Σελίδες ημερολογίου…55 – Συντροφιά με τον Κόντογλου μέχρι το big bang της Ανάστασης

του Μιχάλη Δήμα

 

 

Κυριακή 5 Απριλίου 201.. Των Βαΐων. Όσο θα περνούν οι μέρες από δω και πέρα ο κοσμικός χρόνος θα συμπυκνώνεται με γεωμετρική προόδο. Τα γεγονότα θα διαδέχονται το ένα το άλλο με ρυθμό καταιγιστικό και σημασία τους θα είναι συμπαντικών διαστάσεων. Όσα συμβαίνουν εκεί, στην παραμεθόρια ρωμαϊκή επαρχία της Ιουδαίας, περνάνε στα ψιλά από τους ιθύνοντες στη Ρώμη. Άλλωστε η pax romana βρίσκεται στο απόγειό της. Οι λεγεώνες της φυλάνε τα αχανή σύνορά της.

Ποιος δίνει σημασία σε κάποιον που μπαίνει στην Ιερουσαλήμ πάνω σ’ ένα πουλάρι κι ο κόσμος τον επευφημεί σα να είναι βασιλιάς; Απλά ο Πιλάτος σκέφτεται ότι είναι τρελοί αυτοί οι Ιουδαίοι. Η αντίστροφη μέτρηση όμως έχει αρχίσει μέχρι να πέσει απ’την κλεψύδρα και ο τελευταίος κόκκος άμμου και ο χρόνος σταματήσει στο σημείο μηδέν. Μια μαύρη κουκίδα με ενέργεια μεγατόνων που μπορεί να τινάξει στον αέρα το βασίλειο του Άδη και να πλημμυρίσει τον κόσμο με φως αναστάσιμο, διαγενομένου του Σαββάτου…

Αρχή Μεγαλοβδόμαδου, λοιπόν, και επιστρέφω για μια δεύτερη ανάγνωση του βιβλίου Ευλογημένο καταφύγιο του Φώτη Κόντογλου μια και φέτος κλείνουν πενήντα χρόνια από το θάνατό του. Ο παρεξηγημένος από πολλούς αγιογράφος και συγγραφέας προτίμησε την εκούσια πενία και αφάνεια προκειμένου να μην προδώσει τις αρχές του, παρ’ όλες τις σπουδές του στα Παρίσια. Γύρισε πίσω και υπηρέτησε με το χρωστήρα και την πένα του τα ταπεινά και τα απλά του τόπου του που είναι γι’ αυτόν τα υψηλά και τα μεγάλα. Πάνω από τρεις χιλιάδες τα άρθρα του σε εφημερίδες και περιοδικά. Η ελληνική φύση, η ζωή των απλών ανθρώπων και η ορθόδοξη παράδοση κυριαρχούν στο έργο του. Κοντά του τα ασήμαντα γίνονται σημαντικά και τα μικρά μεγάλα. Τεχνίτης πρωτομάστορας και γω να μοιάζω δίπλα του αμούστακο τσιράκι. Να μου μαθαίνει τι εστί ελπίδα και ειρήνη. Συντροφιά, λοιπόν, με τον μαστρο-Φώτη μέχρι το big bang της Ανάστασης που τόσο και εκείνος προσδοκούσε…

ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ Η ΤΕΧΝΗ

Ένας βαθίσκιος πλάτανος του Κόντογλου η τέχνη
και ξεκουράζει πλάνητες, περαστικούς, διαβάτες.
Ένα ποτάμι βουερό του Κόντογλου η τέχνη
και ξεδιψάει τις ψυχές τα σώματα δροσίζει.
Ένα λιμάνι απάνεμο του Κόντογλου η τέχνη
κουρνιάζουνε στον κόρφο του βαρκούλες και καΐκια.
Και μια εστία με φωτιά
με μια μεγάλη χύτρα
να καρδαμώσουν τα παιδιά
ν’ αναστηθεί η φύτρα.
Πότε με τον χρωστήρα του
και πότε με την πένα
το στιβαρό το χέρι του
μας έμαθε το αθάνατο
της Ρωμιοσύνης πνεύμα.

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα…