτιέμαι μπορεί ναι, μπορεί κ όχι, σημαντικό να το ξέρεις γιατί είναι η ασημαντότητά μας που αποκτά αξία στις σωστές κρίσεις παντός τύπου καθώς μόνο με τέτοιους υπόγειους τρόπους ακριβών προβλέψεων μπορούν συνηθισμένοι άνθρωποι να νοιώθουν περήφανοι – τόσο όσο μια γυαλισμένη αρβύλα που υπηρετεί τη θητεία της – κ να χαράσσονται στη μνήμη αφήνοντας το σημάδι τους μέχρι να βρεθεί μια βροχή να το ξεπλύνει ή ο χρόνος.
Άυπνος για δεύτερη μέρα συνεχόμενη προσπαθώ να κόψω τη μέρα συμπληρώνοντας ένα έντυπο Μ4 “τί είναι αυτό;” με ρώτησες δήθεν αδιάφορα μα το είδα στα μάτια σου πως ήδη μιλάς με ανησυχία με τα χρόνια ό,τι δεν είναι συνηθισμένο γίνεται εχθρός κι εγώ βρέθηκα να κρατάω ένα Μ4 μετέωρο στα χέρια μου που η επικεφαλίδα του γράφει “Έντυπο Διακοπής Δραστηριότητας”.
Θες να φτιάξεις πρωινό μα δεν μπορείς, δεν βοηθάνε τα κομμάτια από τη φρυγανιά που έχεις στο πιάτο προμηνύεται άλλη μια μέρα δύσκολη, μια όπως κάθε άλλη μέρα σπασμένη σε τόσα πολλά κομμάτια που χωρίς συννεφιά δεν θα μπορεί να προχωρήσει
imaginistes 